1) ότι ο ελληνικός λαός σχεδόν πάντα δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στις εκάστοτε κυβερνήσεις χαρίζοντας δεύτερη θητεία ανεξαρτήτως του πότε αυτές επιλέγουν να πάνε σε εκλογές,
2) ότι όλες οι κυβερνήσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτα αξιομνημόνευτο στην πρώτη θητεία τους διότι είναι πρακτικά απροετοίμαστες, ανοργάνωτες και ράθυμες, ενώ είναι ζήτημα αν θα αφήσουν δυο-τρία αξιόλογα πράγματα πίσω τους στη δεύτερη θητεία τους, και
3) όταν μία κυβέρνηση την πάρει η κάτω βόλτα στις δημοσκοπήσεις επειδή έχει κουράσει ή θυμώσει τον λαό, δεν τη σώζει τίποτα, ούτε παροχές, ούτε διορισμοί, ούτε υποσχέσεις.
Ο Τσίπρας επέλεξε για διάφορους λόγους (συμβιβασμός με τους δανειστές, απαλλαγή από τα βαρίδια τύπου Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου, νομιμοποίηση τρίτου μνημονίου κ.λπ) να σπαταλήσει πολύ νωρίς τη δεύτερη ευκαιρία που δίνει ο ελληνικός λαός. Τερμάτισε την πρώτη κυβερνητική θητεία του μόλις στους έξι μήνες και παρ' ότι έκανε τραγικά λάθη και καταστροφικούς χειρισμούς στην οικονομική διαχείριση, πήρε εντολή δεύτερης θητείας με ελάχιστες απώλειες στο ποσοστό του. Το εξάμηνο Βαρουφάκη επιβεβαίωσε επίσης τη δεύτερη διαχρονική διαπίστωση ότι η πρώτη θητεία μιας κυβέρνησης πάει στράφι. Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι και από τη δεύτερη θητεία του δεν αφήνει πίσω του παρά μόνο την προδοσία της Μακεδονίας, τη ληστρική υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, τα ανοιχτά σύνορα που έπνιξαν με ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και τον Έβρο, τις έμφυλες ταυτότητες και την ανοχή στον «πολιτικό ακτιβισμό» συμμοριών θρασύδειλων ακροαριστερών τραμπούκων όπως ο «Ρουβίκωνας». Σπουδαία πολιτική κληρονομιά, πραγματικά...
Τώρα πλέον διανύουμε τη φάση όπου επιβεβαιώνεται πανηγυρικά η τρίτη διαχρονική πολιτική αλήθεια, ότι δηλαδή μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε αποδρομή είναι αδύνατον να συνέλθει και να ανακάμψει δημοσκοπικά, όποιο τέχνασμα κι αν σκαρφιστεί. Βεβαίως ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τη φύση του να μην παύει ποτέ να ελπίζει, αλλά οι πιθανότητες που έχει μια κυβέρνηση στο τέλος της δεύτερης θητείας της να ανατρέψει τη δημοσκοπική διάφορα σε βάρος της είναι όσες πιθανότητες έχει και μια ομάδα που τερματίζει τελευταία στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος να πάρει το πρωτάθλημα τελικά - δηλαδή, απολύτως καμία. Συνήθως αυτή η φάση της κατάρρευσης και της αναμονής της αναπόφευκτης εκλογικής συντριβής είναι και η πιο επώδυνη ή και κωμικοτραγική καμιά φορά.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου την πέρασε αυτή τη φάση το 1989 μέσα στη δημόσια χλεύη και στον διασυρμό με το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε να αντιμετωπίσει το 1993 τη θύελλα του σκοπιανού προβλήματος και τη σφοδρή αντίδραση των συνδικαλιστών στις αποκρατικοποιήσεις.
Ο Κώστας Σημίτης συνετρίβη δημοσκοπικά το 2004 από την ανεξέλεγκτη αύξηση των τιμών λόγω της εισαγωγής του ευρώ και πάσχιζε μάταια να κερδίσει τη μάχη του καλαθιού της νοικοκυράς στέλνοντας τον Κίμωνα Κουλούρη να περιοδεύει τις λαϊκές αγορές.
Ο Κώστας Καραμανλής έφυγε άρον-άρον από την εξουσία το 2009 πνιγμένος στα σκάνδαλα στα οποία «δεν αντιδρούσε ποτέ εν θερμώ» και με την κατάρρευση των κρατικών εσόδων από την αρχή της χρονιάς να προδιαγράφει την τραγωδία της χρεοκοπίας που ερχόταν.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είδε το κόμμα του το 2012 να κατακρημνίζεται από το 44% στο 12% μέσα σε 32 μήνες επειδή είχε τη φαεινή ιδέα να αντιμετωπίσει μόνος του μια κρατική χρεοκοπία που συμβαίνει μία φορά κάθε 70 χρόνια, και έφυγε κυνηγημένος από τους ίδιους τους συντρόφους του.
Ο Αντώνης Σαμαράς που από ένθερμος αντιμνημονιακός αγωνιστής έγινε ο εμπνευστής του «success story» πέρασε τους τελευταίους μήνες του 2014 απαξιωμένος από τη Μέρκελ και πλαισιωμένος από υπουργούς-τιτάνες όπως ο Ντινόπουλος, ο Γιακουμάτος και η Βούλτεψη που φανέρωναν πως είτε τα είχε γράψει όλα στα παλιά του τα παπούτσια είτε είχε στερέψει από ιδέες και από κουράγιο να παλέψει.
Και τώρα ο Τσίπρας διανύει κι αυτός με τη σειρά του την πολιτική έρημο των τελευταίων μηνών της διακυβέρνησής του όντας υποχρεωμένος να δικαιολογεί τα μασκαριλίκια του σαχλαμαρόμαγκα Πολάκη, να ανέχεται τη Μεγαλοοικονόμου να δίνει κάθε Σαββατοκύριακο ρεσιτάλ κλαυσίγελου στα κανάλια, να στηρίζεται στις ψήφους του Κουίκ και της Κουντουρά που έχουν ζαλιστεί και οι ίδιοι από τις ιδεολογικές κωλοτούμπες που έχουν κάνει, και να εκκλιπαρεί τους ξένους να του δώσουν κανένα βραβείο μήπως και ξεθυμάνουν οι λαϊκές αντιδράσεις για την προδοσία της Μακεδονίας και αποφύγει τα μονοψήφια ποσοστά στο ένα τέταρτο του ελληνικού εκλογικού σώματος.
from The Secret Real Truth https://ift.tt/2TyDbr5
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου