Το κόλπο γκρόσο με τις "φιλανθρωπίες" των εκατομμυριούχων της τεχνολογίας

Η λεγόμενη φιλανθρωπία πάντα είναι κάτι που παρουσιάζεται από όλα τα μέσα και πολλοί άνθρωποι το προβάλλουν και αναπαραγάγουν, δίνοντας συγχαρητήρια στους πλούσιους φιλάνθρωπους, θεωρώντας την πράξη τους σαν κάτι σπουδαίο και μοναδικό.
Στην ίδια την λέξη "φιλανθρωπία", υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος. Ο σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας. Η κότα δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ φιλάνθρωπη, αν είχε μια ελάχιστη επίγνωση του προορισμού της ως σούπας ή κοκκινιστής. Η γάτα, αν και εξίσου προσκολλημένη στον άνθρωπο και τα ενδιαιτήματά του, δεν είναι φιλάνθρωπη. Είναι απλώς φίλαυτη.
Η φιλανθρωπία είναι η άλλη όψη της έκπτωσης από την φυσική κατάσταση ισότητας. Πριν γίνουμε "φιλάνθρωποι", έχουμε αποδεχθεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από μας, έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ή φυσικά: το σπίτι τους, μια πατρίδα, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια δουλειά. Έχουμε, δηλαδή, αποδεχθεί μια αφύσικη κατάσταση ανισότητας στην οποία μπορεί και να έχουμε συμβάλει με την απληστία μας, με την ανοχή μας ή με την σιωπή μας.

Η βιομηχανία της φιλανθρωπίας

Πλέον, μιλάμε καθαρά, για μια απροκάλυπτη και απεχθή οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα. Με λίγα λόγια, την "φιλανθρωπία", την κάνουν άνθρωποι, οι οποίοι αφού πρώτα σε χέσουν, μετά σε σκουπίζουν και όχι φυσικά οι ίδιοι, μα κάποιος υπάλληλός τους.
Η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σε αυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ' ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ' ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους - υπαρκτής ή φανταστικής - ευδαιμονίας, καθιστώντας την φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.
Για να γίνει ένας άνθρωπος εκατομμυριούχος, θα πρέπει να υπάρξουν χίλιοι ακόμα άνθρωποι που θα γίνουν φτωχότεροι. Για να ιδρυθεί μια πολυεθνική, θα χρειαστεί να καταλύσει κάθε έννοια ανθρωπισμού, ηθικής, νομιμότητας και κάθε άλλης αξίας.
Η ουσία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής συνιστάται στο ότι η ιδιοκτησία αυτή αποτελεί το μέσο της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, την βάση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων.
Τα μέσα παραγωγής γίνονται κεφάλαιο μόνο όταν χρησιμοποιούνται για την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Το κεφάλαιο είναι αξία που φέρνει στον ιδιοκτήτη της το κέρδος δια μέσου της εκμετάλλευσης των μισθωτών εργατών. Επομένως το κεφάλαιο δεν είναι πράγμα, αλλά οικονομική, παραγωγική σχέση μεταξύ της τάξεως των καπιταλιστών και της τάξεως των εργατών.
Ο εργάτης πιάνει δουλειά στον καπιταλιστή με σκοπό να πάρει από αυτόν ένα καθορισμένο χρηματικό ποσό και να αγοράσει με αυτό τα μέσα συντήρησης. Επομένως, η μίσθωση του εργάτη είναι μια ιδιόμορφη εμπορική πράξη ανάμεσα στον καπιταλιστή και στον εργάτη. Η υπεραξία αυτή δημιουργήθηκε από την απλήρωτη πρόσθετη εργασία. Στην καπιταλιστική επιχείρηση, η εργάσιμη μέρα διαιρείται σε δύο μέρη:
    α) στον αναγκαίο χρόνο εργασίας, στην διάρκεια του οποίου αναπαράγεται η αξία της εργατικής δύναμης, και
    β) στον πρόσθετο χρόνο εργασίας, στην διάρκεια του οποίου δημιουργείται η υπεραξία. Η παραγωγή της υπεραξίας και η ιδιοποίησή της από τους καπιταλιστές είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού.

Η "φιλανθρωπική" προπαγάνδα

Πλέον, με την χρήση του διαδικτύου, η "φιλανθρωπία", έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε στα Μ.Μ.Ε. για τις γνωστές σε όλους μας «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Πρόκειται για «φιλανθρωπικές» εταιρείες, που σκοπό έχουν την βοήθεια των επί γης συνανθρώπων μας. Τα έργα τους περιλαμβάνουν εράνους, δωρεές, χορηγίες, συνδρομές κλ.π.  Σ΄ αυτά συμμετέχουν διάφοροι, κυρίως επώνυμοι της show-biz, καλλιτέχνες, ηθοποιοί, πολιτικοί, πλούσιοι κ.ά.. Οι «φιλανθρωπικοί» αυτοί οργανισμοί είναι πολλοί ανά τον κόσμο. Αναφέρονται ως Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί και Μη Κερδοσκοπικοί (σύμφωνα με τα όσα πάντοτε δηλώνουν οι ίδιοι). Το "φιλανθρωπικό" έργο της ορθόδοξης εκκλησίας είναι ήδη γνωστό εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περίπου. Αμύθητη περιουσία, ατελείωτα σκάνδαλα, αγυρτείες, τραπεζικές καταθέσεις, δημόσιες καταπατήσεις, χρηματισμοί, παγκάρια, ιερές μίζες, αποπερατώσεις ναών, ιεροί πλειστηριασμοί και άλλα παρόμοια. Όλα βέβαια γίνονται στο όνομα της αγάπης και της φιλανθρωπίας.
Εκδηλώσεις "φιλανθρωπίας", διοργανωμένες από τους μαφιόζους της οικονομικής ελίτ, αποτελούν πλέον μεγάλα events, με χιλιαδες ανθρώπους να τα υποστηρίζουν, πιστεύοντας πως συμβάλλουν σε κάποιον ηθικό σκοπό (για παράδειγμα, κάτι σαν το #irunmarathon και ένα σωρό αντίστοιχα που ξεπηδούν σαν μανιτάρια).
Η "φιλανθρωπική" προπαγάνδα δουλεύει τέλεια, πείθοντας τους ανθρώπους για την ανάγκη της φιλανθρωπίας σε όλους τους τομείς. Για παράδειγμα, φιλανθρωπία για τα υποσιτισμένα παιδιά της Αφρικής μέσω της Unicef. Επί δεκαετίες γινεται αυτό, μα τα υποσιτισμένα παιδιά συνεχώς αυξάνονται, ενώ τα γραφεία και οι υπεύθυνοι της Unicef, γίνονται όλο και πιο πολυτελή, όλο και πλουσιότεροι. Και ούτω καθεξής βέβαια.
Δεν θα κάνουμε σε αυτήν την σελίδα, εμπεριστατωμένη ανάλυση για το τι είναι ο καπιταλισμός και το τι σημαίνουν αυτές οι "φιλανθρωπίες", τα περιγράφει θαυμάσια ο Edward Bernays, στο βιβλίο του Propaganda, οι μέθοδοι του οποίου αποτέλεσαν τα σύγχρονα εργαλεία προπαγάνδας, που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα τα εξουσιαστικά κέντρα του πλανήτη μας.
Θα πούμε πως όλο αυτό, που ονομάζεται ως "φιλανθρωκαπιταλισμός" και αν κάποιος/α το δει καθαρά, πρόκειται για την πιο περίτρανη απόδειξη ότι το ίδιο το σύστημα, ο καπιταλισμός έχει αποτύχει οικτρά. Το οικονομικό αυτό μοντέλο και η αστική δημοκρατία που γαλουχήθηκε στους κόλπους του, έχει καταστεί μη λειτουργικό και πλέον κινείται καθαρά σε απάνθρωπες και σίγουρα μη δημοκρατικές τακτικές.

"Φιλανθρωπικά" κλαμπ για πολυεκατομμυριούχους

Πριν κάποια χρόνια, ο Μπιλ Γκέιτς και ο Γουόρεν Μπάφετ (στενός φίλος των Γκέιτς, που έχει πει ότι σταδιακά θα δωρίσει πάνω από το 99% της περιουσίας του, όσο ζει είτε μετά θάνατον μέσω της διαθήκης του και με καθαρή αξία 70,6 δισεκατομμύρια, ο 85χρονος μεγιστάνας των επενδύσεων είναι αυτήν την στιγμή ο τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη, σύμφωνα με το Forbes), ίδρυσαν ένα κλειστό κλαμπ για πολυεκατομμυριούχους, με την ονομασία Giving Pledge, όπου τα μέλη του, δεσμεύονται πως στην διάρκεια της ζωής τους θα διαθέσουν τουλάχιστον το 50% της περιουσίας τους σε κοινωφελείς σκοπούς. Βέβαια, παρόμοια κλαμπ έχουν δημιουργηθεί και στο παρελθόν και στην πράξη αποτελούν οργανισμούς πλήρους απασχόλησης. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο κόλπο που ο καπιταλισμός προσφέρει με κάθε νομιμοποίηση σε ανθρώπους οι οποίοι αποτελούν θαυμάσια δείγματα της δύναμής του. Παρεμπιπτόντως, ο Μπάφετ είχε δεσμευτεί να δωρήσει μετοχές της εταιρείας του Berkshire Hathaway Inc το 2006, που είχαν αξία περίπου 29,1 δισεκατομμύρια ευρώ (31 δις δολάρια), η μεγαλύτερη δωρεά που είχε γίνει έως τότε. Δέκα χρόνια μετά, και φυσικά το θέμα έχει ξεχαστεί.

Το 2012, σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα των οικονομολόγων Εμάνουελ Σάεζ και Γκάμπριελ Σούκμαν, το πλουσιότερο 0.01% των αμερικανικών οικογενειών κατέχει το 11.2% του συνολικού αμερικανικού πλούτου, το υψηλότερο ποσοστό από το 1916. Το 0.1% των πλουσιότερων νοικοκυριών κατέχει το 22% του πλούτου των ΗΠΑ, δηλαδή ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό που καρπώνεται το 90% των φτωχότερων Αμερικανών πολιτών.

Θα σταθούμε σε αυτήν την μόδα, εξετάζοντάς την από τον φιλανθρωκαπιταλισμό που έχει κατακλύσει τους μεγιστάνες της τεχνολογικής πραγματικότητάς μας.
Αυτό που βλέπουμε - σε μια εποχή που οι ταξικές διαφορές μεγεθύνονται και οι οικονομίες διαφορές πολλαπλασιάζονται - είναι πως οι "σταρ" των τεχνολογικών κολοσσών, πασχίζουν να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο κοινωνικό προφίλ. Με μπουγέλα, δηλώσεις και άλλες γραφικότητες, κάνουν τα ΜΜΕ να ασχολούνται με τον "ανθρωπισμό" και με το χαζό πόπολο να παραληρεί για τους ημίθεούς του.
Εκτός του προφανούς - που ωστόσο παραβλέπουν οι διάφορες "φιλελεύθερες" δυνάμεις - πως δηλαδή ο καπιταλισμός είναι αυτός ο οποίος θρέφει όλους αυτούς τους "φιλάνθρωπους", κανείς δεν κάνει τον λογικό συνειρμό, του γιατί κάποιος πολυεκατομμυριούχους αποφασίζει να "δωρίσει" την περιουσία του, για "φιλανθρωπικούς" σκοπούς;

Η "φιλανθρωπία" του Μαρκ Ζούκερμπεργκ

Καθώς αφορμή για το παρόν άρθρο, στάθηκε o ντόρος που ακόμα εξακολουθεί (!) μετά την δημόσια ανακοίνωση [τον Δεκέμβρη του 2015], του ιδιοκτήτη του Facebook, Ζούκερμπεργκ και της συζύγου του, Πρισίλα Τσαν, να δωρίσουν την περιουσία τους για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ας αρχίσουμε από αυτό.
Όλο αυτό έγινε μέσα από ένα δημόσιο γράμμα, άριστα συνταγμένο [PDF, στα ελληνικά], με όλες τις συγγραφικές πινελιές που λαχταρά το αδηφάγο κοινό, προς την νεογέννητη κόρη τους, Μαξ. Κάτι που ενθουσίασε πάρα πολλούς ανθρώπους και αποτέλεσε την πρώτη είδηση τόσο της show-biz, όσο και της γενικότερης ειδησεογραφίας, σε διαδίκτυο και ΜΜΕ.
Ένα γράμμα 2.252 λέξεων, προφανώς εκατοντάδες φορές διορθωμένο πριν την τελική του έκδοση, από το τμήμα των δημοσίων σχέσεων, δικηγόρους και άλλους τεχνοκράτες που μέσα σε αυτό, ο Ζούκερμπεργκ, μιλάει - χωρίς να λέει τίποτα - για έναν "καλύτερο κόσμο" που επιθυμεί (cute). Μόνο που μέσα σε αυτές τις λέξεις, δεν υπάρχει ούτε μια φορά η λέξη "ελευθερία" - όπως ήδη έχει επισημανθεί από αρκετούς - επειδή προφανώς, κατ' αυτόν δεν είναι αναγκαία στον δικό του "καλύτερο κόσμο". Εμάς τουλάχιστον αυτό δεν μας ξενίζει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που λέξεις όπως "αλληλεγγύη" και "ισότητα" απουσιάζουν επίσης. Ας μην ξεχνάμε, πως εκμεταλλευτές ανθρωπίνων αξιών, όπως ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, είχαν το θράσος να δηλώσουν πως:

η ιδιωτικότητα δεν είναι πλέον κοινωνική νόρμα.

Και γιατί όχι άλλωστε: [Νέο Facebook: Η δικαίωση του Όργουελ].
Πριν μας κατηγορήσετε ως απαξιωτικούς, σκεφτείτε το εξής:
Ο τρίτος κόσμος που ενδιαφέρεται και τον έπιασε ο πόνος, γιατί είναι "τρίτος"; Γιατί δεν είναι ελεύθερος; Ποιος τον σκλάβωσε και τον εκμεταλλεύεται; Και πώς ένας ανελεύθερος κόσμος, μπορεί να γίνει ελεύθερος, όταν του δωρίζεις χρήματα, τα οποία δεν κάνουν όμως τίποτα για την πολιτική και οικονομική του απελευθέρωση;
Κάτι αντίστοιχο δεν είναι με τους ιεραπόστολους που χαρίζανε βίβλους και καθρεφτάκια σε ιθαγενείς πληθυσμούς, παίρνοντάς τους συγχρόνως τις ελευθερίες και τον φυσικό τους πλούτο; Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και ακόμα υπάρχουν επίσημα ή ανεπίσημα αποικίες και σε κάθε περίπτωση, χώρες και ήπειροι που ανήκουν εξ' ολοκλήρου σε πολυεθνικές. Πόσο υποκρισία πια;
Όπως όμως αναφέραμε, σχεδόν κανείς δεν αναρωτιέται, το γιατί κάποιος να δωρίσει την περιουσία του. Αφήνοντας στην άκρη κάθε άλλη εξήγηση και σενάριο, παραβλέποντας επίσης και το γεγονός, πώς είναι δυνατόν να τάσσεται κατά της ανισότητας όταν στους 10.000 εργαζoμένους του μέσου κοινωνικής δικτύωσης, το 68% είναι άνδρες ενώ λιγότεροι από 50 μαύροι, η απάντηση, όσο και αν εκπλήσσει αυτό, έρχεται από το Forbes και διά στόματος του Ρόμπερτ Γουντ, ενός δικηγόρου περσόνας στο αμερικάνικο κοινό και ειδικού σε θέματα φορολογίας.
Όπως λέει:

This generosity is also incredibly tax efficient. 

δηλαδή:

Αυτού του είδους η γενναιοδωρία είναι, συν των άλλων, απίστευτα αποτελεσματική από φορολογική άποψη.

Αυτό γιατί, σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό φορολογικό κώδικα των ΗΠΑ, το ζεύγος Ζούκερμπεργκ θα λάβει φοροαπαλλαγές ανάλογου ύψους με την αξία που θα έχουν οι μετοχές του Facebook την ημέρα που θα δοθούν ως δωρεά στην φιλανθρωπική οργάνωση που οι ίδιοι συστήνουν και θα ελέγχουν. Οι φοροαπαλλαγές αυτές θα χρησιμοποιηθούν για να μην φορολογηθούν μελλοντικά εισοδήματα και επιχειρηματικές δραστηριότητες του ζεύγους.
Κάτι αντίστοιχο λέει (ειρωνικά) και ο Alex Weprin της Politico.com, με ανάρτησή του στο twitter:

Η ανακοίνωση του ζεύγους υποχρεούταν να κατατεθεί στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των Ηνωμένων Πολιτειών.

Και όπως φαίνεται, το θέμα αυτό είναι κάτι που απασχολεί ακόμα έντονα την αμερικάνικη κοινή γνώμη, η οποία βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, με το θέμα αυτό να χρησιμοποιείται και για τις διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες.
Αν δεν γνωρίζετε, τα χρήματα αυτά, θα είναι διαχειρίσιμα από το Chan Zuckerberg Foundation που θα το διαχειρίζεται και ελέγχει η ίδια η οικογένεια. Έχει δηλαδή βαδίσει επάνω στα πετυχημένα πρότυπα του Bill & Melinda Gates Foundation που θα δούμε στην συνέχεια.
Προσθέστε σε αυτό, πως υπάρχουν και άλλα θετικά, για άλλους πολυεκατομμυριούχους, οι οποίοι κάνουν "δωρεές" σε αυτά τα ιδρύματα, και μετέχουν μετ' εκπροσώπων στα συμβούλιά τους, έχοντας φυσικά τις αντίστοιχες οικονομικές απαλλαγές.

Και τι σημαίνει αυτό;

Πολύ απλά, πως μεταφέροντας σχεδόν το σύνολο της περιουσίας τους σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, δισεκατομμυριούχοι σαν τους Μπιλ Γκέιτς, Μαρκ Ζούκερμπεργκ και άλλους, καταφέρνουν απολύτως νόμιμα, να κρατήσουν την περιουσία τους, χωρίς να την αγγίξουν οι φορολογικές υπηρεσίες. Και φυσικά αυτές οι περιουσίες, είναι τόσο μεγάλες, που η φορολόγησή τους - κάτι που θεωρητικά ισχύει για όλους τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις - προσμετράται σε υπέρογκα χρηματικά ποσά. Αυτό επειδή τα συγκεκριμένα "ιδρύματα", απολαμβάνουν μια μεγάλη (σκανδαλώδη, θα ήταν το πιο σωστό) σειρά από φορολογικές απαλλαγές και προνόμια, μη επιβαρυνόμενα με φόρους όταν θα πουλήσουν τις μετοχές που τους έχουν παραχωρηθεί σαν "δωρεά". Αυτό δηλαδή που θα κάνει ο Ζούκερμπεργκ στην προκειμένη, θα είναι να μεταβιβάσει στην δική του φιλανθρωπική οργάνωση (η οποία μάλιστα, έχει συσταθεί ως εταιρεία περιορισμένης ευθύνης) δεκάδες δισεκατομμύρια, χωρίς να πληρώσει φόρους, ενώ στην πορεία θα μπορεί να τις πουλήσει, και πάλι χωρίς να πληρώσει φόρους. Με απλά λόγια δηλαδή, απλώς μεταφέρει τα χρήματά του από την μία τσέπη στην άλλη, με βασικό στόχο να μην να πληρώνει φόρους, όπως όλοι οι υπόλοιποι (μη κατέχοντες).
Όσο αντιφατικό και αν ακούγεται, πρόκειται για έναν θρίαμβο του καπιταλισμού και δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ρυθμιστές της οικονομίας στον πλανήτη, "πίνουν νερό" στο όνομα της "φιλανθρωπίας".

Η "φιλανθρωπία" του Μπιλ Γκέιτς

Ο Bill Gates, με το γαλήνιο, cool και nerd υφάκι, είναι ένας άνθρωπός επικίνδυνος και με τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια, που ο μέσος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διανοηθεί. Εκφράζει πλήρως την ρεπουμπλικανική, συντηρητική Αμερική, πουλώντας την καπιταλιστική ψευδαίσθηση του "American Dream", η οποία εκτός από την ωμή βία, έχει και την πλευρά που επάξια αντανακλά ο Gates, την εξουσιαστική δύναμη δηλαδή και τον έλεγχο των ανθρώπων, δίνοντάς τους την καθοδήγηση. Αυτή η δύναμη που κάνει τέτοιους ανθρώπους να δηλώνουν θεοί, λόγω της έλλειψης του θεού: Bill Gates: Ουδεμία Σχέση Έχω με χρήματα. Απλά, Κάνω το Έργο του Θεού!
Θέματα όπως η κλιματική αλλαγή, ο τρίτος κόσμος (ναι, είναι κάτι που "φοριέται" από τους "δωρητές", συγκινεί άλλωστε και ταυτίζει το πόπολο), ο παγκόσμιος έλεγχος της διατροφής (μέσω της Monsanto), με μετοχές σε πολυεθνικές φαρμακευτικές, οι οποίες για το δικό τους κέρδος, κάνουν εγκληματικά ανθρώπινα πειράματα τεράστιας έκτασης, πίσω από την "φιλανθρωπία" του mr. Gates (στην ίδια ακριβώς ήπειρο που οι πολυεθνική του εκμεταλλεύεται και την σκοτώνει), και ένα ακόμα πιο σπουδαίο… ανθρωπιστικό έργο του˙ τις μετοχές του στην G4S, την εταιρεία "φύλαξης" των κέντρων κράτησης μεταναστών, που έχει στο ιστορικό της μία σωρεία σκανδάλων, βασανιστηρίων, δολοφονιών και καταπάτησης πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εδώ, όχι μόνο έχουμε ένα φοβερό και πανέξυπνα καταστρωμένο σχέδιο αποφυγής φορολόγησης μιας περιουσίας που καθημερινά αυξάνεται, μα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που οι θεωρίες συνωμοσίας ωχριούν μπροστά τους (οκ, εκτός από κάτι τέτοια). Όλα αυτά, πολύ απλά, πίσω από την βιτρίνα του "ιδρύματος" Bill & Melinda Gates Foundation.

Η "φιλανθρωπία" του Τιμ Κουκ

Πριν σχεδόν ένα χρόνο και λίγους μήνες νωρίτερα από τον Ζούκερμπεργκ, τον Μάρτιο του 2015, ο επικεφαλής της Apple, με δήλωσή του στο αμερικανικό περιοδικό Fortune, είπε ότι αποφάσισε να δωρίσει όλα του τα χρήματα σε "οργανώσεις αρωγής". Έγινε και αυτός μέλος του Giving Pledge, στον δρόμο που υπέδειξαν οι Μπιλ Γκέιτς και Γουόρεν Μπάφετ. Η περιουσία του, βάσει της συμμετοχής του στην Apple, εκτιμάται περίπου στα 120 εκατομμύρια δολάρια, στα οποία προστίθενται οι μετοχές αξίας περίπου 655 εκατομμυρίων δολαρίων που έχει στ' όνομά του. Ο δε Κουκ, το τερμάτισε, λέγοντας κάτι που δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία πως θα έκανε την κάθε σωστή αμερικανίδα γιαγιά, να χεστεί από συγκίνηση. Είπε λοιπόν πως:

Αν και έχω αρχίσει να δίνω διακριτικά χρήματα, επιθυμώ να υιοθετήσω μια πιο συστηματική προσέγγιση, κατά την οποία μόλις πληρώσω για τις πανεπιστημιακές σπουδές του ανιψιού μου, που τώρα είναι 10 ετών, σκοπεύω να δωρίσω το υπόλοιπο της περιουσίας μου σε οργανώσεις.

Αν δεν καταλάβατε, λέει πως θα κρατήσει μόνο όσα χρειάζεται για να σπουδάσει το ανίψι του και μετά θα τα δώσει όλα, μέχρι δεκάρας, ζώντας σαν ένας κάλός (διαλέξτε όποιον τονισμό θέλετε στην λέξη) και τίμιος γνήσιος αμερικανός πατριώτης. Πόσο γλυκούλι και συγκινητικό, ε;
Ενημερωτικά, να πούμε, πως πριν από αυτό, ο κύριος Κουκ, είχε αρχίσει να δημιουργεί το κοινωνικό προφίλ του κάνοντας δηλώσεις για το μεταναστευτικό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την μετάδοση του ιού HIV.

Το Giving Pledge είναι trendy για πολυεκατομμυριούχους

Όπως φαίνεται, η ιδέα του Giving Pledge, είναι ελκυστική και καλοδουλεμένη, αφού πλέον έχει γίνει μόδα στους κύκλους των αμερικάνων εκατομμυριούχων.
Για παράδειγμα, η Σέριλ Σάνμπεργκ, η δισεκατομμυριούχος, γενική διευθύντρια του Facebook, αν και δεν έχει ανακοινώσει πού θα διατεθεί η περιουσία της ίδιας και του συζύγου της, CEO μεγάλης τεχνολογικής εταιρείας, εισήλθε πρόσφατα στο Giving Pledge, με την καθαρή αξία της περιουσίας της να εκτιμάται στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
Προφανώς, το ίδιο σκέφτηκε και ο Έλον Μασκ που έχει ανακοινώσει ότι το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του θα διατεθεί σε προγράμματα που ο ίδιος θεωρεί ότι έχουν κοινωνικό όφελος, ανάμεσά τους η εξερεύνηση του διαστήματος, η ηλιακή ενέργεια και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Η περιουσία του ξεπερνάει τα 12 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ τον Ιανουάριο του 2014, έκανε δωρεά 10 εκατομμυρίων δολαρίων σε εθελοντικό οργανισμό με σκοπό την εξάλειψη των υπαρξιακών κινδύνων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα - ό,τι σκατά και αν σημαίνει αυτό. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί πως μπήκε στο «κλαμπ» του Giving Pledge το 2012, μαζί με τον συνιδρυτή του Home Depot, Άρθουρ Μπλανκ, τον διαχειριστή κεφαλαίων Μάικλ Μόριτζ και τον μεγιστάνα του Μανχάταν Μπιλ Άκμαν.
Στο Giving Pledge, υπάρχουν πολλά ακόμα δυνατά ονόματα της τεχνολογικής βιομηχανίας που ίσως να μην είναι τόσο γνωστά στο ευρύ κοινό, μα και άλλα πολύ ηχηρά ονόματα, όπως για παράδειγμα, ο Μάικλ Μπλούμπεργκ, ο επιχειρηματίας και πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης που μάλιστα δώρισε 100 εκατομμύρια στο ίδρυμα του Μπιλ Γκέιτς, για την καταπολέμηση της ελονοσίας και της πολυομελίτιδας, όπως τουλάχιστον ειπώθηκε.

Το δε ενδιαφέρον της υπόθεσης, είναι πως παρά τις δωρεές εκατομμυρίων που κάνουν, η περιουσια τους όχι μόνο δεν μειώνεται, μα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Αξιοσημείωτο επίσης, πως ο ένας πολυεκατομμυριούχος, επενδύει στις επιχειρήσεις και "ιδρύματα" των άλλων.

Το μόνο βέβαιο, είναι πως το μεγαλύτερο μέρος, από την ολιγαρχία των ανθρώπων που ελέγχουν την οικονομία των ΗΠΑ, επηρεάζοντας εμμέσως και σαφώς όλο τον πλανήτη, θα τρέχουν σε αυτό το κλαμπ, όπως οι μύγες στα σκατά.
Αυτό όμως, δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται.
Ένα κλαμπ πολυεκατομμυριούχων που, μέσω των επενδύσεών τους, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος των ανθρωπίνων αναγκών παγκόσμια: διατροφή, υγεία, τεχνολογία, επικοινωνία, ΜΜΕ, μεταφορές, διασκέδαση και φυσικά τις πρώτες ύλες.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Ο δούρειος ίππος

Για σκεφτείτε το καλύτερα: Μια τόσο μεγάλη οικονομική ισχύς ενωμένη, πίσω από ένα απρόσωπο κλαμπ, τι δύναμη διαθέτει για να επηρεάσει πολιτικές καταστάσεις, χωρίς καν να λογαριάζονται οι υπόλοιποι πολίτες. και δεν μιλάμε μόνο για επιρροή μέσα στα σύνορα μιας χώρας, αλλά για παγκόσμια. Και αυτό, μόνο με την δημιουργία ενός κλαμπ υπέρ-πλούσιων, κάτω από την "φιλανθρωπική" ιδιότητα!
Δεν ξέρω, πόσοι/ες γνωρίζουν την ουσία, ίσως και την ψευδαίσθηση του όρου "δημοκρατία", έστω, με την γενικώς εννοούμενη απόδοσή της, πόσο δημοκρατικό είναι αυτό άραγε;
Γνωρίζετε πως με αυτά τα "ιδρύματα", τα οποία στην ουσία είναι ΕΠΕ (εταιρείες περιορισμένης ευθύνης), έχουν την δυνατότητα χρηματοδότησης πολιτικών διαφημίσεων; Δηλαδή, όσα περισσότερα χρήματα δίνουν οι δισεκατομμυριούχοι σε φιλανθρωπικές οργανώσεις – και που, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα ποσά αυτά παραμένουν υπό τον έλεγχό τους –, τόσο μεγαλύτερη επιρροή επί των πολιτικών πραγμάτων που διαθέτουν.
Ο Ζούκερμπεργκ άλλωστε το είπε (μέσω της επιστολής του) και στην κόρη του:

Πρέπει να συμμετέχουμε στην πολιτική και να διαμορφώσουμε πεδία αντιπαραθέσεων. [...]
Πολλά ιδρύματα είναι απρόθυμα να το κάνουν, όμως πρωτοβουλίες πρέπει να υποστηρίξουν μία τέτοια διαδικασία [...]

Αντίστοιχες δηλώσεις έχουν φυσικά κάνει ο Γκέιτς, ο Κουκ, ο μακαρίτης ο Τζομπς και αρκετοί άλλοι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τόσο στην κεντρική, όσο και στην περιφερειακή σκηνή, πρωταγωνιστούν μεγιστάνες ή πάρα πολύ πλούσιοι άνθρωποι, οι οποίοι στηρίζονται από άλλους ακόμα πλουσιότερους. Ο ωμός φασίστας Τραμπ, του αυτού σιναφιού είναι εξάλλου. Μόνοι τους βραβεύονται, μόνοι τους αποφασίζουν, βάζοντας τα πιόνια στην σκακιέρα ή, πιο απλά, τους συγκεκριμένους ανθρώπους στην κατάλληλη θέση. Ακόμα και αν αυτή είναι του πρόεδρου ή πρωθυπουργού. Και από κάτω, ένα μεγάλο κοινό, να τους χειροκροτεί, ευχαριστημένο που μετατρέπεται σε ευγνώμονες ζητιάνους.

 

Επίλογος

Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα "φιλάνθρωπου" να αποτελεί ο Τζορτζ Σόρος, ένας από τους πλουσιότερους και πιο αδίστακτους κερδοσκόπους στον κόσμο και άμεσα υπεύθυνος εκτεταμένων ανθρωπιστικών καταστροφών που προκάλεσε το παιχνίδι του με τα νομίσματα, τις μετοχές ή τα εμπορεύματα, είναι συγχρόνως και ο ιδιοκτήτης ενός εκ των μεγαλυτέρων δικτύων "φιλανθρωπίας" στον κόσμο. Αν κάθε χρόνο εκπονεί και κάποιου είδους ισολογισμό των αλληλοαναιρούμενων δράσεών του, με την φιλοδοξία να ισοσκελίσει τα μεγέθη της καταστροφής και της σωτηρίας, υποθέτω ότι θα τρομάζει κι ο ίδιος με το τερατώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο του οίκτου του.
Αν άραγε, αύριο άλλαζε όλη αυτή η ευνοϊκή νομοθεσία υπέρ των εκατομμυριούχων "φιλάνθρωπων", πόσοι από αυτούς θα "χαρίζανε" τις περιουσίες τους, προσπαθώντας να αποκτήσουν τον τίτλο του "φιλάνθρωπου ευεργέτη"; Μάλιστα, υπέρ αυτής της μεταρρύθμισης, έχουν αναφερθεί γνωστοί οικονομολόγοι, εξηγώντας όλον αυτόν τον μύθο και την ανισότητα που προκαλούν οι ευνοϊκές φορολογικές ρυθμίσεις προς τους "φιλάνθρωπους".
Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται πως η κοινωνία αλλάζει με τις "φιλανθρωπίες" των υπέρ-πλούσιων αφεντικών; Η ανθρωπότητα, δεν έχει ανάγκη από σελέμπριτι του πλούτου και της γκλαμουριάς, ούτε από σταρ του "φιλανθρωπισμού", μα από μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Έχετε όμως, ακούσει να συζητάει κανείς γι' αυτό; Όχι βέβαια, μα αντιθέτως θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος - κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30% - και αυτονόητο να ψαλιδιστούν οι συντάξεις των 600 ευρώ. Οι φανατικότεροι φιλάνθρωποι είναι και οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος, το οποίο διεξάγεται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Για κοιτάξτε γύρω σας, κάντε μια βόλτα στον πλανήτη (το διαδίκτυο θα σας βοηθήσει σε αυτό) και δείτε τι συμβαίνει. Σε περιόδους "κρίσεων" οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και οι ταξικές διαφορές αυξάνονται, φέρνοντας μαζί τους ακόμα πιο σκληρά μετρά και καταπατήσεις των ανθρωπίνων ελευθεριών. Μα με τόσους "φιλάνθρωπους" και "δωρεές" τόσων δισεκατομμυρίων, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή βελτίωση στην ανθρωπότητα; Γιατί οι περιουσίες των "φιλάνθρωπων" αυγατίζουν με την ανθρώπινη εξαθλίωση;
Η φιλανθρωπία, δεν είναι μόνο ένα περιστασιακό κοινωνικό λίφτινγκ του καπιταλισμού και της μετεξέλιξής του, του φιλελευθερισμού για την δημόσια εικόνα των απανταχού Σόρων, Γκέιτς, Μπάφετ, Βαρδιονογιάννηδων και σία, μα συγχρόνως δημιουργεί ανάχωμα στις κοινωνικές δράσεις αμφισβήτησης και πράξεις αλληλεγγύης και ένα κοινωνικό τείχος εκτόνωσης και παράλληλα, διάσπασης του κοινωνικού ιστού. Καταστρέφει τις ιδεολογίες και τις αξίες, δημιουργώντας ιδεολογήματα και αποσύνθεση. Η "φιλανθρωπία", δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εργαλείο του καπιταλισμού. Και ο καπιταλισμός είναι εις βάρος της ανθρωπότητας, όπως φυσικά και αυτοί οι πλούσιοι εκμεταλλευτές.
Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, στην "όπερα της πεντάρας", έχει σε κάποιο σημείο, τον εξής μονόλογο του Πήτσαμ:

Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα: η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο.
Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα. Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια. Βλέπεις στη γωνία έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. [...]

Και αφού επικεντρώσαμε στους τεχνολογικούς "φιλάνθρωπους", σε αυτούς δηλαδή που ξεπέρασαν κάθε όριο σε πατέντες, κλειδώματα και απαγορεύσεις, αν ακόμα τίθεται το ερώτημα: "Μπορεί η Τεχνολογία Να Δώσει ένα Τέλος στην Φτώχεια;", η απάντηση είναι πως όχι όσο υπάρχουν αυτοί και ναι, μπορεί αν εξαλειφθούν.
Η λύση λοιπόν, - σκεπτόμενοι όμως και ποιοι τους κάνουν πλούσιους όλους αυτούς - είναι προφανής:

[το άρθρο είναι συνεργατικό και με κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία από το kimbi].

ΠΗΓΗ 

from The Secret Real Truth http://ift.tt/1Vbqw6g
via IFTTT