Από τις απαντήσεις τους θα κρινόταν, αν θα συνέχιζαν το ταξίδι τους στη μεταθανάτια ζωή.
Η πρώτη ερώτηση ήταν : «Πρόσφερες χαρά;»
Κι η δεύτερη: «Βρήκες χαρά;»
Αυτοί οι στόχοι λοιπόν, γίνονταν ιερό καθήκον στη ζωή, κι ο μοναδικός δρόμος προς την αιώνια ευτυχία...
Ο νόμος του «ότι σπείρεις θα θερίσεις», υπάρχει σχεδόν σε κάθε ιερό βιβλίο, και επίσης αναφέρεται συχνά, στην επιστήμη σαν ο «νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος», ή στην ανατολική φιλοσοφία, ως «ο νόμος του Κάρμα».
Είναι ο Νόμος, της ανταποδοτικής δικαιοσύνης...
Κάθε δράση παράγει μια ίση αντίδραση.
Ότι δίνουμε, αυτό μας επιστρέφεται...
Αν φυτέψουμε ντομάτες, δεν μπορεί να περιμένουμε κολοκύθες.
Αν απολαμβάνουμε, ζεστές και αγαπημένες φιλικές σχέσεις σήμερα, είναι γιατί οργώσαμε, το έδαφος των σχέσεων χθες...
Αν ελέγχουμε το βάρος μας, είναι γιατί γυμναζόμαστε καθημερινά, ή προσέχουμε την διατροφή μας.
Εάν έχουμε μια επιτυχημένη καριέρα, προηγούνται προφανώς χρόνια σκληρής δουλειάς και συνεχόμενης προσπάθειας.
Η ζωή που ζούμε σήμερα, είναι το αποτέλεσμα, των προηγούμενων δράσεών μας...
Είναι μόνο θέμα χρόνου να συμβεί, αυτό καθώς όλοι οι σπόροι αποδίδουν καρπούς, στο δικό τους συγκεκριμένο χρόνο...
Χρειάζεται και η αποδοχή!
Ότι δεν θέλουμε να υπάρχει στην Ζωή μας, ποτέ δεν το χορταίνουμε.
Εάν για παράδειγμα, απεχθανόμαστε τους ψεύτες, αυτούς θα συναντούμε, μέχρι να καταλάβουμε, ότι και εκείνοι έχουν δικαίωμα να υπάρχουν, έως ότου πάρουν τα μαθήματά τους.
Εάν απεχθανόμαστε τους ζηλιάρηδες και τους φθονερούς, τους κακόβουλους και τους ρηχούς, αυτούς θα συναντούμε.
Αποδοχή λοιπόν! Τα πράγματα είναι έτσι...
Συγκεντρωνόμαστε στον εαυτό μας, και εργαζόμαστε να εξαλείψουμε σε εμάς, αυτά τα χαρακτηριστικά...
Τότε, δεν θα τα συναντούμε στον εξωτερικό κόσμο.
Ο νόμος του κάρμα, δεν υπάρχει μόνο, για να συσχετίζει τις τωρινές μας σχέσεις, και τις καταστάσεις της ζωής μας, με τις παρελθοντικές μας δράσεις, αλλά κυρίως, για να μας δώσει την δυνατότητα, να δημιουργήσουμε ένα λαμπρότερο μέλλον, αφού οι σπόροι του μέλλοντος είναι στα χέρια μας.
Ο νόμος είναι δίκαιος και ακριβής, απλώς απαιτεί να "πληρώσουμε" μια προκαταβολή, γιατί δεν μπορούμε να θερίσουμε αν δε σπείρουμε.
Πρώτα πρέπει να δώσουμε στη Γη, ακόμη κι αν είναι ο τελευταίος σπόρος μας, πριν μας ανταμείψει με την σοδειά της... Και η φύση, είναι πάντα πολύ γενναιόδωρη!
Πόσα δέντρα και φρούτα, μπορούν να δημιουργηθούν, από έναν και μόνο σπόρο;
Χρειάζεται, να καθαρίσουμε το έδαφος του μυαλού μας, από τις λάθος σκέψεις και να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια, των ανεπιθύμητων συναισθημάτων μας...
Καθώς, εμείς είμαστε οι κυβερνήτες του νου μας, μπορούμε να επιλέξουμε, τα αποτελέσματα που τόσο πολύ επιθυμούμε, φυτεύοντας τους ευεργετικούς σπόρους, των θετικών και αποτελεσματικών σκέψεων, σε όλες τις περιοχές της ζωής μας.
Μετά χρειάζεται να χαλαρώσουμε, και να παρατηρήσουμε τα φρούτα μας, να εμφανίζονται, και να μεγαλώνουν...
Ζητήστε και θα σας δοθεί!
Χτυπήστε την πόρτα, και θα σας ανοίξουν!
Οτιδήποτε δίνουμε, είναι μια ενέργεια που επιστρέφει σ' εμάς αιώνια.
Κι αν μοιραζόμαστε αγάπη, τότε αγάπη θα έρχεται πίσω σε εμάς.
Αν η αγάπη δεν μας έχει ακόμη επιστραφεί, με οποιονδήποτε τρόπο, αυτό συμβαίνει, γιατί δεν έχουμε δώσει ακόμη αγάπη...
Πως όμως, μπορούμε να δώσουμε αγάπη, όταν δεν την έχουμε για να την δώσουμε;
Αν είχαμε αγάπη, τότε γιατί γυρίζουμε, από πόρτα σε πόρτα ζητώντας την;
Γιατί, γινόμαστε ζητιάνοι;
Δεν αντιλαμβανόμαστε, ότι συνεχώς ψάχνουμε έξω, κάτι που ήδη βρίσκεται μέσα μας...
Η αγάπη είναι, ο ουσιαστικός θησαυρός, με τον οποίο γεννιέται κάθε άτομο...
Είναι ένα δικαίωμα, που το έχει από τη γέννησή του...
Είναι ο ατομικός του πλούτος, βρίσκεται μέσα του.
Είναι ένας σύντροφος, που του έχει δοθεί στη γέννησή του, και ο οποίος τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή.
Λίγοι όμως είναι αρκετά έτοιμοι, για να κοιτάξουν μέσα τους, και να δουν που βρίσκεται η αγάπη, πως μπορούν να τη βρουν, και πως μπορούν να την αναπτύξουν.
Πάσχουμε οι περισσότεροι, από το στερητικό σύνδρομο, που δημιουργείται από την έλλειψη αγάπης, και την γυρεύουμε απεγνωσμένα.
Δεν παίρνουμε αγάπη! Δεν μας δίνουνε αγάπη!
Και κανένας δεν αναρωτιέται, αν είναι ποτέ τελικά εφικτό, να πάρει αγάπη από έξω...
Κανένας δεν ψάχνει, αυτόν τον εσωτερικό θησαυρό, αυτή την μουσική, που παράγει το κέντρο της καρδιάς του, μέσα του!
Κανείς δεν ξέρει, πως να την προσεγγίσει...
Ποιο είναι άραγε, το βασικό εμπόδιο, που δεν επιτρέπει σ' αυτή την θεϊκή μελωδία να αναπαραχθεί;
Η απάντηση από τον Osho:
«Μόνο δυο φωνές, είναι δυνατόν να υπάρχουν μέσα σου – μα δεν υπάρχει καμία φωνή της αγάπης, μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος, από τη φωνή του Εγώ! Και δεν υπάρχει καμία φωνή του Εγώ, μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος, από την φωνή της αγάπης... Αυτά τα δύο, δεν μπορούν ποτέ να βρεθούν μαζί...
Είναι ανέφικτο!
Είναι ανέφικτο, όπως είναι ανέφικτο να υπάρχουν μαζί, το Φως και το σκοτάδι...
Η αγάπη είναι απούσα μέσα σου, έτσι μέσα σου αντηχεί η φωνή του Εγώ...
Κι αυτή η φωνή του Εγώ σου λέει: "Εγώ θέλω να αγαπηθώ, Εγώ θέλω να δώσω αγάπη, Εγώ θέλω να πάρω αγάπη"... Έχεις τρελαθεί; Δεν έχει υπάρξει ποτέ καμιά σχέση, ανάμεσα στο Εγώ και την αγάπη... Κι αυτό το Εγώ, μιλάει συνεχώς για αγάπη, λέγοντας: "Θέλω να προσευχηθώ, θέλω να φτάσω στο Θεό, θέλω να ελευθερωθώ"...
Το Εγώ είναι, η απουσία της αγάπης... Το Εγώ είναι, η έλλειψη της αγάπης...
Κι όσο περισσότερο, εξακολουθείς να δυναμώνεις αυτή τη φωνή, του δικού σου Εγώ, τόσο λιγότερο θα είναι εφικτό, να βρεις αγάπη μέσα σου...
Όσο περισσότερο Εγώ υπάρχει εκεί, τόσο περισσότερο απούσα, θα είναι η αγάπη... Κι όταν είσαι γεμάτος Εγώ, τότε η αγάπη πεθαίνει απολύτως.»
Όλοι μας, κάποια ιδιαίτερη στιγμή στη ζωή μας, έχουμε βιώσει αυτόν τον εναρμονισμό, με το κέντρο της καρδιάς μας, έχουμε έστω και για λίγο συνδεθεί, με αυτή την πηγή της ευδαιμονίας.
Είναι μια κατάσταση, που πολύ δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λόγια, όπου δεν υπάρχει φίλος και εχθρός, όπου δεν ξεχωρίζει το καλό απ' το κακό, όπου δεν υπάρχει στεναχώρια, αγωνία ή άγχος επιβίωσης... παρά μόνον γαλήνη, χαρά και αγαλλίαση...
Είναι εκείνη η κατάσταση, όπου τα δάκρυα της ψυχής μας, αναβλύζουν αβίαστα... ακόμη και σε ανθρώπους, που δεν έχουν δακρύσει ποτέ!
Μπορεί η ζωή μας ξαφνικά, να έγινε δυσκολότερη.
Μπορεί το χαμόγελο, να διαγράφεται στα χείλη μας, με μεγαλύτερη δυσκολία. Μπορεί η αγωνία μας, το τελευταίο διάστημα, να έχει περισσέψει.
Μπορεί να εισπράττουμε, από παντού αρνητικότητα...
Ας ενωθούμε τότε, με αυτήν την πηγή της ζωής!
Και στην συνέχεια μπορούμε, να το μοιραστούμε με τους άλλους, χωρίς προσδοκίες...
Να θυμάστε, ότι αυτό που προσφέρετε, δεν θα σας ανταποδοθεί, απαραίτητα, από τον ίδιο άνθρωπο, στον οποίο το προσφέρατε.
Εσείς είστε υπεύθυνοι, μόνον για το δικό σας μισό της σχέσης...
Ο άλλος άνθρωπος, ίσως επεξεργάζεται ακόμη, τα δικά του μαθήματα.
Μάθετε να αφιερώνετε κάθε έργο σας, και κάθε συναίσθημα στην Δημιουργία, στον Δημιουργό... γιατί εκεί ανήκει!
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν καταλάβει, πως το να βρεις τη χαρά στη ζωή, και να την προσφέρεις στους άλλους, ήταν ένα και το αυτό...
''Χιλιάδες κεριά, μπορούν να αναφτούν, από ένα και μόνον κερί, και η φλόγα αυτού του κεριού, δεν τελειώνει... Η ευτυχία ποτέ δεν τελειώνει, όταν την μοιράζεσαι...''
Πηγή: pestomoukiauto
from The Secret Real Truth http://ift.tt/1RGdXdr
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου