Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Διανύοντας την εποχή της ψηφιακής πραγματικότητας και της απόλυτης θεοποίησης του υλικού ευδαιμονισμού, στάθηκε αδύνατο η μητρότητα να καταφέρει να αντισταθεί στον διαδικτυακό αυτό οχετό, που καταπίνει τα πάντα και οδηγεί, εν τέλει, τις νέες μητέρες στη μοναξιά.
Όσες γυναίκες έχουν γίνει μητέρες γνωρίζουν πολύ καλά πως η μητρότητα δεν κατοικεί στο ένατο σύννεφο του έναστρου ουρανού και, παρά το γεγονός ότι αποτελεί από τις μεγαλύτερες χαρές στη ζωή ενός ζευγαριού, ο δρόμος είναι δύσκολος. Για την ακρίβεια, είναι ένας δρόμος που σε αλλάζει, αλλάζει την ιεραρχία των μέχρι τώρα δεδομένων σου και κάποιες φορές σε απομονώνει.
Υπάρχουν τόσες όμορφες λέξεις που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, για να περιγράψω τη μητρότητα, μα δε θα το κάνω σε αυτό το κείμενο. Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, για την οποία οι περισσότερες μητέρες αισθανόμαστε ενοχές και ντρεπόμαστε να μιλήσουμε. Είναι εκείνα τα συναισθήματα και οι σκέψεις που τα λέμε διστακτικά στις κολλητές μας, αφού πρώτα έχουμε ζυγίσει το κατά πόσο είναι θετικά διακείμενες σε αυτό το βάρος που κουβαλάμε πάνω μας και θέλουμε να το καταθέσουμε μπροστά τους.
Οι περισσότερες νέες μητέρες σήμερα έχουν να βιώσουν τις δικές τους μοναδικές δυσκολίες, πέρα των ορμονικών διαταραχών και του απαιτητικού προγράμματος στο οποίο δεν είχαν συνηθίσει. Η πλειοψηφία των νέων μαμάδων έρχεται από νωρίς αντιμέτωπη με τη μοναξιά. Σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουμε κλείσει τις πόρτες στους φίλους και ανοίξαμε τα διαδικτυακά μας προφίλ, αφήνοντας τον κάθε ξένο να μας επιβάλλει εικόνες τελειότητας. Κλείσαμε τις πόρτες στις φίλες μας που θα μπορούσαν να μας ακούσουν, να μας καταλάβουν, να μας σκουπίσουν τα δάκρυα και χαθήκαμε στην αναζήτηση του πιο αψεγάδιαστου προφίλ μαμάς, η οποία μία στο τόσο ενημερώνει το κοινό της για τα ῾῾γλυκά λάθη῾῾που κάνει, μη τυχόν και τη θεωρήσουν ψεύτικη και ουτοπική.
Κι ενώ η ανάγκη μας για επικοινωνία και συμπαράσταση ολοένα και αυξάνει, οι πόρτες και τα στόματα σφραγίζουν όλο και περισσότερο, αφού η συνομωσία της οθόνης προστάζει πράγματα που εσένα σε κάνουν να νιώθεις τόσο λίγη και ανεπαρκής ως το κόκκαλο, που τελικά οδηγείσαι σε πλήρη συναισθηματική απομόνωση.
Πιστεύοντας ακράδαντα πως η γυναίκα είναι ένα πανίσχυρο όν με μεγάλα αποθέματα εσωτερικής ψυχικής δύναμης, θεωρώ υποχρέωση της κοινωνίας να στηρίξει τις νέες μαμάδες με όποιο μέσο διαθέτει. Και ας πούμε επιτέλους δυνατά πως δεν είμαστε οι υπέρτατοι ήρωες όλο το εικοσιτετράωρο, γιατί πρέπει να εργαστούμε και να φέρουμε εις πέρας ένα σύνολο υποχρεώσεων. Ας πούμε δυνατά πως φοβηθήκαμε όταν φτάσαμε σε σημείο να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας από την κούραση και αναζητήσαμε τη βοήθεια τρίτων. Ας αρνηθούμε ό,τι δεν αντέχουμε να κάνουμε και ας πάψουμε να επιζητάμε την επιβράβευση για κάτι που απλώς αγαπάμε να κάνουμε.
Ας παραδεχτούμε πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία να διακριθείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως το καλύτερο πρότυπο μητέρας. Εκέινο που έχει σημασία, ώστε να μη διακυβεύεται η ηρεμία της σύγχρονης μητέρας και κατ᾽επέκταση η ρεμία των παιδιών, είναι να μη νιώθει μόνη και να πάψει να βλέπει διαρκώς τοίχους γύρω της. Το πιο σημαντικό στην προσπάθεια για τη στήριξη της μητρότητας είναι η ενότητα, η ενθάρρυνση, η αποδοχή και πως τα πάντα γίνονται λιγάκι πιο εύκολα, όταν τα μοιράζεσαι. Με τη φίλη σου και μία κούπα καφέ στο χέρι.
loveletters.gr
from The Secret Real Truth http://bit.ly/2IlOMDP
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου