Υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που σ' αναγκάζουν να βγεις απ' αυτή τη ψυχοφθόρα κατάσταση που ζεις και να μεταβιβάσεις το εγώ σου σ' ένα νέο παιχνίδι. Με νέους όρους. Γιατί αυτό είναι η ζωή. Ένα ατελείωτο παιχνίδι. Τώρα νιώθεις μια μικρή ώθηση να σ' αναγκάζει να κλείσεις την πόρτα σ' έναν κύκλο που ότι είχε να σου δώσει στο έδωσε. Ότι είχες να πετύχεις το πέτυχες.
Μια φωνή σου λέει «φύγε». Εκεί που όλες οι φίλες σου σου λένε «μείνε λίγο ακόμα, να προσπαθήσεις, να 'σαι σίγουρη». Το περιβάλλον σου σου λέει «πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις». Αλλά εσύ ξέρεις. Εσύ νιώθεις. Γιατί βαθιά μέσα σου το νιώθεις. Δε σε καλύπτει όλο αυτό. Και δε σου μένει τίποτα άλλο παρά να φύγεις.
Η γλυκιά γεύση μετατρέπεται σε πικρή επειδή μπορεί να θέλεις να φύγεις για ν' ανοίξεις έναν καινούριο, καρποφόρο κύκλο. Αλλά όλα θέλουν την εξήγησή τους και προπάντων οι άνθρωποι που αφήνεις πίσω. Που πρέπει να αφήσεις πίσω. Όχι όλοι, αλλά να, αυτοί που πρέπει να γίνουν ανάμνηση.
Κι αν δεν είναι αυτό δύσκολο, τότε τί είναι; Τα κλισέ του τύπου «έτσι είναι η ζωή» τώρα παίρνουν σάρκα και οστά. Γιατί έτσι είναι η ζωή όντως. Δίκαιη. Όταν κάνεις τις σωστές επιλογές μόνο δίκαιη μπορεί να είναι. Διαλέγοντας το δύσκολο δρόμο, ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει θα κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια. Και θα γελάς δυνατά και αληθινά. Δίχως δεύτερες σκέψεις. Τις μισώ τις δεύτερες σκέψεις.
Θέλει μαγκιά να γυρίσεις την πλάτη στη σιγουριά όταν έχεις βαλτώσει. Θέλει πολλά κιλά θάρρους να βγάλεις απ' τη ζωή σου ανθρώπους που σε στεναχωρούν, καταστάσεις που σε πληγώνουν, που σου προσφέρουν πόνο. Όχι. Δε μίλησε κανείς για ευκολία αλλά για αναγκαιότητα. Η επιβράβευση όμως έρχεται σ' αυτούς που το τολμάνε, τους αφήνει με μια γλυκιά γεύση.
Ποιος είπε πως όλα είναι ρόδινα; Ποιος είπε πως το άγνωστο είναι βατό και προσιτό; Η ζωή είναι σταυρόλεξο για δύσκολους λύτες. Κι αν αυτοί οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου σε γεμίζουν με αμφιβολίες, χάθηκε το νόημα. Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα χωρίς να σκοτώνει τίποτα. Χάνεται σταδιακά η ζωή σου. Όσο στεγνό κι αν ακούγεται. Τη ζωή μας την ομορφαίνουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που εμείς επιλέγουμε.
Αν δεν είσαι επιλεκτικός τότε είσαι ένας ακόμη φοβισμένος και εξαρτώμενος από την τετριμμένη ρουτίνα που πάντα θα αποδέχεσαι. Και θα σου φτάνουν τα «λίγα». Αν έρθουν τα πολλά δεν θα είναι δικαίωμά σου να τ' ακουμπήσεις. Όχι, δε θα τ' ακουμπήσεις εφόσον δεν έχεις ξεφορτωθεί τη νοοτροπία του «λίγου». Δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον βαθύ και τον πολύτιμο άνθρωπο όταν δεν μπορείς να ξεφορτωθείς τα μηδενικά που μάζεψες στη ζωή σου. Δεν είσαι έτοιμος.
Μεταβιβάζεις τις ευθύνες σ' ένα απώτερο μέλλον λες και τότε ξαφνικά θ' αλλάξει η κατάσταση. Αυτή η πικρή κατάσταση. Οι ευθύνες σου χτυπάνε την πόρτα αλλά εσύ περιμένεις να καθίσουν πρώτα στον καναπέ σου, να φάνε απ' το πιάτο σου και μετά να τις βγάλεις απ' την ζωή σου.
Γιατί; Γιατί αναβάλλεις κάτι που ενώ μπορείς να το κάνεις σήμερα το αφήνεις για ένα απροσδιόριστο μέλλον; Αν οι άνθρωποι έλεγαν τα πράγματα στην ώρα τους, τότε κανείς δε θα θύμωνε μαζί τους. Γιατί κανείς δε θα ένιωθε κοροϊδάκι κανενός. Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά σε βάθος χρόνου όλοι την εκτιμούν. Κι αν δεν την εκτιμούν, τουλάχιστον τη σέβονται.
Το ψέμα πληρώνεται. Γιατί ψέμα είναι να παρατείνεις τη διάθεση χώρου σε ανθρώπους που πρόκειται να διώξεις απ' την ζωή σου κάποια στιγμή, όταν θα έχεις βρει τη δύναμη. Θα τους διώξεις. Το ξέρουμε. Και πρέπει. Αλλά με τρόπο που τους αρμόζει. Τώρα. Σταμάτα να τους ξεγελάς. Μη ξεχνάς πως κάποτε υπήρξαν κομμάτι σου.
Επιμέλεια κειμένου Όλγας Παραπραστανίτη: Ελευθερία Παπασάββα - pillowfights.gr
from The Secret Real Truth http://ift.tt/295NYyt
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου