Ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὰ σχολικὰ (ποιός ἦλθε;;;) ἐγχειρίδια, ποὺ «διδάσκουν» τὴν μυθολογία μας ὡς …μῦθο καὶ τὴν ἐπανάστασιν τοῦ 1821 στὸ …φτερό, ἢ ἀκόμη καὶ τὴν δόξα τοῦ 1940 …ξέπνοα, μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ πόσο πολὺ ἐνοχλοῦν τὰ σημερινὰ συστήματα διακυβερνήσεως οἱ ἀξίες ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὰ ἀληθινά, τὰ ὑγιειῆ καὶ τὰ ἄφθαρτα πρότυπα.
Ἐὰν διαβάσουμε (ὄχι μελετήσουμε) τὸν Ὅμηρο, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἕνας ἀπέραντος θαυμασμὸς πηγάζει ἀπὸ τὸν παπποῦ Ὅμηρο γιὰ κάθε πρόσωπο ποὺ πρωταγωνίστησε στὴν Ἰλιάδα καὶ γιὰ τὸν Ὀδυσσέα στὴν Ὀδύσσεια.
Πρόσωπα πού, ἂν καὶ ἐχθροί, ὅπως ὁ Ἕκτωρ, παρουσιάζονται μὲ ἀρχές, μὲ ἀξίες καὶ μὲ ἰδανικά:
«Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης…»
Ἀλλὰ κι ἀργότερα, ὅταν ἐξέλειψαν οἱ ἥρωες, κατὰ τὴν μυθολογία μας – ἱστορία μας, ἔφθασε ἕνας Σωκράτης, παραδειγματιζόμενος ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες, γιὰ νὰ μᾶς ἐπαναλάβῃ:
«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.»
Ἂς μὴν καταπιασθοῦμε μὲ τὴν ἔννοια τοῦ Ἥρωος, ὡς κατάστασιν καὶ ὡς βίωμα, ὡς πρότυπον καὶ ὡς …εἶδος, ἀλλὰ καὶ ὡς κάτι ποὺ ἀδυνατοῦμε πλέον νὰ κατανοήσουμε ἐπακριβῶς… Δὲν εἶναι τοῦ παρόντος…
Ἀφῆστε δὲ ποὺ κάθε ἐποχὴ δίδει τὶς δικές της διαστάσεις στὴν ἔννοια.
Καλὸ θὰ εἶναι ὅμως νὰ ἐξετάσουμε μίαν ἀκόμη παράμετρο τῆς ἱστορία μας, ἀφορμῆς δοθείσης ἀπὸ τὸν Σωκράτη καὶ τὸν Ὅμηρο. Τὴν ἔννοια τοῦ προτύπου, ποὺ θέλοντας καὶ μή, ὅταν σὲ αὐτὴν στηρίζεται ἡ ἐκπαίδευσις μίας κοινωνίας, τότε καθίσταται καὶ ὁ συνδετικὸς ἱστός της.
Ὁ Σωκράτης ἦταν, ἐκτὸς ἀπὸ φιλόσοφος, πολεμιστής. Πολεμιστὴς ποὺ συμμετεῖχε σὲ πολλὲς σημαντικὲς μάχες τῶν Ἀθηναίων κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου καὶ διεκρίθη σὲ ὅλες.
Ὁ Ὅμηρος μᾶς περιγράφει μάχες, πολλὲς μάχες, αἷμα, νεκροὺς καὶ ἑστιάζει συχνὰ πυκνὰ στὸν ἡρωϊσμὸ τῶν προσώπων. Τόσο μάλιστα πολὺ τιμᾶ τοὺς πρωταγωνιστές του ὁ Ὅμηρος, ποὺ ὁ Ἀλέξανδρος ἑκατοντάδες (πόσες ἀλήθεια) χρόνια ἀργότερα, σπεύδει νὰ τιμήσῃ τὸν Ἀχιλλέα στὴν Τροία.
Ὅμως αὐτοὶ οἱ παπποῦδες μας μεριμνοῦσαν γιὰ τὴν βιωματικὴ κοινὴ ἀντίληψιν ὅλης τῆς πόλεως κατὰ τοῦ ἐχθροῦ της. Ὅλοι οἱ Ἀθηναῖοι πολέμησαν τὸν Πέρση. Ὅλοι οἱ Σπαρτιᾶτες πολέμησαν τὸν Πέρση. Ὅλοι οἱ Πλαταιεῖς, οἱ Θεσπιεῖς πολέμησαν τὸν Πέρση. Ὅλοι, ἀπὸ τὴν δική τους σκοπιά, γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους κι ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν κατὰ καιροὺς μεταξύ τους ἐμάχοντο, συνειδητοποιοῦσαν πὼς ἡ ἀπειλὴ τῶν περσικῶν δυνάμεων ἀφορᾶ σὲ ὅλους κι ὄχι σὲ κάποιους.
Πρὸς τοῦτον λοιπὸν ὅλοι οἱ μάχιμοι ἔλαβαν μέρος στὶς μάχες καὶ δίχως διαφωνίες ἢ ἐνστάσεις, ἐφ΄ ὅσον τὸ ἱερότερον ὅλων ἦτο ἡ Πατρίς.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν ἀγνοοῦμε εἶναι τὸ πῶς οἱ Ἀθηναῖοι, κατὰ κύριον λόγον, ἐπέτυχαν γιὰ πολλὲς δεκαετίες νὰ διατηρήσουν ζωντανὴ τῆν κοινή τους ἀντίληψιν περὶ ἐχθροῦ, πατώντας ἐπάνω στὰ ἴχνη ποὺ ἄφησε αὐτὸς ὁ ἐχθρός, ὅταν τοὺς ἀπείλησε.
Γνωρίζουμε σίγουρα πὼς ὁ Ξέρξης κατέκαυσε τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἔστησε τὸν θρόνο του στὸ ὅρος Αἰγάλεω γιὰ νὰ καμαρώνῃ τὴν ἧττα τῶν παλαβῶν ποὺ τοῦ ἀντεστάθησαν.
Φεύγοντας, ἀσθμαίνοντας, ἄφησε πίσω του ἐρείπια καὶ στάκτες.
Κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐρείπια, κυρίως δημόσια κτίρια καὶ ναούς, οἱ Ἀθηναῖοι δὲν ἔσπευσαν νὰ τὰ ἀποκαταστήσουν, παρὰ τὰ χρησιμοποιοῦσαν τακτικὰ γιὰ μάθημα στοὺς νέους. Ἀφήνοντας ἐπιδεικτικῶς αὐτὰ τὰ δημόσια κτίρια κατεστραμμένα, μεριμνοῦσαν νὰ διδάσκονται οἱ νέοι τῆς πόλεως τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς καταστροφῆς.
Τί πιό σημαντικό μάθημα ἀπό τό βίωμα;
Εἰκόνα καὶ λόγος. Λόγος καὶ εἰκόνα.
Τὸ κυριότερον καὶ κεντρικότερον σύστημα ἐκπαιδεύσεώς μας σήμερα προέρχεται ἀπὸ τὸ κράτος.
Εἶτε λέγεται σχολεῖο, εἶτε μέσα μαζικῆς ἐξαπατήσεως, εἶτε ἀκόμη καὶ ἐκφοβισμός, τὸ κράτος παίζει θαυμάσια τὸν ῥόλο του.
Τὸ κράτος, βάσει ἐντολῶν καὶ προγραμματισμοῦ ἀπὸ τὴν «Ἡνωμένη Εὐρώπη» καὶ τοὺς «Ἡνωμένους τραπεζίτες» καταργεῖ τὰ πρότυπα, τοὺς ἥρωες, τὰ ὑψηλὰ ἰδανικά, τὶς παραδοσιακὲς ἀξίες κι ἀρχὲς ποὺ συγκροτοῦν τὶς κοινωνίες, τὴν αὐτογνωσία καὶ κυρίως τὴν κλασσικὴ παιδεία μας καί, ποὺ ὑπὸ ἄλλες συνθῆκες θὰ μᾶς ἐνδυνάμωνε, μετατρέποντας τὶς ἀγέλες τοῦ ὄχλου σὲ μονάδες, μὴ ἱκανὲς νὰ ἐπικοινωνήσουν μεταξύ τους καὶ νὰ συγκροτήσουν ὁμάδες ἀντιστάσεως ἤ καὶ ἀκόμη καὶ στοιχειώδεις κοινωνίες.
Τὸ ἄτομον πλέον, ἀπεκομμένο ἀπὸ τὸ σύνολον, δὲν ἔχει κοινὸ τόπο μὲ τὴν πόλιν-κράτος-κοινωνία του καὶ σιγὰ σιγά, ἀλλὰ σταθερά, ἐπικεντρώνεται μόνον σὲ αὐτὰ ποὺ τοῦ προσφέρουν πρόσκαιρες κι ἐφήμερες ἠδονές, ἢ ἑστιάζοντας στὴν ἐξαθλιωμένη του ἐπιβίωσιν.
Κι ἔτσι, σιγὰ σιγά, μὰ μεθοδευμένα καὶ σταθερά, ἀπὸ μαζάνθρωποι μετατρεπόμεθα σὲ πολτοποιημένες ἀτομικὲς μάζες, ἀπεκομμένες καὶ μοναχικές.
(Γιατί ἄρα γέ τήν σήμερον οἱ ψυχολόγοι, οἱ ψυχίατροι καί οἱ κοινωνιολόγοι ἀνθοῦν;;;)
Στὴν πραγματικότητα μᾶς λείπουν τὰ πρότυπα. Μᾶς λείπουν ἐκεῖνες οἱ συγκολλητικὲς οὐσίες, ποὺ θὰ μᾶς μετατρέψουν ἀπὸ …«μοναχικοὺς (καὶ ἐξαγριωμένους, ἀλλὰ ἀκινδύνους) λύκους» σὲ «ἀγέλη λύκων». Μᾶς λείπει ἐκεῖνο τὸ κάτι ποὺ θὰ μᾶς δόση τὸ κοινὸ πρότυπον, τὸν κοινὸ στόχο καὶ τελικῶς τὴν κοινὴ δρᾶσιν.
Μᾶς λείπει δῆλα δὴ ὅλο αὐτὸ ποὺ μᾶς στεροῦν καὶ ποὺ ὅλοι μας τὸ ἀντιλαμβανόμεθα, ἀλλὰ ἐλάχιστοι τολμοῦν νὰ τὸ μεταφέρουν στὴν πραγματικότητά τους καὶ νὰ τὸ ἀλλάξουν.
Δὲν θὰ μᾶς δοθῆ κάτι. Δὲν θὰ μᾶς χαρισθῆ κάτι.
Δὲν θὰ ἔλθη κάποιος σωτῆρας νὰ μᾶς πιάσῃ ἀπὸ τὸ χέρι, νὰ μᾶς σβήσῃ χρέη, νὰ μᾶς «ἀπογειώσῃ» ἠθικῶς καὶ συνειδησιακῶς καὶ νὰ μᾶς μετατρέψῃ σὲ …λέοντες. Διότι ἀκόμη κι ἐὰν ἔλθῃ κάποιος τέτοιος, μὲ τὶς τόσο διαφορετικὲς ὀπτικὲς κι ἀντιλήψεις ποὺ κουβαλᾶμε ὅλοι μας, δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ τὸν ἀναγνωρίσουμε.
Γιὰ νὰ ὑπάρξουν σημεῖα ἀναγνωρίσεως πρέπει νὰ ὑπάρχουν κοινὲς ἀρχές.
Γιὰ νὰ ἐπανακτήσουμε τὶς κοινές μας ἀρχὲς πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε μόνοι μας τὰ πρότυπά μας.
Ζωντανεύοντας τὰ πρότυπα, μεταλαμπαδεύοντάς τα στὸ στενό μας περιβάλλον, οὐσιαστικῶς λειτουργοῦμε, μὲ μηχανισμὸ μοχλεύσεως, ὑπὲρ τῆς ἐπαναδημιουργίας μία κοινωνίας. Πραγματικῆς κοινωνίας. Κοινωνίας μὲ κοινὲς ἀρχές, ἀξίες καὶ στόχους.
Τὸ ποῦ εἶναι οἱ σύντροφοί μας, τὸ πότε θὰ τοὺς συναντήσουμε, τὸ ποιὰ βήματα θὰ γίνουν γιὰ νὰ πλησιάσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, δὲν εἶναι τοῦ παρόντος, ἐφ΄ ὅσον, εἶναι δεδομένον πὼς γιὰ τὴν ὥρα δὲν εἴμεθα εἰς θέσιν νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε. Γιὰ νὰ τύχουμε ἀναγνωρίσεως πρέπει νὰ εἴμαστε ὅλοι σὲ κοντινὰ στὰ πρότυπα ἐπίπεδα. Νὰ ἔχουμε δῆλα δὴ ὅλοι μας ἐπαν-ἀποκτήσει ἐκεῖνες τὶς ἰσχυρὲς βάσεις ποὺ ἐπάνω τους θὰ στηριχθῆ ἡ (πραγματική) ἀναγέννησις τῆς Ἑλλάδος, μὲ πραγματικὲς ἐπικοινωνουσες κοινωνίες.
Πῶς λοιπόν ζωντανεύουν οἱ Ἥρωες πρότυπα; Πῶς μποροῦμε ἐμεῖς, οἱ ἁπλοῖ θνητοί νά ἐπιδράσουμε ὡς ἄτομα, ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνίες ἀργότερα, στό σύνολον τοῦ κόσμου μας; Πῶς θά μπορέσουμε νά ἀλλάξουμε καί νά ἀνατρέψουμε ὅλην αὐτήν τήν καταστροφή καί νά τήν μετουσιώσουμε σέ κάτι ὑγειές καί μεγάλο;
Τὰ βήματα εἶναι γνωστά. Μελέτη, διάβασμα, συνειδητοποίησις, ἐπίγνωσις, ἐπικοινωνία, μεταλαμπάδευσις.
Πρῶτα ἐντοπίζουμε τὸ πρόσωπο, μετὰ ἐρευνοῦμε κάθε στοιχεῖο ποὺ ἀφορᾶ στὴν ζωή του καὶ στὰ ἔργα του, στὴν συνέχεια τὸ «ὀπτικοποιοῦμε» (ὅπως μποροῦμε) καὶ τὸ μοιραζόμεθα. Τὸ ἰδανικὸ θὰ ἦταν νὰ συνδυάζουμε ἦχο καὶ εἰκόνα στὰ ἀποτελέσματα τῶν βημάτων μας, ἀλλά, γιὰ ἀρχή, ἂς ξεκινήσουμε μὲ τὰ ἁπλᾶ:
- ἐντοπισμός,
- μελέτη-ἔρευνα,
- ἐπικοινωνία-διαμοιρασμός.
Ὅταν ἐμεῖς στήσουμε, βῆμα τὸ βῆμα, κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρότυπα ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ ξαναβροῦμε τὴν ταὐτότητά μας, εἶναι βέβαιον πὼς ὅλη αὐτὴ ἡ πορεία θὰ ἐπιδράση τόσο οὐσιαστικὰ στὸ περιβάλλον μας, ποὺ συντόμως κι ἄλλοι θὰ καταπιασθοῦν μὲ τὰ ἔργα μας, εἶτε γιὰ νὰ συνδράμουν, εἶτε σκέτο ὡς διαμεσολαβητὲς γιὰ τὴν διάδοσιν τῶν πληροφοριῶν καὶ τῶν γνώσεων.
Καὶ ναί… Συμβαίνει ἤδη γύρω μας… Ἀποδίδουν ἤδη οἱ κόποι κάποιων… Εἶναι ἀντιληπτὰ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἔργων τους…
Ἐάν αὐτοί ἐτόλμησαν, τότε γιατί ὄχι κι ἐμεῖς;
Ἐάν αὐτοί ἐπέτυχαν, ἐμεῖς τί κάνουμε;
Ἐάν ἤδη στόν μικρόκοσμο κάποιων ἀναγεννῶνται Ἕλληνες, στόν δικό μας μικρόκοσμο γιατί δέν τολμήσαμε;
Ὅλα ὅσα ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ ξαναφτιάξουμε τὸν κόσμο μας εἶναι ἐδῶ.
Τὰ ὑλικὰ τὰ ἔχουμε. Ἀπαιτεῖται ἡ θέλησις καὶ ἡ ἀπόφασις.
Θά τολμήσουμε;
Φιλονόη
εἰκόνα
filonoi.gr
from The Secret Real Truth http://ift.tt/2931mTM
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου