Ανήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου βρεθήκαμε στην Ελληνική Μεγαλόνησο της Ανατολικής Μεσογείου. Αρχίζουμε επισημαίνοντας το εξής: Για το «Ελληνική Μεγαλόνησος» ας μην ανατριχιάσουν όσοι είναι φορείς φασιστοειδών εθνομηδενιστικών και ανθελληνικών ιδεολογημάτων και θεωρημάτων που πείστηκαν ότι το νεοελληνικό κράτος «κατασκεύασε τους σύγχρονους Έλληνες», το ίδιο και στην Κύπρο. Το Ελληνικό έθνος, ο Ελληνικός πολιτισμός και οι Ελληνικές πολιτικές παραδόσεις σμιλεύτηκαν διαμέσου χιλιετιών ενώ η Ελληνική πολιτική ανθρωπολογία επιβίωνε όπου και αν βρισκόταν ακόμη και εντός δεσποτικών καθεστώτων όπως η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Κύπρος είναι Ελληνική έστω και αν οι κάτοικοί της συμβιβάστηκαν με ξεχωριστό κράτος. Αυτό γιατί οι Έλληνες της Μεγαλονήσου πλειοψηφούν συντριπτικά. Όπως σε όλα τα κράτη υπάρχει και μειονότητα. Είναι 18% Τούρκων της Κύπρου οι πλείστοι εκ των οποίων σοβαρά ιστορικά κείμενα τεκμηριώνουν ότι έχουν τις ρίζες τους σε εξισλαμισθέντες Έλληνες κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας (αναφέρεται πρωτίστως γιατί πολλοί από αυτούς έχουν πλήρη και εκδηλωμένη επίγνωση όποτε τους δοθεί η ευκαιρία). Υπάρχουν βέβαια μερικές ακόμη μικρές μειονότητες. Σήμερα οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι έχουν μεταναστεύσει και η πλειονότητα στα παράνομα κατεχόμενα είναι παράνομοι έποικοι (έγκλημα πολέμου ο εποικισμός σύμφωνα με τις Συνθήκες). Είναι ένα πράγμα λοιπόν τα μειονοτικά πολιτικά δικαιώματα για μια μειονότητα και άλλο, Κύριοι εθνομηδενιστές, ο εγκλωβισμός στο διαίρει και βασίλευε της Αποικιοκρατικής Βρετανίας. Διαίρει και βασίλευε το οποίο ενσωμάτωσε στην Ζυρίχη. Το παράδοξο βέβαια, Κύριοι εθνομηδενιστές, είναι το γεγονός ότι βάλλετε κατά της ανθρωποκεντρικής Ελληνικής Εθνικής συνείδησης ενώ έμμεσα ή άμεσα ενθαρρύνεται τον φασισμό των κατακτητών που λογικά θα πρέπει να γνωρίζεται μιας και είναι κάθε μέρα στις ειδήσεις, και ο οποίος (φασισμός) πλήττει και τους ίδιους τους Τούρκους πολίτες και όποιους Τουρκοκύπριους αντιδρούν. Είναι ένα πράγμα όταν μετά την Ζυρίχη κανείς υπερασπίζεσαι αυτό το έστω προβληματικό κράτος (λόγω Βρετανικού διαίρει και βασίλευε) και άλλο η κατευναστική, «προοδευτική», ανελεύθερη και αντιδημοκρατική δική σας συνηγορία με τα φασιστοειδή σχέδια πολιτικής και στρατηγικής ένταξης της Μεγαλονήσου Κύπρου στα πεδία της Τουρκικής κυριαρχίας. Δεν είναι τυχαίο και επιβεβαιώνει ότι καμιά σχέση δεν έχει με «ιδεολογίες» το γεγονός ότι αυτή η συνηγορία αποτελείται από ένα συνονθύλευμα αρστεροδεξιοαναρχικών της μεταμοντέρνας εποχής. Επαληθεύει ότι έρευσε πολύ πνευματικό δηλητήριο μέσα στα δύο κράτη των νεοελλήνων. Λογικά η ιστορική διέξοδος, Κύριοι εθνομηδενιστές κάθε βαθμίδας και κάθε απόχρωσης συνειδητής ή ανεπίγνωστης, θα ήταν η ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα (εάν η πλειονότητα των κατοίκων έτσι ήθελαν και από ότι ξέρουμε έτσι ψήφιζαν, συχνά και με την ζωή τους). Το «δίκαιο της από-αποικιοποίησης», εξάλλου, αυτό επίτασσε, διαφορετικά θα είχαμε τρεις χιλιάδες κράτη και άπειρες συνοριακές διενέξεις. Σταματούμε την επιχειρηματολογία εδώ, όμως. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα γιατί εάν κανείς βρίσκεσαι στον πόλο του εθνομηδενισμού δεν αντιλαμβάνεται τι διαβάζει ότι και να του πεις. Αντίθετα όταν βρίσκεσαι στον ακριβώς απέναντι πόλο της φιλοπατρίας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας δεν χρειάζονται «επιχειρήματα» για να το καταλάβει. Τυγχάνει επίσης ο πολιτισμός μας να είναι ανθρωποκεντρικός, δημοκρατικός, φιλικός προς τα άλλα έθνη και υπέρ Ελευθερίας. Αρκεί κανείς να διαβάσει τον Ρήγα Βελεστινλή για να το καταλάβει. Ανήμερα 28ης Οκτωβρίου, λοιπόν, βρεθήκαμε στην μεγαλόνησο Κύπρο για να παρουσιάσουμε ένα σύντομο αλλά εξαιρετικά διαφωτιστικό βιβλίο (για συγκεκριμένους λόγους γραμμένο στην Αγγλική γλώσσα) του Γιάννου Χαραλαμπίδη «Turkey: A naval power on the rise; Cyprus issue and alternative strategic options». Δεν θα επεκταθώ εδώ γιατί θα ακολουθήσει βιβλιοκριτική. Επισημαίνεται μόνο ότι όποιος πολίτης της Ελλάδας και της Κύπρου συνηγορεί με κατευνασμό της Τουρκίας αντί μιας εθνικής στρατηγικής αποτροπής των απέραντων τουρκικών αναθεωρητικών απειλών, αυτό που κάνει βασικά και ουσιαστικά, είναι να στρέφεται κατά του κράτους που του παρέχει ασφάλεια, ανεξαρτησία και ελευθερία. Θρέφει επίσης την αστάθεια που λογικά δεν συμφέρει τον μέσο Τούρκο πολίτη ή τον Τουρκοκύπριο. Η απέραντη αναθεωρητική Τουρκική απειλή κατά των γειτόνων της φουντώνει και αναπτύσσεται. Αυτό θεμελιώνει το προαναφερθέν βιβλίο όπως βέβαια και πολλές άλλες αναλύσεις. Όσον αφορά τους Έλληνες απειλούνται σε όλο το μέτωπο από την Θράκη και διαμέσου του Αιγαίου μέχρι την Κύπρο. Με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, με πολύ συγκεκριμένες στρατιωτικές δυνάμεις και με πολύ συγκεκριμένα στρατηγικά σχέδια κινείται προς την κατεύθυνση πλήρους ελέγχου της Μεγαλονήσου Κύπρου και συρρίκνωσης του Ελληνικού Αιγαίου μέχρι τις ακτές της Εύβοιας. Για να μην αναφέρουμε την Θράκη όπου η κατάσταση είναι ολοένα και πιο εύθραυστη. Εξ ου και η πρόσφατη φράση μας «στρατηγικό κρυφτούλι» για την «απόφαση» όσον αφορά τα χωρικά ύδατα να κινηθεί η Ελλάδα στα θαλάσσια πεδία στο … Ιόνιο και νότια της Πελοποννήσου. Ας ρίξει κανείς μια ματιά στον χάρτη που δημοσίευσε ο Τούρκος υπουργός άμυνας Ακάρ αμέσως μετά την δική μας «εξαγγελία» (στο πόδι) για την επικείμενη «απόφαση» (φαίνεται πως μόνο ο Θεός μπορεί να την κάνει απόφαση και αυτή μόνο … μακριά από τις Τουρκικές ακτές). Αυτά σκεφτόμασταν όταν την επομένη στις 28 Οκτωβρίου πριν αναχωρήσουμε από την Κύπρο κατευθυνόμενοι προς την Μητρόπολη, αποφασίσαμε να πάμε στην παρέλαση στην Λευκωσία όπου κάθε χρόνο έχουμε και εκεί εορτασμούς για την Μεγάλη των Ελλήνων (και όχι μόνο) επέτειο. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το παρόν τις τραβήξαμε με κινητό τηλέφωνο εξ ου και είναι ερασιτεχνικές και ελλιπείς ενώ δεν κάλυψαν όλο τον εορτασμό παρά μόνο ένα μέρος. Να το πούμε διαφορετικά όπως μέσα στον Ελληνικό ποταμό-παρέλαση της Λευκωσίας έρεαν οι Έλληνες, κυρίως νέοι φοιτητές και μαθητές, κανείς διερωτάται πόσο σωστοί είναι οι στίχοι του Ρίτσου: Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο Νάτη πετιέται απο ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου. Ή μήπως όχι αυτή την φορά γιατί ο Μεταμοντέρνος πόλεμος έπληξε βαθιά τον υπαρξιακό πυρήνα; Πολλοί Έλληνες της Κύπρου, πάντως, αντιστέκονται. Στο «Μητροπολιτικό» Ελληνικό κράτος; Κανείς εύλογα διερωτάται μήπως ο μεγάλος διαχρονικός, ανθρωποκεκτρικός, διαμορφωτικός του πολιτικού πολιτισμού και οικουμενικός εθνικός πολιτισμός και οι εθνικές πολιτικές παραδόσεις των Ελλήνων θα εκλείψουν από το κράτος που φιλοδόξησε να τα ενσαρκώσει και θα μείνει μόνο το «οικουμενικός», δηλαδή κτήμα όλων ή όσων άλλων εθνών θέλουν να ρουφούν πνευματική δύναμη και να δυναμώνουν. Χωρίς έστω και προς στιγμή ή κατ' ελάχιστο να αποδώσουμε συλλογική ευθύνη στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία μπορούμε εν τούτοις να πούμε το πασιφανές, ότι δηλαδή εδώ και δύο αιώνες μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και την ματαίωση των αξιώσεων των Επαναστατών για Ελευθερία, Ανεξαρτησία και Δημοκρατία, οι Έλληνες εγκλωβίστηκαν μέσα σε ένα ασφυκτικά έξωθεν εξαρτώμενο κράτος που διαδοχικά έπληξε θανάσιμα τους εκτός της Επικράτειάς του Έλληνες και τώρα πλήττει τους εντός της Επικράτειας Έλληνες πολίτες. Με μνημόνια, κερδοσκόπους και τοκογλύφους, τα κοινωνικοπολιτικά δηλαδή ανεξέλεγκτα και στις μέρες μας «εξόχως» δολοφονικά μέσα του Μεταμοντέρνου πολέμου. Επανερχόμενοι στην παρέλαση της Λευκωσίας, παρά το ότι η ελπίδα είναι σπάταλη και επικίνδυνη όταν οδηγεί σε επανάπαυση και μειώνει τις αντιστάσεις, όπως και σε άλλες παρελάσεις των απανταχού Ελλήνων που δεν παρευρεθήκαμε, όσοι παρέλασαν εντυπωσίασαν. Υψηλού φρονήματος, υψηλοτάτης ανθρωπολογικής υπόστασης, τραγούδια στα οποία κυριαρχούσε η λέξη Ελευθερία, Ελληνικές σημαίες και αναγραφές των κατεχομένων ιερών Ελληνικών τόπων τους οποίους ο βάρβαρος εισβολέας κατακρατεί παράνομα και εποικίζει εγκληματικά. Περιέργως ή καλύτερα ως εκ θαύματος ή μήπως αν αυτό μπορεί να ειπωθεί λόγω πνευματικού DNA του εθνικού πολιτισμού της Ελληνικότητας, οι άνθρωποι αυτοί αν και θύματα της «Μητρόπολης», η οποία στην συνέχεια τους εγκατέλειψε επειδή είναι … μακριά, συνεχίζουν να αξιώνουν αυτό που είναι «καθαρόαιμα Ελληνικό», δηλαδή Ελευθερία και Δημοκρατία. Αναφερόμαστε, ασφαλώς, όχι στην ράτσα ή στο χρώμα αλλά στο πνεύμα και κυρίως στην θεμέλια κοσμοθεωρία της ελευθερίας/δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας. Όπως και πολλοί Έλληνες της σύγχρονης ιστορίας που τελικά όμως εξαφανίστηκαν από τον χάρτη του πλανήτη, οι Έλληνες της Κύπρου είπαν πολλά ΟΧΙ και μάλλον φαίνεται ότι είναι έτοιμοι να τα πουν ξανά αν υπάρχουν συντελεστικές συνθήκες και προϋποθέσεις. Αυτό σημαίνει, επιτέλους, αληθινή και γνήσια στήριξη από την «Μητρόπολη» που λογικό είναι όπως όλα τα έθνη να είναι Μητρόπολη χωρίς εισαγωγικά. Η μοίρα μας βέβαια πρέπει! να είναι διαφορετική: Ναι μεν να στεκόμαστε στις Θερμοπύλες αλλά να φροντίζουμε να μην περνούν οι Μήδοι. Ναι μεν έμειναν και έπεσαν μαχόμενοι ο Λεωνίδας και οι 300 αλλά το μάθημα έπρεπε να διδαχθούμε σωστά. Να ακούμε δηλαδή την «βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» και να είμαστε πάντα έτοιμοι ναι μεν να αν χρειαστεί να πέσουν κάποιοι μαχόμενοι κατά των κατακτητών πλην να φροντίζουμε οι Μήδοι να μην περνάνε. Από τι πέρασαν οι σύγχρονοι Έλληνες της Κύπρου; Μεταξύ άλλων: • Δημοψηφίσματα για αυτοδιάθεση / ένωση, • εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας πλην στο τέλος επιβολή της Ζυρίχης με την συνηγορία! της «Μητρόπολης», • συνομωσίες κατά του προβληματικού έστω κράτους λόγω διαίρει και βασίλευε της Βρετανίας, • χουντικές συνομωσίες διαμέσου της ΕΟΚΑ Β (με την οποία εν αγνοία τους ή από αφέλεια συμμετείχαν και πολλοί αθώοι ιδιαίτερα νέοι που πίστευαν στην Ελλάδα), • εγκληματικό και δολοφονικό πραξικόπημα του 1974 που έδωσε πρόσχημα στην Τουρκία να εισβάλει και να κατακρατεί παράνομα το 1/3 της Κυπριακής Δημοκρατίας, • δόγματα του τύπου «η Κύπριοι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν και η Ελλάδα συμπαρίσταται στον αυτοχειριασμό τους» (όλα τα προτεινόμενα «λύσης» μετά το 1974), • Ενιαίος Αμυντικός Χώρος (για τον οποίο κάποιοι κόντρα στο ρέμα παλέψαμε για να συγκροτηθεί συν για την ένταξη στην ΕΕ για να μπορούν οι Έλληνες να επικαλούνται την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα). Αμφότερα λόγω ανυπαρξίας Ελληνικής εθνικής στρατηγικής «κατάντησαν τρύπες στο νερό», • πρωτοβουλία του Έλληνα υπουργού εξωτερικών που αποχώρησε τον Οκτώβριο 2018 για Ελληνική θέση υπέρ αποχώρησης των παράνομων τουρκικών στρατευμάτων και κατάργηση των λεγόμενων εγγυήσεων (κάτι στο οποίο συμβάλαμε και επικροτήσαμε μετ' επαίνων ως έπρεπε) πλην και πάλι η Ελλάδα –και αυτό αναφερόταν σε όλες τις παρεμβάσεις μας– έμεινε στα μισά του δρόμου: «για το είδος λύσης (έστω και αν αυτό σημαίνει ευθέως Τουρκική κυριαρχία στην Κύπρο) οι Κύπριοι αποφασίζουν και η Ελλάδα … βοηθάει (με αυτό τον αυτοχειριασμό)». • Και πολλά άλλα που μας φέρνουν στην παρούσα στιγμή. Μετά τα βαθύτατα παγιδευτικών προεκτάσεων βήματα στις Πρέσπες και το «στρατηγικό κρυφτούλι» περί τα χωρικά ύδατα αντί άσκησης των προνοιών των διεθνών συνθηκών για την Ελληνική Επικράτεια, (και) στην Κύπρο βρεθήκαμε ξανά στο σημείο μηδέν: Οτιδήποτε βρίσκεται στο τραπέζι των «διαπραγματεύσεων» που πιεστικά –παράνομες οι πιέσεις και ενάντια στον Χάρτη του ΟΗΕ– επιχειρείται να επιβληθεί καταναγκαστικά και εκβιαστικά, αποτελεί παρέμβαση στο εσωτερικό ενός κυρίαρχου κράτους-μέλους του ΟΗΕ και κράτους-μέλους της ΕΕ. Έτσι, η Κύπρος, με την Αθήνα να κοιμάται τον ύπνο τον αξύπνητο, σέρνεται στην αυλή της Άγκυρας. Τα πιο πάνω σημαίνουν ανεπίστροφη εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων κατά κάποιο τρόπο χειρότερα και από αυτή του 1922. Μέχρι να εξοντωθούν ή να φύγουν αυτό σημαίνει ανεπίστροφη στρατηγική παγίδευση της Ελλάδας. Ισχύει το Καβάφειο «… Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα. Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί, πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων. Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. Η ακοή αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. Η μυστική βοή τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων. Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.» Πού να ακούσουν οι πολίτες της Μητρόπολης όταν ο Μεταμοντέρνος Πόλεμος τους έχει πλήξει καίρια στον πυρήνα κάθε έκφανσης της ζωής τους ενώ ταυτόχρονα έθρεψε ξανά την ιδιωτεία, δηλαδή τις στάσεις, αποφάσεις και συμπεριφορές όσων σκεφτούν ότι αυτοί θα πλουτίσουν και θα διασωθούν εάν συμπλεύσουν με τον μεταμοντέρνο κατακτητή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ροκανίζεται το πολυτιμότερο αγαθό κάθε Πολιτείας, η πίστη και η νομιμοφροσύνη των πολιτών στο «Κοινό συμφέρον» (ή όπως σήμερα λέγεται το εθνικό συμφέρον). Παρά το γεγονός ότι αυτό που κρίνεται σήμερα ως κοινό συμφέρον είναι η έσχατη λογική εθνικής / κρατικής επιβίωσης, πολλοί απερίσκεπτα ή επειδή γέμισαν με το δηλητήριο της ιδιωτείας, κινούνται αντίθετα. Ολίγον φαίνεται να το κατανοούν κάποιοι, καθότι δεν ξέρουν οι αφελείς ότι όταν η πολιτεία πάσχει όλοι οι πολίτες πάσχουν πλην εκείνων που η ψυχή έχει πληγεί και δηλητηριαστεί με αποτέλεσμα να είναι μηδενιστές και άψυχοι. Όταν αυτό συμβεί κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τα σοφά και άφθαρτα αξιώματα του Περικλή: «… Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζί της, ενώ είναι, πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή. Αφού λοιπόν η μεν πόλις είναι ικανή να βαστά τας ατυχίας των ιδιωτών, αλλ' εις έκαστος από αυτούς ανίκανος να βαστά τας ιδικάς της, οφείλομεν όλοι να την υποστηρίξωμεν και όχι να συμπεριφερώμεθα όπως σεις τώρα, οι οποίοι, τρομαγμένοι από τας ιδιαιτέρας σας δυστυχίας, παραμελείτε το έργον της σωτηρίας της πόλεως».» Εδώ όλο το απόσπασμα Περικλής, Θουκυδίδου Ιστορία Β60,61 μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου (διατηρείται η ορθογραφική εκδοχή του αρχικού κειμένου)B.60. 2,3 … Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι η πόλις, η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον αποτυγχάνη. Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζί της, ενώ είναι, πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή. Αφού λοιπόν η μεν πόλις είναι ικανή να βαστά τας ατυχίας των ιδιωτών, αλλ' εις έκαστος από αυτούς ανίκανος να βαστά τας ιδικάς της, οφείλομεν όλοι να την υποστηρίξωμεν και όχι να συμπεριφερώμεθα όπως σεις τώρα, οι οποίοι, τρομαγμένοι από τας ιδιαιτέρας σας δυστυχίας, παραμελείτε το έργον της σωτηρίας της πόλεως». B.61. «Όταν κανείς ευρίσκεται εις την ανάγκην που ευρέθημεν ημείς, είτε να υποταχθή και υποχωρήση αμέσως εις ξένας διαταγάς, είτε να εκτεθή εις τον κίνδυνον του πολέμου, δια να σώση την ανεξαρτησίαν του, ουδεμία αμφιβολία ότι ο αποφεύγων τον κίνδυνον είναι πλέον αξιοκατάκριτος από εκείνον που τον αντιμετωπίζει.» … «Οφείλετε να λησμονήσετε τας ιδιωτικάς σας λύπας και να προσπαθήσετε να σώσετε την πόλιν». Β62 «να είσθε βέβαιοι ότι η ελευθερία, εάν την προασπίσωμεν και την σώσωμεν, ευκόλως θ' ανακτήση αυτά, ενώ εάν κανείς υποβληθή εις ξένην κυριαρχίαν, και τα προηγουμένως αποκτηθέντα συνήθως ελαττούνται. Ούτε πρέπει να φανώμεν διττώς κατώτεροι των πατέρων μας, … Είναι δε αισχρότερον ν' αφήση κανείς να του αφαιρέσουν ό,τι έχει, παρά ν' αποτύχη, ενώ επιδιώκει ν' αποκτήση κάτι τι. Και καθήκον σας είναι ν' αντιμετωπίσετε τους εχθρούς όχι μόνον με αυτοπεποίθησιν, αλλά και με καταφρόνησιν αυτών. Διότι και δειλός ακόμη και τυχηρός ανόητος ημπορούν να έχουν αλαζονικήν πεποίθησιν εις εαυτούς, καταφρόνησιν όμως εκείνος μόνος, του οποίου η πεποίθησις περί της απέναντι των άλλων υπεροχής στηρίζεται επί γνώσεως θετικής, όπως συμβαίνει με σας.» Ολοκληρώνουμε λέγοντας ότι τα πάθη των σύγχρονων Ελλήνων βαθαίνουν και πληθαίνουν. Το κράτος τους έχει πληγεί έχει απωλέσει την εθνική ανεξαρτησία και η πλειονότητα των πολιτών εάν δεν μετανάστευσε όπως εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, αγωνίζεται να επιβιώσει κατά των συνεχιζόμενων πληγμάτων του Μεταμοντέρνου πολέμου. Πυροβολητές και εκτελεστές όπως πάντα συμβαίνει σε κάθε κατακτημένο κράτος της ιστορίας είναι ολίγοι αδίστακτοι εγχώριοι Μηδίζοντες καρεκλοκένταυροι οι οποίοι εκπληρώνοντας αυτό τον αποκρουστικό ρόλο γλύφουν κοκαλάκια νομίζοντας έτσι κινούμενοι ως αδίστακτοι ιδιώτες θα θρέψουν το ηδονιστικό σαρκίο τους. Παρά το ότι είναι σχεδόν σίγουρο πως όπως πάμε οι Μήδοι θα περάσουν, πρέπει να επιμένουμε και να αντιστεκόμαστε. Εδώ δεν κρίνεται μόνο η ευημερία αλλά και το ίδιο το κράτος, δηλαδή η ελευθερία της κοινωνίας. Κάθε ευαίσθητος πολίτης ο οποίος έχει αίσθηση και συνείδηση του κοινού συμφέροντος και που κατανοεί πως είναι ολοκληρωτικά χαμένος αν το κράτος συνεχίσει να βυθίζεται, θα μπορούσε να ευαισθητοποιηθεί από την παράθεση εδώ φωτογραφιών από την παρέλαση στην Λευκωσία της 28ης Οκτωβρίου 2018. Εκεί σε αυτό το «μακρινό» νησί που ενώ όλοι λένε είναι το γεωπολιτικό κέντρο του πλανήτη στην γεωπολιτικά σημαντικότερη περιφέρεια του πλανήτη, οι της Αθήνας «ηγήτορες» λένε εδώ και δεκαετίες ότι έχει δικαίωμα να αυτοχειριαστεί «επειδή είναι μακριά». Οι ιστορικοί βέβαια και πάλι θα γράφουν γι' αυτά και θα διερωτώνται τι συνέβη αρχές του 21ου αιώνα με αποτέλεσμα η Ελλάδα να ηττηθεί σε όλα τα μέτωπα και να εξουδετερωθεί ως βιώσιμο και ασφαλές κράτος: • η Τουρκία παρά τα πολλά προβλήματά της να καταφέρει να γίνει ηγεμόνας της περιοχής μας, • να συρρικνωθούν τα Θαλάσσια σύνορα που προβλέπουν οι Συνθήκες για την Επικράτεια της Ελλάδας, • να χαθούν κολοσσιαίοι υποθαλάσσιοι πλουτοπαραγωγικοί πόροι • να παγιδευτούν στρατηγικά οι Έλληνες στην Μεγαλόνησο Κύπρο συν σταδιακά να εξαφανιστούν. • Και πολλά άλλα ευκόλως εννοούμενα και παραλειπόμενα. 
ΠΗΓΗ
from The Secret Real Truth https://ift.tt/2Ddl16v
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου