Το κουφάρι του βασιλιά (πρώτη μέρα)

Χρόνια ατελείωτα πασχίζουμε να αλλάξουμε αυτή την ρόδα της ζωής που την γυρνάμε και πάντα τα ίδια και τα ίδια λάθη μας οδηγούν στην επανάληψη της ιστορίας .
Αίμα, πόνος, δάκρυα, προδοσίες μεταξύ μας και κάπου στην άκρη του σκότους, μια μικρή αχτίδα αγάπης που φέρνει ξανά την νοσταλγία της ζωής που δεν γευτήκαμε ποτέ.
Χρόνια ολάκερα ζήσαμε και γράψαμε ένδοξους σκοτωμούς απέναντι στην ίδια μας την ράτσα, πουλήσαμε όνειρα αγοράζοντας ελπίδες κάποιου παρανοϊκού μεταπωλητή, ξεχάσαμε την πίστη μας στην ίδια μας την ψυχή, την ψυχή που κάθεται φυλακισμένη κάτω από τα άρρωστα μυαλά του εθισμένου στην απληστία αόρατου εγώ μας.
Κραυγές ακούγονται παντού μέσα από κελιά που απαγορεύουν τα όνειρα να εισέλθουν μέσα και να μας θυμίσουν έστω και για μια στιγμή την αλήθεια της ύπαρξής μας, την ύπαρξη του θαύματος που πεισματικά μας κρατά αποκομμένο από τον παράδεισο το εγώ του άλλου.
Εκείνου το εγώ που με περίσσια ευκολία μας πείθει, μας πείθει χωρίς κόπο να συνεχίσουμε να αμπαρώνουμε με περισσότερα σίδερα το όμορφο για τα μάτια μας κελί, το κελί που νομίζουμε θα διώξει όλους τους φόβους του θανάτου.
Και συνεχίζουμε να χτίζουμε κελιά το ένα δίπλα στο άλλο, να βάζουμε σύνορα πάνω στην φύση,τα οποία δεν τα αναγνωρίζει κανένα φυσικό ον πάνω στον πλανήτη, εκτός από το πολεμοχαρή αόρατο εγώ μας, που πάνω στην δίψα του για αίμα ψάχνει αφορμές για τα σκοτώσει την ίδια του την ράτσα, ξανά και ξανά γυρνώντας τον τροχό του θανάτου που τόσο φοβάται.
Και όμως, αυτό το ονομάζουμε πολιτισμό, ονομάζουμε πολιτισμό το έγκλημα απέναντι στην φύση που μας χαρίστηκε και μεις, ναι εμείς για ευχαριστώ την καταστρέφουμε με μανία, την τιμωρούμε γιατί μας σέβεται και μας συγχωρεί για τον κάθε μας φόνο.
Γράψαμε άπειρους νόμους, γεννήσαμε άλλους τόσους κανόνες, μα οι δαίμονες είναι πάντα εκεί να στοιχειώνουν τα μαύρα κίνητρα του κάθε εγώ που πρόσθετε άλλον έναν νόμο, άλλον έναν κανόνα που θα έτρεφε την αρρώστια για εξουσία, εξουσία απέναντι σε ποιον όμως; αυτό δεν καθορίστηκε ποτέ από την φύση και ούτε πρόκειται να αναγνωριστεί από το ηλιακό σύστημα που μας φιλοξενεί.
Και όμως η παρά φύσιν συμπεριφορά μας μας οδηγεί σε συμπεράσματα ανωτερότητας και μιας κατά φαντασία εξυπνάδας που νομίζουμε θα καλυτερέψει μια ήδη νεκρή ζωή.
Και ναι η ζωή μας είναι ήδη νεκρή από την στιγμή που αφεθήκαμε στην ελπίδα του άλλου εγώ, του εγώ που θέλει να βρει κάποιον θεό για να σώσει το σαπισμένο κουφάρι του δολοφονημένου ανθρώπου από άλλον άνθρωπο.
Και η ρόδα συνεχίζει να γυρίζει και το κουφάρι του ανθρώπου συνεχίζει να παράγει κουφάρια που τα μαθαίνει να κλειδώνουν τις πόρτες από τα κελιά και δεν τα μαθαίνει να μην σκοτώνουν για να μην χρειάζονται πόρτες στα κελιά. Που συνεχίζει να αγνοεί τους λίγους νόμους της φύσης, που τελικά αγνοεί την ίδια του την φύση και αυτοκηρύσεται σε βασιλιά του σύμπαντος.
Και όταν μια μέρα θα καταλάβουμε πως το εγώ μας είναι ένας βασιλιάς γυμνός, πιστεύω να μην είναι αργά και αυτοί που θα μείνουν να κουρδιστούν με την συμφωνική ορχήστρα του σύμπαντος και να μην γίνουμε για άλλη μια φορά το φάλτσο όργανο που χαλάει την αρμονία της φύσης.

συνεχίζεται………...


Άκης κουστουλίδης



upogia-taxi

from The Secret Real Truth https://ift.tt/2AfXNd9
via IFTTT