Ιερά Δέντρα Ελλήνων Θεών και Ανθρώπων

 

Τα πάμπολλα είδη της χώρας μας έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των Ελλήνων από αρχαιοτάτους χρόνους, μέσα από την ιστορία, την μυθολογία, την λατρεία και την παράδοση, και επιπλέον κάποια από αυτά, όπως η Ελιά, θεωρούνταν πηγή πλούτου και ευημερίας.
Παραθέτω μερικές ιστορικές αναφορές για διάφορα είδη, που για μένα σηματοδοτούν και συμβολίζουν την αναγνώριση της αξίας του κάθε είδους από τους ανθρώπους των αρχαίων καιρών:
 

Οι Νύμφες
Ήταν κατεξοχήν πνεύματα του γλυκού νερού και βρίσκονταν στα ποτάμια, στις πηγές και μέσα στα βουνά από τα οποία πήγαζαν ποτάμια. Συνόδευαν πάντα το νερό, τονίζοντας έτσι τη μεγάλη του σημασία για την ύπαρξη ζωής. Χωρίς αυτό ούτε βλάστηση, ούτε γονιμότητα υπάρχει. Μέσω λοιπόν της ζωογόνας δύναμης του νερού, οι Νύμφες εξαπλώθηκαν στα βουνά και στα δάση και θεωρήθηκαν πνεύματα της βλάστησης, θέλοντας έτσι να συμβολίσουν γενικότερα την οργιαστική δύναμη της φύσης. Κι όπως το νερό τρέφει τα πάντα, έτσι και οι Νύμφες θεωρούνταν τροφοί των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων, αλλά και πολλών Θεών και Ηρώων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρούνται κόρες του Ωκεανού ή άλλων ποταμών. Έτσι οι Νύμφες κατέληξαν να είναι τριών ειδών: 

1) οι Ναϊάδες, δηλαδή Νύμφες των ποταμών, των πηγών και των κρηνών και είναι οι πιο γνωστές, 

2) οι Δρυάδες ή Αμαδρυάδες, δηλαδή Νύμφες των μοναχικών δέντρων και των λιβαδιών και ταυτίζονταν με τις Μελίες (Νύμφες της Οξυάς), και

3) οι Ορεστιάδες ή Ορειάδες, που κατοικούσαν στα βουνά όπου υπάρχουν πηγές και θεωρούνταν νύμφες των κωνοφόρων δέντρων.

Οι Ναϊάδες κατοικούσαν μέσα σε σπηλιές, που βρίσκονταν κοντά σε νερό ή μέσα σ' αυτό, κάτω από την επιφάνεια των ποταμών. Μέσα στις σπηλιές τους απολάμβαναν τις χαρές του έρωτα με τον Ερμή ή τους Σιληνούς. 

Ζούσαν όσο και οι πηγές, κοντά στις οποίες κατοικούσαν: όταν στέρευαν εκείνες, οι Ναϊάδες έσβηναν. 

Το ίδιο συνέβαινε με τις Αμαδρυάδες -που το όνομά τους σημαίνει "δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα". Οι Αμαδρυάδες Νύμφες ήταν 8, κόρες του Όξυλου (πνεύμα τους δάσους) και της Αμαδρυάδας: Η Αίγειρος (ή Αιγείρα) ήταν η Νύμφη της Λεύκας Η Άμπελος, η Νύμφη της Αμπέλου Η Βαλανίς (ή Βάλανος), η Νύμφη της Βελανιδιάς Η Κάρυα (ή Καρία), η Νύμφη της Αμυγδαλιάς Η Κρανεία (ή Κρανία), η Νύμφη της Κρανιάς Η Μορέα (ή Μορία), η Νύμφη της Μουριάς και της Άγριας Ελιάς Η Πτελέα, η Νύμφη της Φτελιάς, και Η Συκή, η Νύμφη της Συκιάς Οι Ορεστιάδες είναι απόγονοι των 5 Δακτύλων και των 5 Εκατεριδών. Τα Πεύκα, τα Έλατα και οι Δρυς άρχιζαν να μεγαλώνουν με το που άρχιζε η ζωή μιας Νύμφης, ενώ όταν έρχονταν η ώρα της Νύμφης να πεθάνει, πρώτα πέθαινε το δέντρο της. Η βροχή χαροποιούσε ιδιαίτερα τις Νύμφες, επειδή τρέφονταν τα δέντρα τους, ενώ έκλαιγαν όταν αυτά έχαναν τα φύλλα τους.

Οι Νύμφες έχουν επιζήσει στη λαϊκή μας παράδοση μέχρι σήμερα· είναι οι γνωστές μας νεράιδες, που ζουν στα βουνά, στις νεραϊδοσπηλιές και τις νεραϊδόβρυσες. Θεωρείται πάντοτε επικίνδυνο να τις συναντήσει κανείς, αφού υπάρχουν ακόμη οι μύθοι για τους "νεραϊδοπαρμένους", όπως ήταν ο Ύλας, σύντροφος του Ηρακλή, που θαμπωμένη από έρωτα η Νύμφη Εφυδάτια, τον τράβηξε από τον λαιμό στην προσπάθειά της να τον φιλήσει και τον παρέσυρε στο βυθό της πηγής της. 

Το Μαντείο της Δωδώνης

Στο μαντείο της Δωδώνης, ένας από τους τρόπους που δίνονταν οι χρησμοί ήταν από την ερμηνεία του θροΐσματος των φύλλων της Ιερής Βελανιδιάς (ή Βαλανιδιάς, όνομα που απεδόθη τιμητικά στο ιερό αυτό δέντρο, λόγω της ομοιότητας των καρπών της με τη βάλανο του Δία, ενώ παλαιότερες ονομασίες αυτού είναι Δρύς και Φηγός ή Φαγός).

Ιερή Βελανιδιά στην Ιερά Οικία του Μαντείου της Δωδώνης

Τα Ιερά Δάση

Διάφορα είδη δέντρων όπως η Βελανιδιά, το Έλατο, το Πεύκο και τα άλση που σχημάτιζαν, ήταν αφιερωμένα στους Θεούς και θεωρούνταν ιερά, οπότε οι θνητοί απαγορεύονταν να τα αγγίξουν με τσεκούρι.
Η Άλτις της Ολυμπίας ήταν ένα από τα πιο φημισμένα ιερά δάση της αρχαιότητας, που διαμόρφωσε ο Ηρακλής για τον πατέρα του τον Δία. Από αναφορές του Παυσανία, ξέρουμε ότι εκείνη την εποχή η περιοχή που βρίσκεται στις όχθες του Αλφειού δεν είχε Πεύκα, αλλά Πλατάνια.


Το Αειθαλές Πλατάνι της Κρήτης

Σήμερα στην Κρήτη, υπάρχουν περίπου 50 άτομα μίας αειθαλούς ποικιλίας Πλατανιού, που προέρχεται από μία μετάλλαξη που έγινε σε αρχαίους χρόνους, του Platanus orientalis var. Cretica.
Η παράδοση λέει, ότι κάτω από ένα Πλατάνι στη αρχαία Γόρτυνα της Κρήτης (Θεόφραστος, 362 - 287 π. Χ – Περί Φυτών Ιστορίας, 1.9.5), έγινε η ιερή συνεύρεση του Δία με την Ευρώπη (κόρη του Αγήνορα, βασιλιά της Φοινίκης), αφού την άρπαξε μεταμορφωμένος σε ταύρο. Από αυτή τη συνεύρεση, γεννήθηκαν 3 παιδιά: ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδόνας . Ως μάρτυρας αυτής της ιερής συνευρέσεως και την γέννηση της Μινωικής επικράτειας, το Πλατάνι δεν έριξε ποτέ ξανά τα φύλλα του.
Το φημισμένο αειθαλές Πλατάνι της Γόρτυνας και το αειθαλές Πλατάνι των Αζωγύρων της Κρήτης, έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέα μνημεία της φύσης.

Άλλα Φημισμένα Πλατάνια

Ο Ξέρξης διέταξε να στολίσουν με χρυσάφι και να φρουρούν διαρκώς ένα Πλατάνι στην κοιλάδα του Λυδικού Μαιάνδρου, που τόσο πολύ τον μάγεψε με την ομορφιά του (Ηρόδοτος 7.31).
Επειδή ο πλάτανος μπορεί και φθάνει σε σχετικά μεγάλη ηλικία, πολλοί πιστεύουν ότι μέχρι και σήμερα μπορούμε ν' αναγνωρίσουμε σε ορισμένα άτομα τα φημισμένα δέντρα που περιγράφουν οι αρχαίοι. Έτσι, στην Κω δείχνουν ακόμα και σήμερα το παλιό Πλατάνι κάτω απ' το οποίο λέγεται πως δίδαξε ο Ιπποκράτης.
Τους δρόμους της Ακαδημίας του Πλάτωνα στην Αθήνα κοσμούσαν φημισμένα για την ομορφιά τους Πλατάνια.
Ο Παυσανίας (8.23.3) περιγράφει ένα πελώριο Πλατάνι στον Αρκαδικό Ορχομενό, που στην εποχή του θα έπρεπε να είχε ηλικία 1300 ετών και έλεγαν πως είχε φυτευτεί από τον ίδιο τον Μενέλαο όταν συγκέντρωνε στρατιώτες για τον πόλεμο της Τροίας.
Ακόμη, ο Παυσανίας (7.22.4) περιγράφει ένα πανέμορφο δάσος από Πλατάνια με κούφιους κορμούς όπου μπορούσαν να κατοικήσουν άνθρωποι, και που βρίσκεται στις αρχαίες Φαρρές, ανατολικά από την Πάτρα και στη νότια όχθη του σημερινού ποταμού Πείρου.
Ο Πλίνιος (12.3.6) τοποθετεί το Πλατάνι στην πρώτη θέση ανάμεσα στα δέντρα. Όταν το πλατάνι πρωτοφυτεύτηκε στη Σικελία, φάνηκε τόσο σπουδαίο και μεγαλοπρεπές, ώστε το πότιζαν με κρασί και πλήρωναν ένα δικαίωμα για τη σκιά του.


Η Ελιά

Πασίγνωστη είναι η ιστορία της Ελιάς, ιερό δέντρο της Θεάς Αθηνάς που δωρίζοντάς την στους Αθηναίους, κέρδισε την προτίμησή τους έναντι στην Τρίαινα του Ποσειδώνα που καθώς χτύπησε έναν βράχο ανάβλυσε ένα πηγάδι, κάτι που οι πολίτες θαύμασαν, αλλά το νερό ήταν αλμυρό νερό σαν αυτό της θάλασσας, οπότε δεν θεωρήθηκε ιδιαίτερα χρήσιμο.

Η Ελιά της Αθηνάς όμως, ήταν σημάδι πλούτου, μιας και θα έφερνε στην πόλη τροφή, λάδι και ξυλεία. Έτσι, οι Αθηναίοι ανακηρύξαν την Αθηνά προστάτιδα της πόλης τους και την ονόμασαν κατόπιν αυτής, Αθήνα.

Αυτή η πρώτη Ελιά που χάρισε η Θεά Αθηνά στους Έλληνες, φυτεύτηκε στην Ακρόπολη.

Επίσης, το ρόπαλο του Ηρακλή ήταν από κλαδί Αγριελιάς.
Η παράδοση αναφέρει ακόμα, ότι ο Ηρακλής έφερε βλαστάρι ελιάς από την χώρα των Υπερβορείων (μυθικός λαός που οι Έλληνες πίστευαν ότι κατοικούσε πέρα από το βορρά ή κατά άλλη ερμηνεία στον ουρανό) και το φύτεψε στην Ολυμπία.
Με τα κλαδιά του ΚΟΤΙΝΟΥ, της Αγριελιάς αυτής, στεφανώνονταν οι Ολυμπιονίκες.
Με κλάδους ελιάς ήταν στεφανωμένο και το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, έργο του Φειδία.

Η Δάφνη

Η Δάφνη (κόρη και Ιέρεια της Γαίας και του ποταμού Λάδωνα της Πελοποννήσου ή κατά μία άλλη εκδοχή, του Πηνειού της Θεσσαλίας) ήταν Νύμφη των δασών μας. Η εκθαμβωτική ομορφιά της, έκανε τον Θεό Απόλλωνα να την ποθεί και να θέλει να την κάνει δική του. Όμως η Δάφνη ήταν ταγμένη στην Γαία, και δεν ήθελε να ενδώσει στον έρωτα του Θεού.
Παράλληλα, ένας θνητός εν ονόματι Λεύκιππος (γιός του Βασιλιά Οινόμαου της πόλεως Πίσας της Ήλιδος), πολιορκούσε τη Δάφνη και μεταμφιεσμένος σε γυναίκα κατάφερε να την ξεγελάσει και να την πλησιάσει.
Με παρέμβαση του Θεού Απόλλωνα, οι υπόλοιπες Νύμφες ενημερώθηκαν για την απάτη και συμβουλεύτηκαν να συγκεντρωθούν για το καθημερινό λουτρό τους όπου καλεσμένος ήταν και ο μεταμφιεσμένος Λεύκιππος. Αναγκάστηκε έτσι να αποκαλύψει το πραγματικό του φύλο την ώρα του λουτρού και οι Νύμφες τον τιμώρησαν με θάνατο.
Εξαιτίας αυτού του περιστατικού, ο Θεός Απόλλωνας βρήκε την ευκαιρία να διεκδικήσει τη Δάφνη και την κυνήγησε. Την έσχατη στιγμή, η Δάφνη επικαλέστηκε τη Μητέρα Γαία, η οποία την εξαφάνισε στέλνοντάς την στην Κρήτη (όπου εκεί έγινε γνωστή ως Πασιφάη) και στη θέση της φύτρωσε το ομώνυμο φυτό Δάφνη. Κατά μία άλλη εκδοχή του μύθου, η Γαία άνοιξε ένα χάσμα και πήρε στα σπλάχνα της τη Δάφνη, ενώ από το ίδιο χάσμα ξεπήδησε το φυτό.

Ο Θεός Απόλλων έφτιαξε ένα δάφνινο στεφάνι από τα κλαδιά του για να παρηγορηθεί και έκτοτε έγινε το αιώνιο σύμβολό του, και πήρε το προσωνύμιο «Δαφναίος».
Οι Έλληνες τίμησαν τον Απόλλωνα με γιορτές που ονομάστηκαν Δαφνηφόρια και η Πυθία, η εκάστωτε Πρωθιέρεια του Μαντείου των Δελφών, χρησμοδοτούσε διφορούμενα μασώντας φύλλα Δάφνης.

Το Κυπαρίσσι

Ο Κυπάρισσος ήταν ένας πανέμορφος νέος, με πάθος για το κυνήγι και ευνοούμενος του Θεού Απόλλωνα.
Μια μέρα καθώς κυνηγούσε, αντίκρισε ένα πανέμορφο ελάφι, τόσο επιβλητικό που δεν το σκότωσε. Αντιθέτως, έγινε αχώριστος φίλος και συνοδός του Κυπάρισσου σε όλες του τις εξορμήσεις. Αυτό το ελάφι, ήταν το αγαπημένο Ιερό ελάφι του Θεού Απόλλωνα.
Δυστυχώς, αυτή η εκπληκτική δεξιότητα του Κυπάρισσου για το κυνήγι, έμελλε να γίνει και η αχίλλειος πτέρνα του. Μια μοιραία στιγμή, χωρίς να το αντιληφθεί, εξέλαβε ως θήραμα μέσα σε πυκνή βλάστηση, το Ιερό αυτό ελάφι, εκτόξευσε τα βέλη του και το πλήγωσε θανάσιμα.
Ο Κυπάρισσος ήταν απαρηγόρητος για αυτό το τραγικό λάθος που κόστισε τη ζωή του καλύτερού του φίλου. Λίγο καιρό μετά, μην μπορώντας να βαστάξει άλλο πόνο και θλίψη, αποφάσισε να τερματίσει τη ζωή του. Λίγο πριν ξεψυχήσει, ζήτησε από τον Θεό Απόλλωνα μία τελευταία χάρη. Παρακάλεσε τον Θεό να φροντίσει να παραμείνει στη μνήμη του ανθρωπίνου γένους, η ανείπωτη λύπη που ένοιωθε για τον αδικοχαμένο φίλο του. Έτσι, ο Θεός μεταμόρφωσε τον Κυπάρισσο σε ένα πανέμορφο και επιβλητικό με το αειθαλές καταπράσινο φύλλωμά του δέντρο, το Κυπαρίσσι, το ρετσίνι του οποίου κυλάει κάποιες φορές επάνω του, όπως τα δάκρυα του Κυπάρισσου για τον φίλο του.
Ακόμη, λέγεται πως στον Άδη, το Λευκό Κυπαρίσσι κοσμούσε την Πηγή της Λήθης, που αν έπινε κάποιος από το νερό της ξεχνούσε την ιστορία της ζωής του, ενώ η Πηγή της Μνημοσύνης βρίσκονταν στον ίσκιο μιας Άσπρης Λεύκας.


Η Ροδιά

Η Ροδιά (όπως και η Ανεμώνη) είχαν φυτρώσει από το αίμα του Άδωνη.
Ο Άδης απήγαγε την Περσεφόνη (κόρη της Δήμητρας και του Δία), ξεγελώντας την με ένα υπέροχο λουλούδι, τον Νάρκισσο, και την πήρε στον Κάτω Κόσμο.

Η Δήμητρα έψαχνε απεγνωσμένα για την Κόρη της και από την θλίψη της, δεν άφηνε να φυτρώσει τίποτα στην Γή. Άλλωστε, η Δήμητρα είναι η ίδια η Γή, (το όνομά της προέρχεται από την πανάρχαια ονομασία της Γαίας – Γά – Δά – Δά Μήτηρ – Δήμητρα), οργωμένη και γόνιμη, που θέτει τους Θεσμούς (γι' αυτό και Θεσμοφόρος) και είναι η αθάνατη πηγή της ζωής.
Όταν ο Άδης επέτρεψε στην Περσεφόνη να ξαναδεί τη μητέρα της Δήμητρα, της έδωσε πριν φύγει 7 σπόρους από Ρόδι, τους οποίους μόλις έτρωγε θα τον αγαπούσε και θα ήταν για πάντα δική του.
Αυτοί οι σπόροι ροδιού, αντιπροσώπευαν τις 7 φάσεις της Σελήνης, κατά τις οποίες οι γεωργοί περιμένουν για να εμφανιστούν τα πρώτα βλαστάρια των σπαρτών τους.
Έτσι λοιπόν η Περσεφόνη γύρισε στη μητέρα της. Αμέσως το πένθος της Δήμητρας τελείωσε και βλάστησαν οι κρυμμένοι στην αγκαλιά της Γής σπόροι. Έκτοτε, η Περσεφόνη έμενε για 6 μήνες κοντά στη μητέρα της ως Κόρη, και 6 μήνες κοντά στον σύζυγό της Άδη, ως Βασίλισσα του Κάτω Κόσμου.

Η Μυρτιά

Η Μύρρα (ή Σμύρνα) ήταν μια πριγκήπισσα της Πάφου στην Κύπρο, κόρη του βασιλιά Κινύρα, η οποία καυχήθηκε ότι ξεπερνούσε σε ομορφιά την Θεά Αφροδίτη (κατά μία παραλλαγή του μύθου, η μητέρα της ήταν αυτή που τολμούσε να συγκρίνει την κόρη της με την Θεά Αφροδίτη).
Για να την τιμωρήσει η Θεά για τη βλασφημία της, της προκάλεσε ανόσιο έρωτα για τον ίδιο τον πατέρα της, και ξεγελώντας τον μεταμφιεσμένη σε δούλα του παλατιού, συνευρέθηκαν για 12 νύχτες.
Όταν συνήλθε από τον παραλογισμό, γεμάτη ντροπή για το θανάσιμο αμάρτημα που είχε διαπράξει, και έχοντας μείνει έγκυος στο παιδί του πατέρα της, θέλησε να του πεί τί είχε συμβεί.
Οργισμένος ο πατέρας της την κυνήγησε για να τη σφάξει και αυτή έτρεξε στο δάσος να κρυφτεί, μετανιώνοντας πικρά για την ύβρη της. Τότε, η Θεά Αφροδίτη τη λυπήθηκε και για να της απαλύνει τον πόνο την μεταμόρφωσε στο γνωστό δέντρο Μυρσίνη (Μυρτιά).
Από την ένωση της με τον πατέρα της, μετά από λίγο καιρό γεννήθηκε ο Άδωνις που βγήκε από τον φλοιό του δέντρου.

Κατά κάποιους ιστορικούς, το δέντρο στο οποίο μεταμορφώθηκε η Μύρρα ήταν η Μυρτιά (Myrtus communis), ενώ κατά άλλους πρόκειται για το δέντρο Σμύρνα (Commiphora myrrha).

Κατά έναν άλλο μύθο, η Μυρτιά είναι δέντρο αφιερωμένο στην Θεά Αφροδίτη, γιατί κατά τη γέννησή της από τον αφρό της θάλασσας και μόλις βγήκε στη στεριά, έτρεξε να κρυφτεί πίσω από τις Μυρτιές και από τότε θεωρείται ιερό δέντρο της Θεάς.

Ένας άλλος μύθος, αναφέρει ότι η Θεά Αθηνά μεταμόρφωσε σε Μυρτιά την αγαπημένη της φίλη που πέθαινε.

Η Μυρτιά έχει συνδεθεί και με την Φαίδρα, κόρη του βασιλιά Μίνωα της Κρήτης, που καθώς έβλεπε τον γιό του συζύγου της Ιππόλυτο να γυμνάζεται και φλέγονταν από πόθο γι' αυτόν, τρυπούσε φύλλα Μυρτιάς με μιά βελόνα. Γι' αυτό, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τα φύλλα της Μυρτιάς, θα διαπιστώσει ότι είναι γεμάτα μικροσκοπικούς πόρους, σαν να έχει τρυπηθεί από μικρή βελόνα. Αυτοί οι πόροι είναι οι ελαιοφόροι αδένες της.

Η Μυρσίνη ή Μυρρίνη ή Μύρτος ή Μυρτιά, ήταν αφιερωμένη στη Θεά Αφροδίτη και αποτελούσε σύμβολο παρθενίας. Οι δέ Αρχαίοι Έλληνες, φορούσαν στεφάνια από Μυρτιά κατά την διάρκεια των προσφορών τους στους Θεούς.
Επίσης, στην αρχαιότητα κατασκεύαζαν κοσμήματα με τη μορφή των φύλλων και των καρπών της Μυρτιάς, και ένα εξαιρετικό χρυσό στεφάνι από φύλλα Μυρτιάς βρέθηκε στους Μακεδονικούς Βασιλικούς τάφους της Βεργίνας στη Βόρεια Ελλάδα.


Η Κρανιά

Νύμφη της Κρανιάς ήταν η Αμαδρυάδα Νύμφη Κρανεία, κόρη του Όξυλου και της Αμαδρυάδος.


Η Φτελιά, η Λεύκα και η Ιτιά

Όταν οι Αργοναύτες και ο Ορφέας συνάντησαν τις Εσπερίδες Νύμφες στον κήπο τους, η Ερυθεία μεταμορφώθηκε σε Φτελιά (Πτελέα), η Εσπερίδα σε Λεύκα (Αίγειρος) και η Αίγλη σε Ιτιά.


Δέντρα αφιερωμένα στους Θεούς:

Αγγελική (Pittosporum spp.): Ιερό δέντρο της Αφροδίτης
Ακακία (Acacia spp. & Albizia julibrissin): Ιερό δέντρο της Αρτέμιδος
Αλμυρίκι (Tamarix): Ιερό δέντρου του Διονύσου
Αμυγδαλιά (Prunus Amygdalus): Ιερό δέντρο του Δία και του Ερμή
Αμπέλι (Vine): Ιερό δέντρο του Πάνα και του Διονύσου
Αχλαδιά (Pyrus spp.): Ιερό δέντρο της Αφροδίτης
Βελανιδιά (Quercus spp.): Ιερό δέντρο του Δία, της Αθηνάς, της Ρέας και της Νύμφης Βαλανίς
Δάφνη (Laurus nobilis): Ιερό δέντρο του Απόλλωνα και του Ασκληπιού
Έλατο (Abies spp.): Ιερό δέντρο του Ερμή, του Διονύσου και του Πάνα
Ελιά (Olea Europaea spp): Ιερό δέντρο της Αθηνάς και του Δία
Ερείκη (Erica spp.): Ιερό δέντρο της Αφροδίτης και του Άδωνη
Ιτιά (Salix spp): Ιερό δέντρο της Αρτέμιδος, της Ήρας, της Δήμητρας και της Εκάτης
Κέδρος (Cedar spp.): Ιερό δέντρο της Αρτέμιδος και της Νύμφης Αίας
Κισσός (Hedera Helix): Ιερό δέντρο του Διονύσου
Κυδωνιά (Cydonia spp): Ιερό δέντρο της Αφροδίτης
Κυπαρίσσι (Cupressus spp.): Ιερό δέντρο του Άδη
Λεβάντα (Lavandula Vera): Ιερό δέντρο της Εκάτης και του Κρόνου
Μελιά (Φράξος – Fraxinus ornus): Προστάτιδες της Μελιάς φέρονται οι Μελίδες ή Επιμελίδες ή Μαλιάδες Νύμφες.
Μηλιά (Malus): Ιερό δέντρο της Ήρας, της Αφροδίτης και της Γαίας. Προστάτιδες της Μηλιάς φέρονται οι Μελίδες ή Επιμελίδες ή Μαλιάδες Νύμφες.
Μουριά (Morus spp.): Ιερό δέντρο της Αθηνάς και του Ερμή
Μυρτιά (Myrtus communis): Ιερό δέντρο της Αρτέμιδος και της Αφροδίτης
Οξυά (Fagus sylvatica): Ιερό δέντρο της Αρτέμιδος
Πεύκο (Pinus spp.): Ιερό δέντρο του Ποσειδώνα και του Πάνα
Πλάτανος (Platanus spp.): Ιερό δέντρο του Απόλλωνα και του Δία
Το Πουρνάρι (Quercus coccifera): Ιερό δέντρο του Δία, της Αθηνάς, της Ρέας και της Νύμφης Βαλανίς
Ροδιά (Punica Granatum): Ιερό δέντρο του Άδη, της Δήμητρας, της Περσεφόνης και του Κρόνου
Σημύδα (Betula spp.): Ιερό δέντρο της Αθηνάς
Συκιά (Ficus carica): Ιερό δέντρο της Ήρας και του Διονύσου
Σφενδάμι (Acer spp): Ιερό δέντρο του Άρη
Σχοίνος (Pistacia lentiscus): Ιερό δέντρο του Δία
Τριανταφυλλιά: Ιερό δέντρο της Αφροδίτης, του Έρωτα, του Άδωνη
Φλαμουριά (Tilia spp): Ιερό δέντρο του Ποσειδώνα, του Άρη και του Ουρανού
Φουντουκιά (Corylus avellana): Ιερό δέντρο της Αρτέμιδος και του Ερμή


Θεωρώ τα περισσότερα από αυτά να είναι από τα πλέον ιδανικά είδη για bonsai (όπως και άλλα που δεν αναφέρθηκαν παραπάνω, όπως η Χαρουπιά, η Κουτσουπιά, ο Κράταιγος, η Λυγαριά κ.ά), και εφόσον είναι ενδημικά, άρα θα παρουσιάζουν και τα λιγότερα προβλήματα όσον αφορά την ανθεκτικότητά τους, τις απαιτήσεις τους και την προσαρμογή τους στις κλιματολογικές συνθήκες της χώρας μας.
«Παπούτσι από τον τόπο σου», λένε... :)


Πηγές:

Οι Ελληνικοί Μύθοι - Ρόμπερτ Γκρέιβς
Μυθολογία της Αρχαίας Ελλάδος - Paul Decharme
http://ift.tt/2hEE8vJ
http://www.theoi.com/
http://ift.tt/2hWdiv8
http://ift.tt/2hEBvu7
http://ift.tt/2hEsRfb
http://ift.tt/2hWo1WE
http://ift.tt/2hErDjI
http://ift.tt/2hWdwlV

bonsaicosmos.blogspot.gr

from The Secret Real Truth http://ift.tt/2hEqatV
via IFTTT