Στο Σκοπιανό, ο Τσίπρας νιώθει τη «μοναξιά του τερματοφύλακα πριν απο το πέναλτι»

Γράφει ο Σίμος Ρέκτης

Πραγματοποιήθηκε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στα Σκόπια για τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα και στις δηλώσεις του δεν βγήκε κανείς, μα κανείς, να κατηγορήσει τον Σκοπιανό πρωθυπουργό Ζόρα Ζάεφ για τους χειρισμούς του.

Μπορεί μέσα να διατυπώθηκαν διαφορετικές απόψεις για τη στρατηγική και τις τακτικές που θα ακολουθήσουν αλλά όλοι έδωσαν στον πρωθυπουργό τους τη δυνατότητα να προχωρήσει στις διαπραγματεύσεις.

Ακόμα και αν διαφωνούν με κάποιο από τα ονόματα που έδωσε ο μεσολαβητής Μάθιου Νίμιτς, στις επίσημες δηλώσεις τους αρνήθηκαν να μπουν στην ονοματολογία και εξουσιοδότησαν τον κ. Ζάεφ να «κάνει παιχνίδι».

Βλέποντας κανείς τις διαφορές με τις δικές μας συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών δεν μπορεί να αποφύγει τη σύγκριση και να μην καταληφθεί από ένα αίσθημα απογοήτευσης.

Οι Σκοπιανοί έχοντας βάλει ως στόχο την ένταξή τους στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, βαδίζουν βάσει σχεδίου. Ατενίζοντας την προοπτική του μέλλοντος βλέπουν περισσότερο το «δάσος» και λιγότερο τα «δεντρα».

Στην πορεία τους να κατακτήσουν το μέγιστο, είναι διατεθειμένοι να διαπραγματευτούν τα πάντα. Και ό,τι κερδίσουν στην πορεία θα είναι όφελος.

Αντίθετα εδώ η κατάσταση ήταν απελπιστική.

Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και οι πολιτικοί αρχηγοί κάθισαν απέναντι όχι για να βρουν μια κοινή συνισταμένη αλλά με στόχο να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα στο πολιτικό και κομματικό τους ακροατήριο.

Δεν συναντήθηκαν να κάνουν το πλάνο που θα φέρει τη νίκη, αλλά αναλώθηκαν πως θα πετύχει ο καθένας μια ατομική διάκριση από αυτή την… αναμέτρηση.

Όταν στις δηλώσεις τους περιορίζονται στα λάθη που κάνει ο άλλος και στο πώς θα διαχειριζόταν καλύτερα ο ίδιος το θέμα, είναι βέβαιο ότι ο «αγώνας» δεν ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Ο μεν πρωθυπουργός έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος σε αυτή την προσπάθεια, ξεκίνησε με τον «αέρα» της σιγουριάς και του εγωισμού αγνοώντας τους υπόλοιπους και τώρα αισθάνεται τη «μοναξιά του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτυ».

Οι άλλοι με την ανέξοδη ανευθυνότητα του «προπονητή της εξέδρας» κατεβάζουν χωρίς κόστος ιδέες και προσπαθούν να αποφύγουν τις ευθύνες, αν το πράγμα «στραβώσει».

Είναι βέβαιο ότι έτσι δεν κερδίζονται οι αγώνες. Κανένας αγώνας, και πόσο μάλλον οι εθνικές μάχες.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί ότι αυτό που κάνουν μέχρι στιγμής δεν αποδίδει και δεν συμφέρει.

Η λύση είναι να σταματήσουν να το κάνουν και όχι να το συνεχίζουν ενώ βλέπουν ότι είναι αδιέξοδο γιατί δεν θέλουν να έχουν την ευθύνη.

Όσο μεγάλη και να είναι μια ομάδα και να παίζει στην έδρα της απέναντι σε κάποιους μικρότερους που δίνουν τη μάχη για την επόμενη μέρα, είναι βέβαιο ότι οι προοπτικές δεν είναι υπέρ της αν δεν κατεβαίνει ως ομάδα.

Αυτοί δίνουν τη μάχη συντεταγμένοι και με πλάνο, και εμείς είμαστε ένα σκορποχώρι…

Και η Ελλάδα μας είναι άξια της τύχης…


ΠΗΓΗ

from The Secret Real Truth http://ift.tt/2DXCdwK
via IFTTT