Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτό που είμαι

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτό που είμαι, όχι γιατί βαρέθηκα να μπαίνω διαρκώς στα παπούτσια τους, να δικαιολογώ, να υποτάσσομαι, ή να κουνώ συγκαταβατικά το κεφάλι στα όποια γούστα τους, αλλά γιατί κουράστηκα.
Κουράστηκα να τσαλακώνεται η αλήθεια μου και να μπερδεύεται με όνειρα, ή βλέψεις που έχουν άλλοι για εμένα και όχι εγώ για εμένα και έμαθα πως αυτό που είμαι όσο κι αν μοιάζει με σένα, ή διαφέρει, είναι στον κόσμο μοναδικό.
Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αισθάνεται αυτό που αισθάνεται όσο «παράτολμο», «επικίνδυνο», ή «ακατανόητο» μπορεί να φαίνεται στα μάτια σου, ή να ακούγεται στα αυτιά σου, γιατί αυτά είναι μόλις κάποια από τα χαρακτηριστικά που στο δικό μου κόσμο συνθέτουν το «ροζ».
Κουράστηκα να μπαλώνω το ροζ συννεφάκι μου με άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς, πιο «καθώς πρέπει» μόνο και μόνο για να είναι αποδεκτοί, ή να ταιριάζουν με ιστορίες αγάπης ανθρώπων που προσωπικά βρίσκω ανιαρές. Έμαθα άλλωστε πως και ο έρωτας εξίσου βιώνεται μοναδικά, σα ζωντανός οργανισμός, που παίρνει φωτιά από δύο και σε αλλάζει…
Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να επιλέγει να αλλάζει, όχι για να πάει κόντρα σε κάποιο σύστημα, ή κάποιο πρόσωπο, αλλά γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό, την ίδια στιγμή που οι γνωστοί άγνωστοι προσπαθούν εμμονικά μια ζωή ολόκληρη να μας πείσουν για το αντίθετο, γιατί αυτό τους συμφέρει… Να γινόμαστε όλο και πιο «ίδιοι». Όλο και πιο άδειοι…
Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να σκέφτεται αυτό που σκέφτεται, χωρίς ντροπή και ενοχές και να λέει αυτό που θέλει, όταν το θέλει, μόνο αν το θέλει. Χωρίς ντροπή και ενοχές… Εκεί στάσου. Σκέψου πόσο δύσκολο είναι, όταν η φύση μας εξορισμού έχει ταυτιστεί με αυτές τις έννοιες.
Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αγκαλιάσει την ευάλωτη πλευρά του, αυτή που φοβάται, αυτή που δε ξέρει, αυτή που δεν έχει απαντήσεις για όλους και για όλα, αυτή που αγχώνεται και ξεσπά, αυτή που τρέμει… Αυτή την υπέροχη πλευρά, δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αγαπήσει και τέλος…
Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ρισκάρει, ό,τι αποφασίσει ο ίδιος να ρισκάρει, γιατί η ζωή αυτή είναι ολοκληρωτικά δική του και όχι κάποιου άλλου. Γιατί για αυτήν τη ζωή ο εαυτός μου έχει την απόλυτη ευθύνη. Γιατί για αυτήν τη ζωή ο εαυτός μου είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού και… παίρνει το ρίσκο με όποιο τίμημα.


*Εμπνευσμένο από το «Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης» Χόρχε Μπουκάι – Photo: Author/Depositphotos

Συγγραφέας Μάρη Γαργαλιάνου- enallaktikidrasi.com

from The Secret Real Truth http://ift.tt/2GLA0SY
via IFTTT