Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Κοντὴ μνήμη καὶ …λογικὴ


Κοντὴ μνήμη καὶ ...λογικὴ
Ἔχουμε μνήμη… Ἕχουμε ἀναμνήσεις… Ἔτσι πιστεύουμε… Ἔτσι θὰ θέλαμε νὰ πιστεύουμε γιὰ ἐμᾶς… Ἀλλὰ εἶναι τόσο ἀστεία ἡ πραγματικότης μας…

Δὲν θὰ ἀναφερθῶ σήμερα φυσικὰ στὰ περὶ ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων καὶ στὰ παραμύθια πού, κατὰ καιρούς, μᾶς πωλοῦν. Οὔτε στὶς διάφορες σημαῖες, ποὺ κατὰ καιροὺς σηκώνουμε. Οὔτε στὰ κοινωνικοπολιτικὰ δεδομένα, ποὺ διαρκῶς ἀλλάζουν καὶ μέσῳ τῆς προπαγάνδας σταδιακῶς τὰ ἀποδεχόμεθα σὰν κάτι …ἀναγκαῖον. Θὰ ἀναφερθῶ μόνον, γιὰ τὴν ὥρα, στὰ προσωπικά μας δεδομένα. Σὲ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ μᾶς κάνουν νὰ διαβιοῦμε εὐτυχισμένοι ἢ δυστυχισμένοι. Διότι ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν προσωπική μας ζωή, μποροῦμε ἢ δὲν μποροῦμε, νὰ ἐκτιμήσουμε καὶ τὶς ἐξωτερικὲς παραμέτρους.

Ἀνθρώπινες σχέσεις λοιπόν. Σχέσεις μόνον κατ' ὄνομα καὶ οὐδέποτε οὐσιαστικές. Σχέσεις ποὺ κρύβουν πίσω τους κάποιαν ἀνταλλαγή, πραγματικὴ  ἢ φανταστική. Σχέσεις ποὺ βυθίζουν στὴν δυστυχία τοὺς μετέχοντες, μὲ κάποιο πρόσχημα ἐπιδεικτικὰ ψευδές.

Γιατί ὅλα αὐτά; Μὰ διότι ἡ μνήμη μας εἶναι κοντή. Διότι τὴν ἀνασύρουμε μόνον ὅταν μᾶς ἐξυπηρετεῖ καὶ δὲν μᾶς ξεβολεύει. Διότι τὴν κοιμήζουμε μὲ ὑπνωτικὰ  γιὰ νὰ ἔχουμε δικαιολογία καὶ συμμετοχὴ στὸν …πόνο. Διότι ἐὰν ἀποφασίζαμε νὰ τὴν διατηροῦμε ἐνεργοποιημένη διαρκῶς, τότε  θὰ ὑποχρεωθοῦμε σὲ σκληρὲς ἀποφάσεις καὶ τελικῶς σὲ κινήσεις καὶ πράξεις. Δὲν τολμᾶμε αὐτὲς τὶς πράξεις διότι ἡ μνήμη μας ἁπλῶς εἶναι κοντή.

Γιατί ἰσχυρίζομαι κάτι τέτοιο; Διότι ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἐνεργοποιημένη τὴν μνήμη τους θυμοῦνται, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ λάθη  τῶν ἄλλων καὶ τὰ δικά τους. Συντηροῦν τὴν  συνδυαστικὴ ἀντίληψιν ζωντανὴ καὶ τὰ δεδομένα μποροῦν νὰ τὰ ἐπεξεργάζονται μὲ καθαρὸ  μυαλό. Προστατεύουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τὶς οἰκογένειές τους καὶ δὲν ἐπιτρέπουν στοὺς γύρω τους νὰ ἐπαλαναμβάνουν λάθη εἰς βάρος τους μά, κυρίως, οἱ ἴδιοι, μὴν δίδοντας ἄλοθι στοὺς ἑαυτούς τους, σιγὰ σιγὰ μαθαίνουν ἀπὸ τὰ λάθη τους, γίνονται σοφότεροι καὶ ἱκανότεροι στὸν χειρισμὸ τῶν καταστάσεων. Ἐφ΄ ὅσον λοιπὸν παραμένουμε ὑπεύθυνοι μόνον γιὰ τὶς δικές μας πράξεις, θωρακίζουμε μὲ τὶς πράξεις μας τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τὶς οἰκογένειές μας χρησιμοποιώντας τὴν λογική μας, ποὺ ἐνεργοποιεῖται ἀπὸ τὴν μνήμη. Κοινῶς; Διαθέτουμε τὴν κοινὴ λογικὴ καὶ ἐπιχειροῦμε διαρκῶς νὰ βελτιώσουμε τὸ ἐπίπεδον διαβιώσεώς μας, τὸν αὐτοσεβασμό μας καὶ τὸν σεβασμὸ τῶν ἄλλων πρὸς ἐμᾶς.

Ἀντιθέτως. Ὅταν ἡ μνήμη ἀπουσιάζῃ, ἀπουσιάζει  καὶ ἡ δυνατότης ἐπεξεργασίας τῶν δεδομένων, καὶ ἀπομειώνεται ἡ ἱκανότης αὐτοσυντηρήσεως. Ἄνθρωποι ποὺ ἐπαναλαμβάνουν διαρκῶς τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια λάθη καταντοῦν, ἐκτὸς ἀπὸ ἕρμαια τῶν ἐξωτερικῶν συμπεριφορῶν καὶ συνθηκῶν, πρόσωπα μὲ μηδενικὴ αὐτοεκτίμησιν καὶ τελικῶς μᾶζα.

Ἡ μνήμη εἶναι  μηχανισμός. Ἐνεργοποιεῖται  καὶ συντηρεῖται ἀπὸ ἐμᾶς. Καταστρέφεται πάλι ἀπὸ ἐμᾶς. Μὰ ἀπὸ μόνη της δὲν ἀρκεῖ γιὰ νὰ περάσουμε στὴν λογικὴ ἀντιμετώπισιν τῶν καταστάσεων καὶ στην ὀρθὴ ἐπεξεργασία τῶν δεδομένων, ἐφ΄ ὅσον κινδυνεύουμε νὰ καταλήξουμε «κέντρα πληροφοριῶν» δίχως δυνατότητα ἐπεξεργασίας τῶν δεδομένων πληροφορίας. Κάτι σὰν τὴν γεροντικὴ ἄνοια εἶναι αὐτὴ ἡ πάθησις, ἀλλὰ ἀφορᾶ στὰ ἐπικοινωνιακὰ καὶ στὰ κοινωνικὰ δρώμενα, στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ στὶς συμπεριφορές. Χρειάζονται  κι ἀρκετὰ ἀκόμη στοιχεῖα γιὰ νὰ καταλήξῃ  νὰ συνδράμῃ οὐσιαστικὰ στὴν ἐνίσχυσιν τῆς κοινῆς λογικῆς μας. Στοιχεῖα ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἀντιμετώπισιν πλέον τῶν προσωπικῶν μας ὀπτικῶν καὶ στὸν ἐπαναπροσδιορισμό τους, ὑπὸ διαφορετικὰ πρίσματα ὅμως. Διότι σαφὴ ῥόλο στὸ πῶς θὰ δομήσουμε τὶς δημόσιες καὶ προσωπικές μας συμπεριφορὲς παίζει ἡ πεποιθησιακή μας ἀντίληψις περὶ κακοῦ καὶ καλοῦ.

Ἂς σταθοῦμε λίγο ἐδῶ λοιπόν.
  Πιστεύουμε γενικῶς πώς…

  • Εἶναι καλὸ νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ μὴν κρατᾶμε κακίες.
  • Εἶναι  καλὸ νὰ προστατεύουμε τὴν οἰκογένειά μας μὲ κάθε μέσον.
  • Εἶναι καλὸ νὰ κουκουλώνουμε τὰ λάθη τῶν ἀγαπημένων μας γιὰ νὰ μὴν ἐκτεθοῦν.
  • Εἶναι καλὸ νὰ διατηροῦμε ὡς κέντρον τῆς ζωῆς μας τὴν οἰκογένειά μας καὶ τοὺς φίλους μας.
  • Εἶναι καλὸ νὰ ἀνεχόμεθα μικρὲς παραξενιὲς τῶν γύρω μας, πρὸς ὄφελος τῆς κοινῆς ἡρεμίας.
  • Εἶναι καλὸ  νὰ «καταπίνουμε» πίκρες ἀπανωτὲς γιὰ νὰ διατηρηθοῦν κάποιες ἰσοῤῥοπίες στὸ περιβάλλον μας.
Ἂς ἀναρωτηθοῦμε ὅμως γιὰ τὰ προφανῆ:

  • Πόσο καλό εἶναι νά συντηροῦμε τό ψέμμα;
  • Πῶς θά δομηθῆ μία ἐπομένη κοινωνία, μελλοντική, πού θά βασίζεται σέ κιβδήλους καί δῆθεν;
  • Πόσο εὐτυχισμένα θά εἶναι τά παιδιά μας ἐάν κληθοῦν νά διαβιώσουν σέ μία τέτοιαν κοινωνία;
  • Θά γίνουν κι αὐτά κίβδηλοι γιά νά ἐπιβιώσουν ἤ θά πνιγοῦν μέσα στήν βρωμιά;
  • Τά ἐγκλήματα, ἐὰν προέρχονται ἀπὸ ἀγαπημένα μας πρόσωπα, γιατί πρέπει νά ἀποσιωπῶνται;
  • Πόση αὐτογνωσία διαθέτει κάποιος ὅταν δέν μαθαίνῃ ἀπό τά λάθη του;
  • Μόνον ἡ εἰκόνα μας πρός τούς γύρω μετρᾶ; Ἡ προσωπική μας εἰκόνα γιά ἐμᾶς δέν βαραίνει;
  • Πῶς θά γίνη καλλιτέρα μία κοινωνία πού δέν γίνεται σοφοτέρα κάθε της στιγμή, ὅταν δέν μαθαίνῃ ἀπό τά λάθη της;
  • Ἀξίζουν πράγματι οἱ συγγενεῖς μας καί οἱ φίλοι μας νά τούς προστατεύουμε διαρκῶς;
  • Ποῦ χωρᾶ ἡ ἀλήθεια ἐάν ὅλες τίς ἀλήθειες τίς κρύψαμε, συνειδητῶς, κάτω ἀπό χαλιά καί ἔπιπλα καί στά σκοτάδια;
  • Πόση ἐκτίμησιν δικαιούμεθα, σὰν ἄτομα καὶ σὰν μέλη κοινωνιῶν, ἐάν παραμένουμε στήν πραγματικότητα ὑποκριτές;
  • Πῶς θά ἀλλάξουμε τήν δυστυχία μέ εὐτυχία ἐάν δέν εἴμαστε ἰκανοί νά θυσιάσουμε τό προσωπικό μας βόλεμα;
Αὐτὰ εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ καίρια ἐρωτήματα ποὺ ὀφείλουμε νὰ θέτουμε διαρκῶς στοὺς ἑαυτούς μας γιὰ τὰ πάντα. Ξεκινώντας ἀπὸ τὶς ἔντιμες ἀπαντήσεις ἔχουμε πολλὲς πιθανότητες, σταδιακῶς, νὰ βροῦμε νέες διαδρομὲς καί, κυρίως, νὰ ξεκινήσουμε νὰ τὶς ἐπεξεργαζόμεθα σὲ ἄλλα ἐπίπεδα, πιὸ λογικὰ καὶ νὰ τὶς μετατρέπουμε σὲ κάτι χρήσιμο καὶ οὐσιῶδες.
Καί πῶς ἐνεργοποιεῖται ἡ λογική μας λοιπόν; Πῶς κτίζεται; Πῶς ἐπαναδομεῖται;
Ἡ λογική μας γιὰ νὰ ἐπαναδομηθῇ, ἐφ΄ ὅσον στὴν πραγματικότητα αὐτὸ χρειαζόμεθα, χρειάζεται νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὴν ἐνεργοποίησιν τῆς μνήμη μας, ποὺ  τὴν  ἀφήνουμε νὰ λειτουργῇ ἐπιλεκτικῶς. Ἄλλο εἶναι νὰ γνωρίζουμε τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα ποὺ συγκροτοῦν ἔνα δεδομένον κι ἄλλο νὰ τὰ ἀγνοοῦμε. Ἐμεῖς ἐπιλέγουμε τὸ ποιὰ ἀπὸ αὐτὰ εἶναι χρήσιμα καὶ σημαντικά, γιὰ νὰ παίξουν ῥόλο στὶς ἀποφάσεις μας καὶ στὶς κινήσεις μας.
Τὸ ἐὰν ὅμως θὰ χρησιμοποιήσουμε τὰ σωστὰ δεδομένα, ἤ ὄχι, εἶναι κάτι ποὺ χρειάζεται χρόνο γιὰ νὰ ἀποκτηθῇ ἡ ἀναγκαία ἐμπειρία. Σαφῶς καὶ θὰ κάνουμε λάθη  καὶ ἀστοχίες. Ἐὰν ὅμως ἐπαναλαμβάνουμε συχνὰ τὴν διαδικασία, θυμούμενοι τὸ ποῦ καὶ γιατὶ ἀστοχήσαμε, τότε σταδιακῶς πρῶτα θὰ ἐνεργοποιεῖται ἡ λογική μας καὶ μετὰ τὸ συναίσθημα.
Μὲ γνώμονα τὴν λογικὴ μποροῦμε νὰ διαχειρισθοῦμε καὶ τὰ συναισθήματά μας, μὲ τέτοιον τρόπο ποὺ νὰ μὴν μᾶς θυματοποιοῦν, ἀλλὰ διαρκῶς νὰ βελτιώνουν τὶς συνθῆκες διαβιώσεώς μας.
Διαφορετικὰ θὰ πεθάνουμε ὡς θύματα τῶν …πράξεών μας καὶ τῶν συμπεριφορῶν μας.


Φιλονόη

Σημείωσις
Κατὰ καιροὺς ἔχουμε ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα τοῦ συναισθήματος καὶ τῆς (κοινῆς) λογικῆς.
Κάποιες σκέψεις μας ἐδῶ:


Ἂς ἐλπίζουμε λοιπόν…!!!


Ἂχ μανούλα!!!


Ξεῤῥιζώνοντας τὸν βάρβαρο ἀπὸ μέσα μας…

εἰκόνα.


filonoi.gr 


from The Secret Real Truth http://ift.tt/2bD6cIu
via IFTTT

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου