Στα δύσκολα σε θέλω μαζί μου!

Πώς αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τα απρόοπτα που τυχαίνουν στη ζωή μας; Κάποιοι με το πιο μικρό πρόβλημα που προκύπτει απογοητεύονται και παραιτούνται, ενώ άλλοι αντιμετωπίζουν στωικά κάθε δυσκολία της ζωής τους. Τι είναι αυτό που συμβάλλει στο πώς θα διαχειριστούμε τις δυσκολίες;

Η οικογένεια είναι το πρώτο σύστημα στο οποίο βιώνουμε τις πρώτες δυσκολίες της ζωής μας και οι γονείς μας οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους στρεφόμαστε για στήριξη. Όλα ξεκινούν από τον συναισθηματικό δεσμό τον οποίο αναπτύξαμε με τους γονείς μας.

Αν έχουμε αναπτύξει ασφαλή δεσμό και οι γονείς ανταποκρίνονταν πλήρως και άμεσα στις ανάγκες μας, αυτό σημαίνει ότι οι γονείς μας ήταν δίπλα μας χωρίς κρίσεις, επικριτικά σχόλια και ενοχές, αλλά με άνευ όρων αποδοχή και ενσυναίσθηση. Ο ασφαλής δεσμός με τους γονείς μας, συμβάλλει και στην ανάπτυξη υψηλής αυτοεκτίμησης.

Ένας ενήλικας με υψηλή αυτοεκτίμηση υπολογίζει πρώτα τη γνώμη του όταν λαμβάνει αποφάσεις, έχει αποφασιστικότητα για να πετύχει τους στόχους του, δε μετανιώνει για τις αποφάσεις που πήρε, αλλά μαθαίνει από αυτές, είναι ανεξάρτητος και αυτόνομος και αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του χωρίς κατηγορεί τους άλλους. η υψηλή αυτοεκτίμηση θωρακίζει την προσωπικότητα μας και συμβάλλει στο να βιώνουμε τις δυσκολίες της ζωής ως πιο εύκολα διαχειρίσιμες.

Ακόμα όμως και υψηλή αυτοεκτίμηση να έχουμε, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους δίπλα μας και κυρίως από τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για εμάς. Τους θέλουμε να στέκονται δίπλα μας στα δύσκολα, να μας κρατούν το χέρι και να μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε και να νιώθουμε ότι μπορούμε να παλέψουμε και με τα βουνά.

Οι άνθρωποι μας είναι το υποστηρικτικό μας πλαίσιο, είναι η αγκαλιά στην οποία θα κουρνιάσουμε και το λιμάνι με τα απάνεμα νερά στο οποίο θα αράξουμε μέχρι να περάσει η καταιγίδα, να καταλαγιάσουν οι άνεμοι και να έρθει η μπονάτσα. Όταν θα νιώσουμε ασφαλείς να βγούμε από το καταφύγιο μας και να αντιμετωπίσουμε και πάλι τις ανοιχτές θάλασσες με τους δυνατούς ανέμους, θα ξέρουμε ότι πάντα μπορούμε να καταφύγουμε σε αυτό το απάνεμο λιμάνι.

Πόσο λυτρωτική είναι αυτή η σκέψη! Πόσο διαφορετική η αίσθηση του να ξέρεις ότι είσαι ευάλωτος και ότι ο καθένας μπορεί να σου κάνει κακό, καθώς νιώθεις μόνος και απροστάτευτος από το να ξέρεις ότι υπάρχει μια διαθέσιμη αγκαλιά και ένα καλό αυτί για να σε ακούσει χωρίς να σε κρίνει. Στα δύσκολα λοιπόν, σε θέλω δίπλα μου, σε έχω ανάγκη για να πάρω δύναμη, να το παλέψω, να προχωρήσω και να νικήσω! Όποια δυσκολία και αν είναι αυτή, μοιάζει πιο μικρή όταν δεν παλεύεις μόνος.


Γράφει η Μαρίνα Κρητικού - loveletters.gr

from The Secret Real Truth http://ift.tt/2ccuPx1
via IFTTT