Ο Θάνατος Είναι Όφελος

Ο Θάνατος Είναι Όφελος

Η αυτογνωσία έχει στρώματα κρεμμυδιού και για ν' αντιληφθείς την τρυφερή καρδιά της πρέπει να κλάψεις πολύ.
«Η ευτυχία δεν είναι ιδανικό της λογικής· αλλά της φαντασίας» Εμμάνουελ Καντ 1724-1804
Είναι εξαιρετικά δύσκολο κι απαιτεί συνεχή ενδοσκόπηση, ερωτήματα, θέληση και πρακτική, το να φτάσεις στο επίπεδο να αντιληφθείς τι είναι τα δίπολα· αξία / απαξία, ευτυχία/ δυστυχία, επιτυχία/ αποτυχία σε σχέση με τον εαυτό σου και την επιβίωση σου. Όπως βλέπεις το δεύτερο μισό των λέξεων είναι η «τύχη» που σημαίνει το σύνολο συγχρονισμένων απρόβλεπτων περιστατικών που η σύμπτωσή τους δεν έχει λογική εξήγηση ή σύμπτωση ευνοϊκών περιστάσεων· καλή τύχη σε αντίθεση με την κακή τύχη, εν τούτοις ελάχιστοι γνωρίζουν τι είναι η τύχη, τυφλωμένοι από το κυνήγι της ευτυχίας – αποτυχίας. Είναι δύσκολο να αντιληφθούν ότι οι αξίες τους καθορίζουν την φύση των προβλημάτων τους και η φύση των προβλημάτων τους καθορίζει την ποιότητα της ζωής τους· που είναι ταυτόσημη με τις αξίες τους.
Οι αξίες βρίσκονται πίσω από οτιδήποτε είμαστε και κάνουμε, μάλιστα είναι τόσο ολοφάνερες που ένας παρατηρητής είναι ευκολότατο να δει ποιες είναι οι πραγματικές αξίες κάποιου σε σχέση με τις φαινομενικές. Δηλαδή πίσω από το τι λες για τις αξίες σου, κυριολεκτικά ουρλιάζει η αλήθεια που απεγνωσμένα προσπαθείς να κρύψεις· καμουφλάροντας την με νεκρά χαμόγελα μιας ανύπαρκτης ευτυχίας. Όλα όσα σκέφτεσαι κι αισθάνεσαι, οι λέξεις που χρησιμοποιείς, η στάση του σώματος σου, το χαμόγελο σου σχετικά με μιά κατάσταση τελικά καταλήγουν να δείχνουν πόσο πολύτιμη θεωρείς ότι είναι αυτή την κατάσταση.
Αν αυτή η αξία λοιπόν δεν βοηθάει στην γενικότερη επιβίωση σου τότε ολόκληρη η ζωή σου καταντάει μια παραφωνία. Ελάχιστοι άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν στον εαυτό τους τις σημαντικές ερωτήσεις (τις φιλοεπιβιωτικές· αυτές που προάγουν την αυτογνωσία) κι άρα ελάχιστοι άνθρωποι καταφέρνουν να αποκτήσουν μια βαθύτερη γνώση των δικών τους αξιών που πρεσβεύουν και επάνω τους χτίζουν την ζωή τους. Αυτοί είναι οι ξεχωριστοί άνθρωποι … και όχι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ξεχωριστοί. (ξε-χώρος, έξω από τον χώρο, από την μάζα. Που είναι αλλιώτικος από τους υπόλοιπους, που κάνει κάτι με διαφορετικό μοναδικό τρόπο).
Τα περισσότερα ανθρώπινα ζώα διατυμπανίζουν ότι πρεσβεύουν τις αξίες της ειλικρίνειας, της φιλίας και της ανιδιοτέλειας, αλλά μετά γυρνούν εδώ κι εκεί κουτσομπολεύοντας, μειώνοντας και διαβάλλοντας σε· για να νιώσουν σημαντικοί και να γεμίσουν το κενό της εγωπάθειας τους. Όταν ρωτηθούν γιατί αισθάνονται αυτό το κενό και το γεμίζουν μειώνοντας και καταπιέζοντας το περιβάλλον τους, βρίσκουν δεκάδες δικαιολογήσεις για να ρίξουν το φταίξιμο οπουδήποτε αλλού εκτός από τον εαυτό τους και έτσι διαιωνίζουν τα προβλήματα τους αντί να τα λύσουν.
Πάντα φταίνε οι άλλοι, όλοι οι άλλοι αδιακρίτως είναι κακοί και στρέφονται ειδικά εναντίον τους κι έτσι απομονώνονται χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν και να ερευνήσουν προς  τα μέσα αντί να πετούν τα βέλη τους προς τα έξω. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβουν ότι τα προβλήματα τους ξεκινούν και τελειώνουν στον εαυτό τους και η λύση τους ή έστω η διευθέτηση τους είναι που προσφέρει την πολυπόθητη ευφορία και την ευτυχία. Αυτό το βαθύτερο νόημα της αυτογνωσίας είναι δύσκολο να το καταλάβουν και οι χιλιάδες γκουρού των κάθε υποβοηθητικών κινημάτων.
Έτσι τους βρίσκουν άνθρωποι δυστυχισμένοι γιατί δεν είναι πλούσιοι κι αυτοί τους δίνουν μερικές δεκάδες συμβουλές στο πως να αποκτήσουν περισσότερα λεφτά, χωρίς να αγγίζουν σημαντικά κομμάτια του χαρακτήρα και του γιατί αυτοί οι άνθρωποι χρειάζεται να έχουν μερσεντές για να αισθανθούν ευτυχισμένοι. Γιατί η αξία τους επικεντρώνεται γύρω από επίπλαστες αξίες και πως επιλέγουν για τους εαυτούς τους το μέτρο της επιτυχίας / αποτυχίας και πως διαχειρίζεται τον παράγοντα τύχη.
Σπάνια γίνεται αναφορά σε αυτούς τους τομείς, ενώ οι περισσότερες από τις συμβουλές που δίνονται στην πιάτσα λειτουργούν σε ένα πολύ επιφανειακό κι ανούσιο επίπεδο· με μοναδικό σκοπό να κάνουν το ανθρώπινο ζώο να νοιώσει καλά σε παρόντα χρόνο βάζοντας τα επιφανειακά του προβλήματα κάτω από το χαλί, ενώ ουδέποτε δεν αγγίζει τα σημαντικά, τα οποία δεν λύνονται ποτέ κι αφού δεν αγγίζονται, ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχουν!!! Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν μερικές προσωρινές, παροδικές κι επίπλαστες εκρήξεις ευτυχίας.
Αφιέρωσε μια στιγμή για να σκεφτείς κάτι που σε βασανίζει πραγματικά στον παρόντα χρόνο. Γράψε το. Κατόπιν ξαναδιάβασε το κι αναρωτήσου σοβαρά· γιατί σε βασανίζει; Αναρωτήσου αν βασανίζει έναν άνθρωπο σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη το ίδιο με εσένα. Το πιο πιθανό είναι πως η απάντηση είναι κάποιο είδος αποτυχίας, κάπου απέτυχες σε παρελθόντα χρόνο κι αυτό τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Αναρωτήσουν ξανά, γιατί αυτή η αποτυχία σου φαίνεται «αληθινή» τι θα γινόταν, τι θα άλλαζε αν αυτή η αποτυχία δεν είναι στ' αλήθεια αποτυχία, τι την κάνει αποτυχία, με τι την συγκρίνεις και την κατατάσσεις στο κουτάκι των αποτυχιών· και έχεις την ικανότητα που χρειάζεται για να την τοποθετήσεις στο κουτάκι των επιτυχιών;
Τι θα γινόταν αν αυτή η αποτυχία δεν είναι στ' αλήθεια αποτυχία; Αναρωτήσου και γράψε τις απαντήσεις σου. Αποστασιοποιήσου και ξαναδιάβασε τι έγραψες. Μήπως επιλέγεις λάθος σταθμά και μέτρα για τον εαυτό σου και την ζωή σου; Μήπως αν απλώς αλλάξεις τις πεποιθήσεις σου θα αλλάξει η ζωή σου χωρίς να χρειαστεί να κάνεις τίποτε ως εξωτερική δράση; Άσε να περάσουν 2-3 ημέρες και ξαναδώσε απαντήσεις, είναι οι ίδιες με τις αρχικές σου; Γιατί άλλαξαν; Αν άλλαξαν!! Είναι δύσκολο να το αποδεχτείς στην αρχή, αλλά δεν πειράζει, άλλωστε είναι παιχνίδι συναισθηματικής νοημοσύνης αυτό που σου δημιούργησε το πρόβλημα σου και σε αυτό το επίπεδο μονάχα μπορείς να το λύσεις και να το διαχειριστείς. Ελέγχουμε την σπουδαιότητα των προβλημάτων μας με βάση το πώς επιλέγουμε να τα βλέπουμε και τα μέτρα με τα οποία επιλέγουμε να τα μετράμε.
«Η ευτυχία δεν είναι παρά καλή υγεία κι ασθενής μνήμη» Albert Schweitzer, 1875-1965

Αξίες Μαλακίες
Μια φορά κι έναν καιρό έφερε ένας συνεργάτης μου στο γραφείο κάποιον που θεωρούσε φίλο του -ας τον πούμε Νίκο και τον περιέγραψε ως άτυχο γιατί έμενε σε ένα πατάρι μιας φίλης του, ήταν πολλά χρόνια άνεργος και δεν είχε που να μείνει μέχρι να βγάλει την όποια σύνταξη του, κάνα χρόνο δηλαδή. Είπε ότι ήταν ικανός τεχνίτης, αυτό που λέμε «έπιαναν τα χέρια του» και θα τον βοηθούσε στο εργαστήριο και … τον εκθείαζε αναλόγως. Η αλήθεια είναι ότι επειδή έχω μείνει άστεγη συχνά πυκνά σε διάφορες χώρες του πλανήτη και γνωρίζω από πρώτο χέρι τις δυσκολίες (και την ευτυχία του να είσαι ανεξάρτητος) που ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ειδικά χωρίς Δύναμη· δεν μπορεί να τις αντέξει ή να τις υπερπηδήσει, δέχτηκα να έρθει ο Νίκος.
Φυσικά γνωρίζοντας ότι αυτό που δέχτηκε είναι το τέρας (Εγώ) που επιβεβαιωνόταν με το να αισθάνεται ανώτερο αφού βοηθάει κάποιον άλλον!!! Αυτές τις μαλακίες όταν τις κάνω πάντοτε τις πληρώνω, μάλιστα λέω ότι αφού τις πληρώνω μπορώ να κάνω όσες θέλω κι έτσι τις κάνω συνειδητά και με επίγνωση, θεωρώντας τες άλλο ένα παιχνίδι παρατήρησης κι αυτεπίγνωσης αρκεί να μείνω αποστασιοποιημένη και να μην εμπλακώ, φυσικά εμπλέκομαι και …γαμιέται το σύμπαν.
Αυτό που είδα όταν ήρθε ο Νίκος ήταν ένας μίζερος μοχθηρός τυπάκος με την κλασσική εμφάνιση ψευτόμαγκα, «κουτσαβάκι» μάλιστα είχε σε περιωπή και τα όπλα που χρησιμοποιούσαν οι κουτσαβάκηδες· τα μαχαίρια. (Το προσωνύμιο κουτσαβάκης προέρχεται από το «κουτσά» και «βαίνω». Οι φασαριόζοι ψευτόμαγκες χάριν επίδειξης περπατούσαν αργά σαν να κούτσαιναν και ανεβοκατέβαζαν τους ώμους τους ακολουθώντας τον βηματισμό. Παράλληλα έγερναν ελαφρά το κεφάλι τους στην κάθε πλευρά. Τους εξαφάνισε ο πρώτος αστυνομικός διευθυντής της Αθήνας ο Δημήτριος Μπαϊρακτάρης με πολύ διασκεδαστικούς τρόπους)
Τέλος πάντων για να μην δυσαρεστήσω τον συνεργάτη μου, αφού είδα ότι ήθελε να τον βοηθήσει, δέχτηκα να φιλοξενηθεί στον ξενώνα και να μπει στο εργαστήριο ως βοηθός με αμοιβή αν μπορούσε να προσφέρει εργασία. Να μην αναλύω την συμπεριφορά του προς όλους μας και ειδικά προς τον φίλο του που τον έφερε, τον στέγασε, τον τάισε, τον έντυσε, τον χρηματοδότησε, τον νοιάστηκε, τον φρόντισε κλπ κλπ. σχεδόν έξι μήνες. Ο ψευτόμαγκας έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια να εκτοπίσει τον φίλο του και συνεργάτη μου διαβάλλοντας τον, υπονομεύοντας την εργασία του και την σχέση του με την εταιρία, με σκοπό να τον διώξει! Πραγματικά αυτό το εξάμηνο ήταν μια τεράστια ευκαιρία για συμπεριφορική μελέτη ενός μοχθηρού ανθρώπου και φυσικά δεν την άφησα να πάει χαμένη, αφού τέτοιες ευκαιρίες δεν δίνονται συνεχώς κι εκ του σύνεγγυς.
Θα σταθώ σε αυτό το σημείο του βιβλίου σε ένα μονάχα κύριο γνώρισμα του που συνεχώς παπαγάλιζε «έχω αξίες κι εγώ δεν πουλάω τις αξίες μου» σε διάφορες βερσιόν … «το αξιακό μου σύστημα δεν μου επιτρέπει να … μπλα μπλα» ή «οι αξίες μου είναι πάνω από κάθε …. μπλα μπλα» κάθε φορά που χρειαζόταν να δικαιολογηθεί για την απαράδεκτη συμπεριφορά του και για την οποία πάντα, μα πάντα έφταιγε ο φίλος του ή κάποιος άλλος, εκτός από τον εαυτό του.
Μιλώντας μας  απαριθμούσε τις ικανότητες του σε κάποια προηγούμενου χρόνου δουλειά του που πέτυχε εκείνο ή το άλλο και στην ερώτηση γιατί δεν συνέχισε αυτήν την δουλειά αφού διαθέτει τις ικανότητες, η απάντηση του ήταν -φυσικά τι άλλο-  πως «τους παράτησε μέσα στην σεζόν κι έφυγε γιατί ο προϊστάμενος του ήταν απαιτητικός, ύψωνε την φωνή του και το αξιακό του σύστημα δεν επιτρέπει να του φωνάζουν, τον ζήλευε και ήθελε να τον μειώσει· γιατί αυτός …μπλα μπλα» κι όπως αντιλαμβάνεσαι το «αξιακό του σύστημα» όποιο κι αν είναι αυτό· καθορίζει την ζωή του και φυσικά την αξία του. Τέτοιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα, αλλά εξαπατούν τον εαυτό τους ώστε να ασχολείται μόνο με ό,τι τρέφει την δική τους εγωπαθή ψευδαίσθηση ανωτερότητας.
Κρατούν την χαρακτηροδομική βιτρίνα τους όρθια με κάθε κόστος, έστω κι αν αυτό απαιτεί να ασκούν καταπίεση σωματική και συναισθηματική βία στους γύρω τους. Όμως η θέση πως η ζωή σου χρωστάει, οι άνθρωποι σου χρωστάνε, η κοινωνία σου χρωστάει, είναι μια αποτυχημένη στρατηγική τοποθέτηση, είναι άλλη μια μαστούρα που κρατάει σε καταστολή το δυναμικό σου.  Επόμενο ήταν να ξαναγυρίσει στο πατάρι που έμενε, με άθικτο το «αξιακό του σύστημα» αφού έδειξε ξεκάθαρα ότι «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους» κι έζησε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα. Μάλιστα έχουμε κάνει ανέκδοτο την φράση «αξιακό σύστημα» και ψάχνουμε ανθρώπους πλέον με ελαστικό «αξιακό σύστημα» για να κάνουμε παιχνίδι.

Το αξιακό σύστημα κάποιου προκύπτει από το μέτρο όχι του πως αισθάνεται στις καλές στιγμές του· αλλά για το πως αισθάνεται τις άσχημες στιγμές του.
Οι άσχημες στιγμές του τον καθορίζουν
Το γνωστό «ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται» είναι απόλυτα σωστό, ειδικά όταν δεν είσαι ο καπετάνιος αλλά ο μουτζούρης στα υπόγεια του καραβιού. Ακόμα κι αυτό επιλεκτικά το ξεχνάς όταν σε κατακυριεύει το τέρας με τα 5.000 κεφάλια και σε καθιστά ανίκανο να το διαχειριστείς. Το πρόβλημα με τις αξίες και την αυτοεκτίμηση είναι ότι τις μετράς με βάση τα όποια «θετικά» συναισθήματα νοιώθεις για τον εαυτό σου, ενώ το σωστό είναι να τις μετράς με το πως αισθάνεσαι και τι κάνεις με τις «αρνητικές» πλευρές του χαρακτήρα σου και τα «αρνητικά» συναισθήματα σου.
Αν παραλύεις όταν σε επικρίνουν, όταν σε μειώνουν ή επιδιώκουν να σε καταπιέσουν, τότε το άγχος και η κατάθλιψη που ακολουθεί δείχνει ότι παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά κι ό,τι ο «κόσμος κινείται γύρω από εσένα και τις αξίες σου» την στιγμή μάλιστα που κάτι πολύ άσχημο και κακό καραδοκεί εκεί έξω και δεν νοιάζεται καθόλου για τις όποιες εγωπαθείς μαλακίες σου. Το λιγότερο που πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι οι κοινωνικές νόρμες αφού είναι ψεύτικες και αλλάζουν κατά καιρούς για να μην βαριούνται οι Επικυρίαρχοι.
Έχει επιβληθεί ότι θετικά είναι τα συναισθήματα που σε κάνουν να χασκογελάς σαν χάνος όλη μέρα άνευ λόγου κι αρνητικά είναι αυτά που σε ρίχνουν στα τάρταρα της ανίας και τότε χρειάζεσαι την βοήθεια των γκουρού και των Prozac (εθιστικό ψυχοτρόπο αντικαταθλιπτικό χάπι) μαζί με τα Xanax (ναρκωτικά ψυχοτρόπα χάπια κατά του άγχους) με το χασίς να ακολουθεί κατά πόδας κι όλα τα στρατιωτάκια μαζί προελαύνουν στην πρώτη μάχιμη γραμμή της ευτυχίας· εναντίον του άγχους της αποτυχίας και της κατάθλιψης που ακολουθεί την απόρριψη και την ανικανότητα σου να ζήσεις.
Δεν τολμάς να αισθανθείς άσχημα, δεν τολμάς να αποτύχεις σε ότι κάνεις, δεν τολμάς να κάψεις το φαγητό, να ξεχάσεις άδειο το ρεζερβουάρ ή άπλυτο το αυτοκίνητο, ατακτοποίητο το σπίτι, να μην πας για ψώνια, να αργήσεις στο γραφείο, να μην σου αρέσει το γυμναστήριο, η γιόγκα, το ποδόσφαιρο, η εκκλησία, οι θρησκείες, οι διακοπές, οι γιορτές, απαγορεύεται να τρως σαβούρες όποτε κάνεις κέφι, να είσαι πολυγαμικός, να βρίζεις, να καπνίζεις, να πίνεις, να ροκάρεις, να μην σου αρέσουν τα φυτά στο μπαλκόνι, τα σκυλιά, τα γατιά, τα παιδιά στον καναπέ σου.
Ειδικά τα παιδιά-τοτέμ που παρουσιάζονται σαν ταφόπλακα μιας νεκρής ερωτικής σχέσης, δεν σου επιτρέπεται να μην παντρευτείς και να είσαι πιστός σαν σκύλος στον γάμο σου, αν τολμήσεις δε να πεις μια άποψη του στυλ «έρωτας και γάμος με κουτσούβελα είναι αλληλοαποκλειόμενοι όροι» τότε θα δεις τον διάβολο να σε λυπάται μπροστά σε αυτά που θα υπομείνεις από το σόι σου.
Όταν σε μία -οποιαδήποτε- σχέση κάποιος αναλαμβάνει θέση κατήγορου ή εισαγγελέα ή της έδρας που δικάζει, τότε αυτομάτως κάποιος άλλος είναι ο κατηγορούμενος και μάντεψε ποιος … αυτός που δεν ακολουθεί τις νόρμες και δεν κάνει ότι του λένε. Γι' αυτό η μεγαλύτερη κατάρα που μπορεί να σου τύχει είναι να έχεις μια «δεμένη οικογένεια» με ένα μεγάλο σόι.
Τα ζευγάρια σ' αυτά τα μεγάλα οικογενειακά συστήματα δεν βγάζουν πότε άκρη γιατί πρόκειται για μια δίκη παρωδία, με τον κατηγορούμενο πισθάγκωνα δεμένο και φιμωμένο, χωρίς δικαίωμα απολογίας, χωρίς δικηγόρο και χωρίς ενστάσεις, με την ετυμηγορία ήδη προαποφασισμένη πριν καν καθίσει στην θέση του κατηγορούμενου. Αν βρεθείς σε αυτή την θέση δύο είναι οι επιλογές σου ή δραπετεύεις -κυριολεκτικά- ή ετοιμάζεσαι να ζήσεις ως φυλακισμένος προβάροντας τα τελευταία σου λόγια πριν το εκτελεστικό απόσπασμα σου δώσει την χαριστική βολή, μπροστά στα σκαλιά μιας εκκλησίας ή ενός δημαρχείου. Πόσο αφελής ή βλάκας είσαι για να επιδιώκεις να παντρευτείς σήμερα, τίποτα δεν σε έχουν διδάξει όλοι αυτοί που τους συνέθλιψε η πραγματικότητα;
Ετοιμάσου για μία ζωή όπου θα είσαι μόνιμα θύμα και ποτέ κυνηγός και γενικά ως φυλακισμένος σου απαγορεύεται να κάνεις κέφι οτιδήποτε πέρα από αυτά που σου επιτρέπουν να κάνεις κέφι και με τον τρόπο που τα επιτρέπουν, έτσι αναγκάζεσαι να υποστείς τόση καταπίεση, για να γίνεις πραγματικός για το εξουσιαστικό κοινωνικό σύνολο που συναναστρέφεσαι. Ε· μετά το να πάθεις κατάθλιψη είναι απολύτως αναμενόμενο, ειδικά αφού ακόμη κι ο Θάνατος σε οικτίρει.
Σπουδαίος φίλος ο Θάνατος
Ο Θάνατος είναι φίλος κι ο φίλος είναι όφελος.
Φίλος, έλεγε ο Επίκουρος, δεν είναι ούτε αυτός που επιδιώκει διαρκώς το όφελος από μία φιλία, ούτε εκείνος που ποτέ δεν συνδέει το όφελος με τη φιλία κι αυτό γιατί ο ένας καπηλεύεται με αντάλλαγμα τη φιλία και ο άλλος ξεκόβει από το μέλλον. Διακήρυτταν ότι είναι προτιμότερο και πιο ηδονικό να προσφέρεις κάθε καλό, να είσαι φίλος, από το να δέχεσαι τις ευεργεσίες των άλλων χωρίς να προσφέρεις όφελος. «Ούτε πρέπει να μας απασχολεί τι τρώμε και τι πίνουμε, αλλά με ποιους τρώμε και με ποιους πίνουμε» έτσι πρέπει να διαλέγουμε τους φίλους μας προσδοκώντας όφελος και προσφέροντας όφελος. Χωρίς όφελος δεν υπάρχει φιλία αλλά μια άρρωστη εξαρτημένη σχέση σαν αυτές που καταλήγουν είτε σε γάμο, είτε σε πόλεμο -που είναι το ίδιο.
Τον αισθάνεσαι και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος (αν έχεις την ικανότητα να αισθάνεσαι) ή τον φαντάζεσαι χωρίς να τον φοβάσαι και γίνεσαι αυτομάτως σπουδαίος και ξεχωριστός (αν έχεις την ικανότητα να φαντάζεσαι) σαν να πίνεις μαγικό ελιξίριο. Λοιπόν αυτή νομίζω είναι η Φιλοσοφική Λίθος που αναζητούσαν οι αλχημιστές, το να μπορούν να μην φοβούνται τον Θάνατο κι όχι οι βλακείες που κυκλοφορούν, δήθεν να μετατρέψουν τον σίδηρο -ένα χρήσιμο μέταλλο, σε χρυσό -ένα άχρηστο μέταλλο. Την αθανασία αναζητούσαν, την ικανότητα να καταπολεμήσουν τον φόβο Θανάτου και να τον δεχτούν σαν αυτό που είναι, ένας χρήσιμος φίλος, ένας σύμμαχος στο ταξίδι της ζωής, έχω την εντύπωση· ο μοναδικός σύμμαχος στο ταξίδι της ζωής. Γιατί μονάχα αν ρωτήσεις τον Θάνατο σου για κάθε σου πρόβλημα, κάθε ερώτηση που σε πνίγει, κάθε δίλλημα που σε σκοτώνει τότε μονάχα θα αντιληφθείς πόσο ρηχά κι άνευ λόγου είναι τα προβλήματα σου και πόσο μα πόσο ασήμαντος είσαι μέσα στην πανοπλία του εγώ σου· που τρέμει στην εκμηδένιση του από τον Θάνατο σου.
Αναρωτήσου (ξανά) αν η συμφιλίωση με τον Θάνατο σου προσφέρει την Αθανασία τότε πως θα σου πουλήσουν την πραμάτεια τους για κόλαση και παράδεισο οι έμποροι της μιαρής φυλής; Πως θα σε εγκλωβίσουν μέσα στις εκκλησίες τους, στις εταιρίες τους, στα συστήματα τους να αυτοταπεινώνεσαι σε έναν Θεό που σε στραγγίζει από κάθε ζωική Δύναμη; Αν γίνεις Αθάνατος και δεν έχεις «φόβο θεού» και «φόβο θανάτου» πως θα είσαι χειρίσιμος και χρήσιμος ηλίθιος στο παιχνίδι τους; Αν μπορείς να είσαι όσο καταθλιπτικός, μεθυσμένος, ανεξάρτητος γουστάρεις, όσο τεμπέλης κάνεις κέφι, πως θα γίνεις υποχείριο και καλός οικογενειάρχης να γεμίσεις το μαντρί με τους κλώνους σου; Αναρωτήσου ποιός σου δίνει τις σκέψεις σου που σαν τσουνάμι δεν αφήνουν το μυαλό σου λίγο σε ησυχία; Αναρωτήσου και γράψε τα συμπεράσματα σου, αποστασιοποιήσου και ξαναδές τα με «άλλα μάτια» δίνοντας χώρο στα συμπεράσματα σου να αλλάξουν.
Ο Θάνατος έχεις την εντύπωση ότι περιμένει από εσένα να κάνεις κάτι, σαν πίσω από αυτό το κάτι να κρύβεται το νόημα της ζωής. Και γιατί να μην κρύβεται το νόημα της ζωής πίσω από αυτές τι λέξεις. Επειδή δεν με λένε Χριστό ή Βούδα και δεν με λατρεύουν μερικοί λαλημένοι με χρυσοποίκιλτες στολές σαν καρναβάλια και ευχαριστήριες ψαλμωδίες λες και μόλις απελευθερώθηκαν από τους Ταλιμπάν. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» σιγά μεγάλε μην σκίσεις κάνα καλσόν … ποιος βλαμμένος μπορεί να πει αυτή την πρόταση και να μην τον πάρουν δεμένο πισθάγκωνα με τρελοφορείο. Σίγουρα σε αυτή την ζωή μπορείς να φτιάξεις το παραμύθι σου σε μια φτηνή συλλογή από βολικούς αφορισμούς και μέσα της να κοιτάξεις τα μούτρα σου. Σ' αρέσουν δεν σ' αρέσουν αυτά είναι και είναι τόσο φτηνά όσο σου (μου) αξίζουν ή θα ξεράσεις ή θα σπάσεις τον καθρέφτη και θα το ξεπεράσεις …έκανα και τα δύο.
Είναι επιεικώς χαζό το «ευτυχώς που υπάρχει η τέχνη για να μην μας αφανίσει η αλήθεια» Η τέχνη μάγκα μου είναι η μοναδική αλήθεια που αξίζει την προσοχή σου, τα καντήλια είναι μόνο για να τα «κατεβάζεις» σε ώρες εκτόνωσης και τα λιβάνια για να κοιμίζουν τους σαλεμένους. Λοιπόν μου φαίνεται πολύ ωραίο να κοιτάζω την ζωή μέσα από τα μάτια ενός ιμπρεσιονιστή,  εξπρεσιονιστή ή σουρεαλιστή, γιατί έχω την εντύπωση ό,τι και ο θάνατος κάπως έτσι την κοιτάζει. Αυτό είναι που αποκαλώ να παρατηρείς την ζωή με «άλλα μάτια» με τα μάτια των Monet, Degas, Vincent van Gogh, Kandinsky, Pollock, Brancusi, Giacometti …
Κοσμική Υπέρθεση: Οι ταραγμένοι ουρανοί στην «Έναστρη Νύχτα» (1889) και ο «Δρόμος με Κυπαρίσσι και Άστρο» (1890) του Vincent van Gogh, μεταξύ άλλων, παρουσιάζουν τη λεγόμενη «κλιμάκωση Κολμογκόροφ» εξισώσεις που δίνουν την πιθανότητα δύο οποιαδήποτε σημεία του ρευστού να έχουν μια δεδομένη διαφορά ταχύτητας. Στην μηχανική ρευστών η τυρβώδης ροή, ή στροβιλώδης ροή ονομάζεται το συγκεκριμένο είδος ροής των ρευστών που χαρακτηρίζεται από χαώδεις ή τυχαίες μεταβολές του πεδίου ροής αυτών. Δηλαδή οι μεταβλητές του πεδίου ροής ενός ρευστού, πίεση και ταχύτητα, μεταβάλλονται απότομα και τυχαία για κάθε σημείο του χώρου που καταλαμβάνει το πεδίο ροής και κατά τη χρονική εξέλιξη του φαινομένου.
Επίσης ταυτίζονται τα έργα του με την Κοσμική Υπέρθεση του Wilhelm Reich, που εκδηλώνεται ως αμοιβαία διέγερση, έλξη και συγχώνευση (σύντηξη) δύο ή περισσότερων ενεργειακών συστημάτων. Το παράξενο μάλιστα είναι ότι η δυναμική των ρευστών ανιχνεύεται μόνο στους πίνακες που ζωγράφισε η διαταραγμένη μεγαλοφυΐα όταν ήταν πνευματικά ασταθής κι όχι στην «ήρεμη» περίοδο της ζωής του, όταν ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή για τις κρίσεις του. Ο Βαν Γκογκ είχε μια μοναδική ικανότητα να απεικονίζει αναταράξεις σε περιόδους παρατεταμένης ψυχικής αναστάτωσης και αναπαράγει σε πίνακές του, επακριβώς, νόμους της φύσης, όπως έβλεπε με «άλλα μάτια» την ενέργεια να ρέει στην φύση σε τυρβώδη χαοτική μορφή.
Ο αφηρημένος εξπρεσιονιστής Pollock και η τεχνική του «dripping», δηλαδή του «σταξίματος», όπου κατά την τεχνική αυτή ο Pollock, τοποθετούσε στο έδαφος τον καμβά και έσταζε με χαοτικό τρόπο τη μπογιά πάνω του. Λόγω της ιδιαιτερότητας αυτής, τα δημιουργήματά του αποκτούσαν φράκταλ δομή και θεωρείται αδύνατο να αναπαραχθούν από μιμητές, καθώς αντανακλούν την ιδιαίτερη εσωτερική δομή του δημιουργού τους. Ο βαθμός πολυπλοκότητας μάλιστα των έργων του, που εμφανίζουν αυτή την ιδιαίτερη συμμετρία κλίμακας, μετράται με τη φράκταλ διάσταση (κατόπιν επεξεργασίας με υπολογιστή) η οποία αυξάνει συνεχώς από κάθε έργο του στο επόμενο, αντικατοπτρίζοντας την ίδια την εξέλιξη του καλλιτέχνη. Μάλιστα αυτοί που λένε ότι ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό· αλλά το αποτέλεσμα δεν παράγει έργο τέχνης είναι γιατί ένα έργο τέχνης δεν είναι ανεξάρτητο από την πηγή του που είναι η ψυχή του δημιουργού του. Ο Pollock στα έργα του έσταζε την ψυχή του, επίσης σε περιόδους παρατεταμένης ψυχωτικής αναστάτωσης αφού έπασχε από μόνιμη μελαγχολία κι αυτό δεν αντιγράφεται.
Όπως αντιλαμβάνεσαι δεν είναι απαραίτητη η ευτυχία και το χαζοχαρούμενο ύφος στην ζωή σου για να δημιουργήσεις τέχνη ζωής, μάλιστα θα έλεγα το ακριβώς αντίθετο.

Όταν η Αποτυχία γίνεται ίσια κι όμοια με την Επιτυχία
Το χειρότερο δυνατό σημείο στο οποίο μπορείς να βρίσκεσαι σύμφωνα με τον Αφέντη είναι η μετριότητα. Όροι όπως μέτριος ή μέσος όρος, έχει γίνει συνώνυμο της απέχθειας. Όταν οι εντολές του Αφέντη είναι να είσαι εξαιρετικός, ευτυχισμένος κι επιτυχημένος, τότε είναι προτιμότερο να είσαι αποτυχημένος και δυστυχισμένος παρά να βρίσκεσαι κάπου στην μέση, επειδή στο άλλο άκρο της απόλυτης αποτυχίας εξακολουθείς να είσαι ξεχωριστός και διαφορετικός από τον μέσο όρο που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έτσι πολλοί έχουν πέσει στην λούμπα της επιλογής  μιας «ολοκληρωτικής αποτυχίας» όπου με περισσή περηφάνια φωνάζουν ό,τι μόνο αυτοί είναι απόλυτα θυματοποιημένοι, κατατρεγμένοι, οι πιο δυστυχισμένοι όλων.
Κάτι τέτοιο κάνουν σήμερα οι Έλληνες που οι κακοί ξένοι τους φθονούν κι επιβουλεύονται την αρχαία ιστορία τους, ενώ οι ίδιοι είναι τα απόλυτα θύματα μιας κρίσης που δεν τους αφήνει να συνεχίσουν τα ξέφρενα πάρτι του παρελθόντος. Αφού έχουν αποποιηθεί τον ρόλο του απόλυτα επιτυχημένου, έκαναν αποδεκτό τον ρόλο του απόλυτα αποτυχημένου. Έτσι φροντίζουν να εκλέγουν αυτούς που αντιπροσωπεύουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο της δραματικής θυματοποίησης. Λέξεις όπως αξιολόγηση, ηθική ανωτερότητα, επίλεκτος, αριστεία, δαιμονοποιήθηκαν από τους αποτυχημένους μαρξιστές νεοέλληνες.
Κορυφαίος και διεθνώς γνωστός ερευνητής, ο κ. Γιάννης Ιωαννίδης διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Πρόληψης Ασθενειών (Prevention Research Center) στο πανεπιστήμιο Stanford, καθώς και καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας και Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Από καιρό δίνει τον προσωπικό –και μοναχικό– αγώνα του υπέρ της αξιοκρατίας και εναντίον της μετριοκρατίας, η οποία, όπως υποστηρίζει, στην περίπτωση της Ελλάδας θα μας εξαφανίσει ως χώρα μέσα στα επόμενα 50 χρόνια. Η ζοφερή αυτή διαπίστωση του Έλληνα ερευνητή είναι προϊόν έρευνας και όχι μία πρόβλεψη που κάνει στον βρόντο για να γίνεται κουβέντα.
«Η έλλειψη αριστείας είναι η κύρια αιτία που η χώρα δεν μπορεί να αξιοποιήσει τους ανθρώπους της και αυτή είναι δυστυχώς μία κατάσταση που ανατροφοδοτείται. Η έκπτωση της αριστείας δημιουργεί περισσότερη έλλειψη αριστείας. Ζούμε έτσι σε μία εποχή σκοταδισμού. Έχουμε ακόμη δημοκρατία, δηλαδή μπορούμε να ασκούμε τα δικαιώματά μας, αλλά, όπως παρατηρώ, οι επικρατούσες δομές εξακολουθούν να είναι ασφαλείς στην φαυλότητά τους. Είναι ενδιαφέρον έτσι το ότι υπάρχει ακόμη αυτή η δημοκρατία. Γιατί; Μα διότι σκοπός της δημοκρατίας είναι να αναδεικνύει την αριστεία, η οποία με την σειρά της υπερασπίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Αν λοιπόν η δημοκρατία καταστρέφει την αριστεία, τότε ποιος θα την υπερασπιστεί; Ο κόσμος, όμως, αλλάζει και πάει μπροστά. Και όσοι παραμένουν ακίνητοι στο τέλμα της αναξιοκρατίας, τελικά ανακυκλώνουν παθογένειες –με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον»
Αντί να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους κάθονται και ασχολούνται με τους κακούς ξένους που «θέλουν να μας πάρουν … τρέχα γύρευε τι» και  κανείς δεν βλέπει ότι σε λίγα χρόνια η Ελλάδα δεν θα υπάρχει, ούτε ως επιτυχημένη ούτε ως αποτυχημένη.
Τι κάνει τους ξεχωριστούς να ξεχωρίζουν
Οι ξεχωριστοί παραπονιούνται σπάνια. Φαίνεται ότι αυτοί που παραπονιούνται συνέχεια έχουν πάντα κάτι αρνητικό να πουν … ακόμα και όταν οι γύρω τους είναι ευτυχισμένοι, ειδικά όταν οι γύρω τους είναι ευτυχισμένοι! Στο κάτω κάτω, όλοι έχουμε διαφορετικές συνθήκες που μας δίνονται στην ζωή, αλλά, οι περιστάσεις αυτές είναι δικές μας· είτε τις θέλουμε είτε όχι. Πρέπει λοιπόν να αναζητηθούν λύσεις για τα προβλήματα αντί για διαμαρτυρίες και θυματοποίηση που δεν οδηγούν πουθενά και δεν λύνουν τίποτα.
Η λύπη και η θυματοποίηση δεν είναι μόνο άχρηστη, είναι εξαιρετικά επιβλαβής. Οι έρευνες συνεχώς δείχνουν ότι οι επαναλαμβανόμενες αναπολήσεις για αποφάσεις που πάρθηκαν στο παρελθόν είναι πρόδρομοι του χρόνιου άγχους και της κατάθλιψης. Ένας τρόπος υπάρχει να ξεφορτωθείς την αυτοθυματοποίηση, να αναλάβεις την απόλυτη ευθύνη για τις μαλακίες σου και να τις αφήσεις εκεί που ανήκουν, στο παρελθόν. Μάλιστα αν είσαι αρκετά μάγκας μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις ως βασικό στοιχείο του χαρακτήρα σου και να δεις τι θετικό προέκυψε από αυτές. Δηλαδή να δεις την μεγάλη εικόνα με φρακταλικές, χαοτικές, τυρβώδεις προεκτάσεις. Ρώτα και τον Θάνατο σου· κάτι ξέρει παραπάνω από σένα.
Ζουν χωρίς τύψεις: Στις τσιμεντουπόλεις ζουν τα ανθρώπινα ζώα σε μια υλιστική κοινωνία όπου συνεχώς βομβαρδίζονται με διαφημίσεις για το πιο καινούριο αυτοκίνητο, gadget ή την νέα ολόχρυση πιστωτική κάρτα. Όλα αυτά υπόσχονται μια ευκολότερη ζωή κι ότι με αυτά εκπληρώνεται η ευτυχισμένη ύπαρξη τους, η αξία τους έναντι των αποτυχημένων. Δεν είναι έτσι. Ενώ η αγορά ενός νέου προϊόντος μπορεί να παρέχει μια απαραίτητη συναισθηματική ώθηση, αυτή δεν διαρκεί και σε γεμίζει τύψεις ειδικά όταν χαλάσεις τα χρήματα του ενοικίου σε ένα πολυτελές ρεστοράν για να ρίξεις ένα μοντέλο ή αγοράσεις ένα ζευγάρι παπούτσια που σου γυάλισαν. Έχεις ακούσει τον όρο «τύψεις του αγοραστή» ναι, υπάρχει για κάποιο λόγο. Αναζήτησε να κάνεις κάτι που δεν περιλαμβάνει παρά ελάχιστα χρήματα. Ασκήσου, διάβασε, επισκέψου τα αξιοθέατα της πόλης σου σαν τουρίστας, οτιδήποτε φέρνει ικανοποίηση χωρίς να πληρώσεις και να στερηθείς.
Δεν υποθέτουν: Ο εξαιρετικός άνθρωπος περιμένει τα προβλήματα που θα του φέρει η Δύναμη και δεν είναι ηλίθιος να δημιουργεί και μερικά φανταστικά δικά του. Δεν είναι κακό να υποθέτεις ότι δεν ξέρεις, αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από την απουσία γνώσης είναι αληθινά μεγαλειώδες· που μονάχα ένα ηλίθιο ον σαν τον άνθρωπο, μετατρέπει σε δυνάστη του τις υποθέσεις του και μπορεί να πάρει όρκο ή να πεθάνει γι αυτές. Γι' αυτό όταν κάνεις υποθέσεις πας γυρεύοντας μπελάδες και οι μπελάδες σε καλοδέχονται. Υποθέτεις κάτι, το παίρνεις προσωπικά, πληγώνεται το εγώ σου κι εκτοξεύεις μύδρους εναντίον κάποιου που δεν έχει ιδέα του θέματος!!! Οι υποθέσεις σου παράγουν συναισθηματικό δηλητήριο που δηλητηριάζει εκτός από εσένα και το περιβάλλον σου, δημιουργώντας προβλήματα από το τίποτε και χτίζεις τούβλο – τούβλο (υπόθεση-υπόθεση) την κόλαση που ζεις.
Έχουν σωστό χρονισμό: Ξέρουν ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα ή ευκολότερα μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και χειροτερεύουν μια άλλη. Ξέρουν τον δικό τους χρόνο για δημιουργία (είναι διαφορετική σε κάθε άνθρωπο) κι εκείνη την χρονική περίοδο δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Κινούνται στρατηγικά και δεν σπαταλούν ότι πολυτιμότερο διαθέτουν, τον χρόνο και την προσοχή τους. Δεν επιτρέπουν να τους αποσπάσει την προσοχή τίποτε που δεν το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Αν σκεφτείς πόση προσοχή και χρόνο σου τρώει η τεχνολογία με το ιντερνέτ μπορείς να καταλάβεις γιατί ο χρονισμός και η προσοχή είναι εξαιρετικά πολύτιμα για να τα σπαταλάς δώθε-κείθε.
Είναι πάντοτε άψογοι σε ότι κάνουν: Δεν εγκαταλείπουν την μάχη, κάθε μάχη όσο ασήμαντη κι αν φαντάζει είναι ύψιστης σημασίας γιατί μπορεί να είναι η τελευταία τους, ο Θάνατος καραδοκεί και μπορεί να μην έχουν πολύ χρόνο για να μπουν σε μία σημαντική παρτίδα παιχνιδιού, έτσι ακόμη κι αν ξέρουν πως θα χάσουν τον πόλεμο, ειδικά τότε, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους με οτιδήποτε κι αν καταπιαστούν, είναι άψογοι μέχρι τέλους. Έχεις δει τις χιλιάδες προχειροδουλειές και τα μισοτελειωμένα θέματα που περιπλανώνται στο σύμπαν του θυματοποιημένου κι εγωπαθούς ανθρώπινου ζώου. Μπορείς να παρατηρήσεις τι κάνει ο μαζάνθρωπος για να δεις με ακρίβεια τι δεν πρέπει να κάνεις. Σε χαρακτηρίζουν όλοι οι Μεγάλοι Άνθρωποι που έχεις ως πρότυπα σου, αν έχεις πρότυπο τις Οργανικές Πύλες που σου κάνει πάσα ο Αφέντης, τότε ανάλογη θα είναι και η πορεία σου.
Το αντίθετο της Ζωής δεν είναι ο Θάνατος· αλλά η ανία
Πως να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν ξέρει τον ανθρώπινο κόσμο, τον πόλεμο, τις θέσεις εργασίας, την πολιτική ορθότητα, τον σαδισμό, την φτώχεια, την πείνα, την καταστροφή, τις ελλείψεις, την εκπόρνευση παιδιών, το εμπόριο ανθρώπων, τις θρησκείες, τα φάρμακα, τα ναρκωτικά, τις αγορές, την πολιτική, τα ψέματα που αγαπάμε, τις αλήθειες που αποφεύγουμε … βαριέμαι θανάσιμα!! Κανένας, εκτός από εμάς, δεν θα καταλάβει ότι οι άνθρωποι πέφτουν σε κατάθλιψη και παίρνουν ναρκωτικά γιατί δεν έχουν αρκετά λεφτά να φτιάξουν τα βυζιά τους, δεν ξέρουν που να βάλουν το καυλί τους, δεν έχουν αρκετά μεγάλο αμάξι, δεν έχουν τον φραγκάτο γκόμενο ή την γυναίκα τρόπαιο για να φαντάζουν σπουδαίοι στα υπόλοιπα τίποτα της κοινωνίας τους.
Ο ανθρώπινος κόσμος είναι σαν ένα κακοφτιαγμένο φαγητό, μπορεί να είναι ο καλύτερος δυνατός ή ο χειρότερος δυνατός, δεν ξέρουμε. Αναρωτήσου όμως, αν είχες την επιλογή να μην έρθεις εδώ τι θα επέλεγες; Θα ερχόσουν; Αν ήξερες ότι θα ζούσες με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες εμπειρίες, θα αποτολμούσες να τις ξαναζήσεις; Αν είχες το δίλλημα «θέλεις να γεννηθείς ή να λείπει το βύσσινο»  θα απαντούσες «ω ναι, σας παρακαλώ θέλω να γεννηθώ» θα το έλεγες; … εγώ ΝΑΙ! χωρίς να αλλάξω ούτε ίχνος από την ζωή μου, ούτε τα καλά, ούτε τα άσχημα, ειδικά τα άσχημα, αφού κάθε τι καλό που ζω έχει ως πηγή του τα άσχημα και τούμπαλιν, σαν χαοτική τύρβη. Το μόνο που δεν θέλω να συμβαίνει είναι η ανία και η έλλειψη παιχνιδιού, λοιπόν σε αυτό έχω πολλές επιλογές και τις αξιοποιώ κατά βούληση, διαλέγω τα παιχνίδια μου και παίζω άψογα μέχρι τέλους.  
Ρέπουμε προς την δυστυχία και μεγαλουργούμε μονάχα στα διαλλείματα της. Αυτό κάνουμε κι αυτό είμαστε από την στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για να είναι στα μέτρα μας, φιλόξενος κι ωραίος, για να καλοπερνάμε χωρίς να καταβάλλουμε το αντίστοιχο τίμημα και στο ορατό και στο αόρατο. Το να είσαι ευτυχισμένος δεν σημαίνει ότι όλα είναι τέλεια, κάθε άλλο, σημαίνει ότι αποφάσισες να δεις πέρα από τις ατέλειες και να τις βάλεις στο παιχνίδι.
Αν ήθελες απλώς να ήσουν ευτυχισμένος, θα ήταν εύκολο. Αλλά θέλεις να είσαι πιο ευτυχισμένος από τους άλλους και αυτό -σχεδόν πάντα- είναι δύσκολο, μιας και τους νομίζεις πιο ευτυχισμένους από ό,τι είναι κι αυτό είναι απλώς άλλη μιά υπόθεση. Όποιος τολμήσει να πάει κόντρα στο ρεύμα του μαζάνθρωπου της ευτυχίας και της μετριότητας, θα επισύρει την μήνη του περίγυρου που στέκεται στο ύψος κάποιου παντογνώστη Θεού και σου κουνάει το δάχτυλο γιατί δεν είσαι όπως πρέπει, όπως εκείνος έχει ορίσει και οι πιστοί του αντιπρόσωποι σε βομβαρδίζουν καθημερινά κι αδιάκοπα. Λοιπόν να πάνε να γαμηθούν, όλοι μαζί ή κατά μονάς … είναι απολύτως αδιάφοροι σαν νερόβραστη κι ανάλατη σούπα που δεν την τρώνε ούτε τα αδέσποτα.
@Ηω Ανγνώστου – αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο της «Ρίξε μια Τίγρη στην Αρένα»

https://vimeo.com/244405542


terrapapers.com

from The Secret Real Truth http://ift.tt/2FU7SwB
via IFTTT