Από τον Βασίλη Δ. Παπαγιαννίδη*
Θυμάμαι μια σκηνή από μια ιστορική ταινία όπου ο στρατηγός πριν από τη μάχη πηγαίνει και συζητά με τους νεαρούς στρατιώτες. Τους λέει, λοιπόν, πως μια μέρα ο πόλεμος θα τελειώσει και πως αυτοί οι νέοι και όχι εκείνος ο γέρος είναι το μέλλον αυτής της χώρας, την οποία θα ανοικοδομήσουν όταν τελειώσει ο πόλεμος.
Και πράγματι. Η ελπίδα για τη χώρα μας είμαστε εμείς οι νέοι. Το μέλλον του τόπου. Οι νέοι δεν έχουμε ούτε τη σοφία ούτε την εμπειρία των μεγαλυτέρων.
Εχουμε, όμως, ένα πιο ισχυρό όπλο: Το πάθος, την αισιοδοξία και τη φιλοδοξία να χτίσουμε ξανά τη χώρα. Εχουμε μια ζωή μπροστά μας και θέλουμε να τη ζήσουμε με αξιοπρέπεια.
Οι μεγάλοι παραιτούνται και αρχίζουν να γκρινιάζουν και να κατηγορούν. Οι νέοι λέμε απλά «Μπορώ να τα αλλάξω όλα!». Και αυτή η υγιής επανάσταση είναι που βοηθά αιώνες τώρα τις κοινωνίες να εξελίσσονται και να πηγαίνουν μπροστά.
Αλίμονο σε μια χώρα χωρίς νέους. Η νεολαία είναι το μέλλον. Είναι το αύριο. Και δίχως νέους αυτό το αύριο δεν υπάρχει. Και αν κάτι οφείλουμε να πράξουμε ως κοινωνία συλλογικά, είναι να μην αφήσουμε τη νεολαία μας να χαθεί εγκαταλείποντας τη χώρα. Και το «να μην αφήσουμε» δεν σημαίνει να τους σταματήσουμε με το ζόρι.
Σημαίνει κάτι πολύ πιο δύσκολο: Να παλέψουμε δίπλα τους και να τους δώσουμε την ώθηση αλλάζοντας πρώτοι εμείς νοοτροπία. Η γκρίνια ας δώσει τη θέση της στη θέληση. Η παραίτηση στο πείσμα. Η απαισιοδοξία στην ελπίδα. Και ο νέος χρειάζεται ένα πρότυπο για να παλέψει: Το πρότυπο των παλαιότερων γενεών.
Και αν στα παραπάνω χρησιμοποίησα α' πληθυντικό και για τις νεότερες και για τις μεγαλύτερες γενεές, σαν να ανήκω και στις δύο, ομολογώ πως το έκανα από δόλο να ευαισθητοποιήσω και τους δύο: τους μεγάλους να δώσουν το παράδειγμα και τους νέους να το ακολουθήσουν.
*Δικηγόρος
Πηγή: : "Δημοκρατία"
from The Secret Real Truth http://ift.tt/2DFclSh
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου