Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Η ψυχολογία του ανέργου


Μπουχτίσαμε να τους ακούμε να μας μιλάνε για success story την ώρα που οι περισσότεροι από εμάς παλεύουμε καθημερινά με τον μπαμπούλα της ανεργίας.

Εννοείται πως μιλάω για τον κάθε πολιτικάντη που αντιμετωπίζει το θέμα σαν μια απλή στατιστική. Όχι, ρε μεγάλε, δεν είμαι ένα απλός αριθμός στα κιτάπια σου ούτε εγώ, ούτε οι υπόλοιποι συνάνθρωποι μας που τραβάνε αυτό το ζόρι.

Μιλάμε για ανθρώπους και καιρός είναι να το καταλάβεις, κυρ πολιτικάντη, και εσύ και όλη η παρέα σου στις Βρυξέλλες, την Αθήνα, τη Λευκωσία και οπουδήποτε αλλού. Εσύ που δεν ξέρεις τι σημαίνει να ζεις μέσα στην αβεβαιότητα, που δεν έχεις τραβήξει ποτέ αυτό το ζόρι. Που δεν έχεις ζήσει το να μην έχεις μια και να μην μπορεί να έχεις ούτε καν τα βασικά.

Επειδή, λοιπόν, μιλάμε για ανθρώπους και όχι για νούμερα, η διαδικασία στην οποία αναγκάζονται να μπουν είναι ψυχοφθόρα και κουραστική. Ειδικά όταν κρατάει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Κι όμως στην αρχή, δεν είναι όλα μαύρα. Αρχίζεις να ψάχνεις για δουλειά με πίστη στον εαυτό σου και με αισιοδοξία. Μετά, όμως, που το ατέλειωτο ψάξιμο σε εφημερίδες και διαδίκτυο δε φέρνουν αποτέλεσμα αρχίζει η απογοήτευση. Όταν τα δεκάδες σταλμένα βιογραφικά σε υποψήφιους εργοδότες πάνε στο βρόντο.

Άλλο και τούτο. Να μην μπαίνουν στον κόπο να σου απαντήσουν καν στην αίτηση, έστω και με ένα τυπικό e-mail ή μια επιστολή. Δηλαδή δεν κατάλαβα, ο άλλος που σου στέλνει το βιογραφικό του είναι, νομίζεις, λιγότερο άνθρωπος από σένα;

Εάν έρθει επιτέλους η περιβόητη απάντηση και βρεθεί ένας χριστιανός να σε καλέσει σε προσωπική συνέντευξη αναπτερώνεται το ηθικό σου. Πας λοιπόν, στη συνέντευξη και απλά εύχεσαι ο άλλος να εκτιμήσει τα προσόντα σου. Τις περισσότερες φορές έρχεσαι αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα που επικρατεί στη χώρα μας. Η θέση είναι δοσμένη στο φίλο του γνωστού του βουλευτή και του κάθε τυχάρπαστου μπατζανάκη ή σώγαμπρου που έχει δύο γνωριμίες παραπάνω.

Από τη μια να σε απορρίπτουν γιατί δεν έχεις την εργασιακή εμπειρία, λες και μπορούσες να τη γεννήσεις και δεν το 'κανες. Πώς θα αποκτήσω εμπειρία αν δεν μου δώσουν την ευκαιρία να δουλέψω; Κι από την άλλη σου απαντούν, σπουδασμένος άνθρωπος δε μου κάνεις γιατί θα θες μεγάλο μισθό. Η αντιφατικότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Εκεί είναι που αρχίζεις να χάνεις την αυτοπεποίθησή σου και την πίστη στον εαυτό σου. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος. Ξεκινάς να νιώθεις εντελώς άχρηστος λόγω του μεγάλου χρονικού διαστήματος αδράνειας. Γιατί ο χρόνος που περνάς χωρίς να κάνεις κάτι παραγωγικό σε σκοτώνει ψυχολογικά. Και να ήταν μόνο αυτά; Αν έχεις οικονομικές εκκρεμότητες ή οικογένεια σε τρώει το άγχος πώς θα καταφέρεις να αντεπεξέλθεις.

Η αγανάκτηση γίνεται θυμός και σου φταίνε τα πάντα. Τρώγεσαι με τα ρούχα σου και καμιά σκέψη δεν είναι θετική. Καταντάς μίζερος και αυτό επηρεάζει και τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου.

Κάπου εκεί είναι που η κατάθλιψη σού χτυπά την πόρτα. Δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα, δεν κοιμάσαι καλά και όλα σου φαίνονται μαύρα. Νιώθεις πως γίνεσαι βάρος στους γύρω σου και πως δεν μπορείς να συνεισφέρεις στην οικογένεια σου αυτά που θέλεις. Μάλιστα αρχίζεις να σκέφτεσαι σοβαρά την πιθανότητα να φύγεις στο εξωτερικό.

Μέσα σε όλα αυτά θα συναντήσεις και ορισμένους έξυπνους που θα σου πουν την κακία τους, όπως πως δεν βρίσκεις δουλειά γιατί δεν προσπαθείς αρκετά. Το πλέον εκνευριστικό που άκουσα εγώ ήταν «όταν πήγαινες να σπουδάσεις δεν ήξερες πως δύσκολα θα έβρισκες δουλειά σε αυτό που σπούδασες;» Όχι, δεν το ήξερα, ρε φίλε, γιατί δεν ήμουν μέντιουμ να προβλέπω το μέλλον πως όταν έδινα εισαγωγικές εξετάσεις (πανελλήνιες) πριν 10 χρόνια κάποιοι θα τα έκαναν μαντάρα με την οικονομία της χώρας. Συνήθως αυτοί οι τύποι είναι οι βολεμένοι του συστήματος, αυτοί που τα βρήκαν έτοιμα και δεν χρειάστηκε να παλέψουν για κάτι στη ζωή τους. Αυτό είναι που σε εκνευρίζει πιο πολύ. Πως σου τη λένε και από πάνω και σε περνάνε και για αργόσχολο.

Ο άνεργος βρίσκεται μέσα σε έναν κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων και πολλές φορές δεν έχει που να πιαστεί. Η καταρρακωμένη ψυχολογία του γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη. Εδώ είναι που αν κάποιος δεν έχει τη στήριξη της οικογένειας του και των φίλων του μπορεί να φθάσει σε ακραίες καταστάσεις.

Ευτυχώς για μένα που είχα ανθρώπους δίπλα μου που με στήριξαν σε όλη αυτή την οδυνηρή διαδικασία. Δυστυχώς, κάποιοι άλλοι όμως δεν είναι και τόσο τυχεροί.




 Χρήστος Κυπριανού -  mindthetrap.gr

from The Secret Real Truth http://ift.tt/2vfRt3p
via IFTTT

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου