Τα λέμε..

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι θα σας έλειπε να ακούσετε μια φράση; Ίσως και μια από τις πιο συνηθισμένες. Κάποια που να την έχουμε χρησιμοποιήσει ή την έχουμε ακούσει όλοι. Όπως το «θα τα πούμε». Τη θεωρούσα διττή, σκεφτόμουν πως έχει μέλλον μέσα της, κρύβει υπόσχεση ή απλώς κλείσιμο. Όπως και κάποιες σχέσεις. Κρύβουν μέλλον ή απλώς κλείσιμο.

Πολλές φράσεις τις χρησιμοποιούμε από συνήθεια και θεωρούμε ότι θα μας απαντούν αντίστοιχα κι οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνονται. Αν ανατρέξετε και φυλλομετρήσετε κάποιο άλμπουμ με φωτογραφίες σας, θα δείτε πρόσωπα που κάποτε ήταν στην καθημερινότητά σας και τώρα δεν είναι. Ο χρόνος, οι συνθήκες, η πορεία ζωής, οι αποφάσεις. Παράγοντες που συνδυάζουμε και μας οδηγούν σε μια ευθεία.

Πολλά πρόσωπα. Για κάποια θα βάζαμε και στοίχημα ότι θα συνέχιζαν να βρίσκονται στην ευθεία μας. Και το χάσαμε. Η απόσταση, η ρουτίνα, οι νέες συνθήκες και το τυπικό «θα τα πούμε», τελικά έγινε οριστικό. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Επειδή μια σχέση δε συνεχίζεται, δεν σημαίνει και πως δεν πρόσφερε. Ίσα-ίσα μπορεί μια σχέση να έκλεισε, άφησε όμως γεμάτες αναμνήσεις και στιγμές. Στον καιρό της έδωσε χρόνο, γέλιο κι ενέργεια. Και κάποτε ήρθε η ώρα να κλείσει απ' το να καταστεί στάσιμη.

Οι άνθρωποι όπως είναι φυσικό, προχωρούν. Δε σημαίνει όμως, ότι το κάνουν όλοι μαζί και ταυτόχρονα. Κάποιος λοιπόν τρέχει μπροστά, βρίσκεται σε άλλη πόρτα, στρίβει σε άλλη γωνία. Δεν τον ακολουθούν και οι άλλοι. Ίσως και να μην τον προλαβαίνουν. Ίσως απλώς να πρόλαβαν να πουν «τα λέμε». Ίσως ξαναβρεθούν και ίσως δεν χωρίσουν ποτέ. Πολλές υποθέσεις, όπως πολλά σενάρια γράφει και η ζωή μας- καμιά φορά και αντίθετα με τα δικά μας. Μάθαμε λοιπόν, πως όλα κάνουν τον κύκλο τους. Μέσα σε όλα είναι και οι σχέσεις μας.

Έτσι, μετά από χρόνια θα βρείτε ότι πολλά πρόσωπα μένουν φυλαγμένα σε φωτογραφίες. Μένουν σε βραδινές βόλτες σε κάποια πλατεία. Μένουν σε διακοπές κάτω από μια ομπρέλα. Μένουν σε ταξίδια κι απρόσμενες συγκυρίες που κουβαλούν γέλιο μέχρι δακρύων. Σε ατάκες παροιμιώδεις ή σε μυρωδιές που μας ακολουθούν. Και θα πιάσετε τον εαυτό σας να χαμογελάτε μπροστά σε αυτές τις φωτογραφίες ή αυτές τις στιγμές κι όχι να λυπάστε, διότι πέρασαν και τις ζήσατε μαζί τους.

Το καλό λοιπόν είναι πως ήρθαν. Τα γνωρίσαμε, μεγαλώσαμε μαζί τους, προχώρησαν και προχωρήσαμε. Το ότι έφυγαν σίγουρα άλλαξε εμάς, τη ρουτίνα μας, πολλές φορές και τις ίδιες μας τις σκέψεις. Βλέπετε ο κάθε άνθρωπος είναι σημαντικός και μας έδωσε πολύ υλικό για «διάβασμα». Τώρα το αν θα τα ξαναπούμε, θα το δείξει ο δρόμος.

Σίγουρα τους θυμόμαστε, αφού μέσα από κάθε πρόσωπο, διαμορφώσαμε στοιχεία του εαυτού μας. Είναι σημαντικοί, όσο κι εκείνοι που βρίσκονται ακόμα δίπλα μας, αφού όλοι αποτέλεσαν κομμάτι μας. Κι αν τύχει και ξαναβρεθούμε και πάλι «θα τα πούμε».



Μορφούλα Παναγιωτοπούλου


ΠΗΓΗ

from The Secret Real Truth http://ift.tt/2tRU0Np
via IFTTT