Της Μελίνας Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
14 Αυγούστου 1996, ημέρα της κηδείας του Τάσσου Ισαάκ, ο ξάδερφος του Σολωμός Σολωμού δολοφονείται άνανδρα την ώρα που κατέβαζε την τουρκική σημαία από τον ιστό της κατεχόμενης γης του.
Και τι έκανε ο Ελληνισμός, ο ίδιος που τη δεκαετία του 50 έβγαινε στο δρόμο φωνάζοντας εναντίον των Άγγλων κατακτητών και διαμαρτυρόμενος για τις εκτελέσεις αγωνιστών από τους αποικιοκράτες; Τίποτα.
Και τι έκανε ο Κυπριακός Ελληνισμός που την ίδια περίοδο μέχρι και το 60 μετρούσε ήρωες; Τίποτα.
Η Κύπρος ήταν και πάλι μακριά για τους Ελλαδίτες, ο αγώνας ανάμνηση για τις σχολικές επετείους για τους Κύπριους.
Η αδιαφορία για τα Ίμια ήταν ο πρόλογος της τραγωδίας που ακολούθησε. Σιγά μη γίνει πόλεμος για έναν βράχο, σιγά μη γίνει πόλεμος για έναν απερίσκεπτο που δεν σκέφτηκε τη ζωή του, σιγά μην αντιδράσουμε για τις γκρίζες ζώνες, δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα.
Όλα είναι αλυσίδα και δεν ξεκίνησαν με τα μνημόνια και δεν ξεκίνησαν το 81. Πολιτικούς ο Ελληνισμός δεν είχε ποτέ, είχε όμως ψυχή. Στις 14 Αυγούστου του 1996 την έχασε. Τι του απέμεινε; Φαντασιώσεις, συνωμοσιολογίες. Τον ηλίθιο που δέχεται τα πάντα και υποχωρεί διαρκώς δε χρειάζεται καμία συνωμοσία για να τον καταστρέψει και εμφυλιοπολεμικές κραυγές μετριοτήτων, που ευτυχώς δεν έχουν το ανάστημα των πρωταγωνιστών του εμφυλίου και αφήνουν την πλειοψηφία αδιάφορη.
Να υπάρχει περίπτωση να αναστηθεί ο ελληνισμός; Μακάρι, θα φανεί.
freepen.gr
from The Secret Real Truth http://ift.tt/2emc8Jb
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου